Спадчына

За акіян! Як гродзенцы ехалі ў эміграцыю ў пачатку ХХ ст.

У многіх гродзенскіх сем’ях захаваліся ўспаміны пра сваякоў, якія сто і болей гадоў таму з’ехалі ў Амерыку. Часцей за ўсё тое былі маладзейшыя браты і сёстры нашых прабабуляў і прадзядуляў, якім у перанаселенай беларускай вёсцы ў спадчыну зусім не засталося зямлі і трэба было шукаць нейкі іншы шлях, чым лёс земляроба.

Большасць ехала за акіян каб назбіраць грошай і вярнуца. І многія сапраўды вярталіся. Шчымлівую гісторыю расказваў пра свайго дзеда беларускі паэт Леанід Пранчак. Той назбіраў грошай у Амерыцы і выслаў іх, каб яго нарачоная, што жыла ў Беларусі, купіла сабе білет і ехала да будучага мужа ў штаты. Але бацькі паставілі ўмову — дзяўчыну адпусцім у Амерыку толькі з мужам. Хлопец прыехаў, справілі вяселле, а праз некалькі дзён пачалася Першая сусветная вайна… Войны і рэвалюцыі ўжо не далі ніякай магчымасці паехаць з Беларусі, а ў памяць пра дзеда Леанід Пранчак напісаў добра вядомую песню.

www.youtube.com/watch?v=NCM8V0sd3Rk

Такіх гісторый можна расказаць сотні. Напрыклад на сайце https://familysearch.org/search/record/results?count=75&query=+residence_place%3Agrodno па пашуковаму запыту GRODNO выдаюцца запісы пра 12 тысяч чалавек, якія прыехалі ў ЗША паміж 1892 і 1924 гадамі. І гэта толькі з аднаго горада і толькі ў адну краіну!

Маладая яўрэйка з Расійскай Імперыі на Эліс Айлэндзе. 1905 г.
Гэта, галоўным чынам, яўрэі, таму калі вы захапляецеся «Аднойчы ў Амерыцы» з класікі сусветнага кінематографа, то можаце сабе ўявіць, што ўсе галоўныя героі фільма нарадзіліся ў Гродне, паколькі прозвішчы Арансан, Гольдберг і Беркавіч сустракаюцца ў спісах эмігрантаў з нашага горада. Ну і нагадаем, што галоўны герой Роберта дэ Ніра прапісаны па ўзоры самага вядомага гродзенскага эмігранта — аднаго з аўтарытэтаў амерыканскай мафіі, стваральніка Лас-Вегаса Меіра Ланскі.

Калі гаварыць пра славянскіх мігрантаў, то можаце пашукаць сваіх сваякоў на гэтым сайце, створаным амерыканскімі мармонамі. Гэта будзе няпроста, паколькі запыт на звычайнае беларускае прозвішча накшталт Міцкевіч выдае тысячы імёнаў. Гэта зразумела, паколькі толькі праз маленькі Эліс Айлэнд каля Манхэтэна прайшло за 50 першых гадоў ХХ стагоддзя каля 12 мільёнаў чалавек. Колькі з іх паходзіла з Гродзеншчыны — ніхто не ведае, але лік ідзе на многія дзясяткі тысяч людзей.

Каб выехаць, патрэбны быў дазвол

На выезд рашаліся не самыя бедныя, а тыя, хто меў пару соцен рублёў на набыццё білетаў і элементарную арганізацыю выезда. Білеты прадаваліся спецыяльнымі агенцтвамі і агентамі, якія прадстаўлялі фірмы з офісамі ў Гамбургу, Брэмене, Ротэрдаме і Амстэрдаме. У Гродне было некалькі такіх офісаў на сучасных вуліцах Савецкай і Паўлоўскага.

Рэклама лініі Чырвоная Зорка з адной гродзенскай газеты 1920-х гг.
Набыццё білета і ад’езд былі звязаны з праблемамі. Найперш трэба было здабыць дазвол на выезд, і хаця тое не было фармальна забаронена, улады часта чынілі таму перашкоды не выдаючы людзям адпаведныя дакументы. Таму ўжо аселыя ў Амерыцы гродзенцы нярэдка высылалі сваім сваякам свае ўжо непатрэбныя дазволы каб тыя па іх маглі таксама пакінуць Расійскую імперыю. Хлопцы прызыўнога ўзросту пераходзілі мяжу з Нямеччынай нелегальна.

Не толькі Штаты

Бывалі дні, калі ў Гамбург прыбывалі па 700 чалавек, якія рыхтаваліся адплыць у Амерыку. Дзясяткі параходаў везлі тысячы людзей за акіян у няпэўную будучыню, але падарожжа ў смуродзе, без добрай вады і харчавання падавалася людзям апошняй пакутай. Так сапраўды было, толькі з тымі, хто сабраўся не ў ЗША, а ў Бразілію. І сёння ў джунглях гэтай далёкай краіны захавалася некалькі населеных пунктаў, дзе жывуць выхадцы «з Польшчы». Адна з іх носіць назву Ягода ў гонар дачкі Пілсудскага.

Той, хто купляў білет у канторы Міслера, атрымліваў да яго такі прыгожы кашалёчак-упакоўку
Яшчэ адным месцам эміграцыі была Аргенціна. У гэтай краіне з прымальным для беларусаў кліматам можна было добра зарабіць на звычайных сельскагаспадарчых працах. Можна было працаваць грузчыкам у порце, а можна было паехаць касіць сена або пасвіць шматлікіх аргенцінскіх кароваў.

Менавіта з Аргенціны досыць шматлікія беларусы вярталіся ўжо ў БССР у другой палове 1950-х гг. Напрыклад, паселеным у Гродне «аргенцінцам» давалі кватэры ў новабудах па вуліцы Дарвіна, праўда, усе яны праз пару гадоў ізноў вярнуліся ў Аргенціну.

Пачаткі нацыянальнага руху

Гродзенцы далі пачатак беларускаму нацынальнаму руху ў ЗША. Адным з першых свядомых беларусаў Амерыкі быў Сцяпан Бубешка з мястэчка Лунна, які рэгулярна выпісваў «Нашу Ніву» і прапагандаваў беларушчыну пачынаючы яшчэ з 1910-х гг. Памёр ён у 1928 г. маючы 54 гады і пахаваны ў горадзе Флашынг.

Нью-Ёрскская вуліца пачатку ХХ ст. Сярод сфатаграфаваных могуць быць і яўрэйскія хлопчыкі з Гродна
З ваколіц Гродна паходзілі знакавыя дзеячы міжваеннай беларускай эміграцыі Язэп Варонка, Янка Чарапук (абодва з ваколіц Саколкі), ксёндз Ян Тарасевіч са Шчучыншчыны.

Гродна пераехаў у Філадэльфію

Аднак большасць эмігрантаў не звязвала сябе з нейкай нацыальнасцю. Пісаліся або рускімі (бо з расійскай імперыі) або палякамі (бо католікі). Перапісваліся са сваімі сваякамі, пакуль жылі іх браты і сёстры, спачатку ў Польшчы, а пасля ў Савецкай Беларусі. Пасля смерці тых, хто яшчэ бачыў і чуў адзін аднаго, дваюрадныя ўжо браты і сёстры абмяняліся яшчэ некалькімі лістамі і перапіска перарывалася.

Славянская жанчына з Расійскай Імперыі на Эліс Айлэндзе
Агенцтва Фрыдрыха Міслера арганізавала выезд у ЗША сотням тысяч мігрантаў у тым ліку і з Беларусі

Яўрэйскім сваякам у Амерыку з Гродна пісаць ужо не было каму. Але, як напісалі Чарльз Энгоф і Меер Левін у кнізе «Уздым амерыканскай яўрэйскай літаратуры»: «Цывілізацыя ніколі не памірае, яна толькі мяняе адрас. У першыя дзесяцігоддзі дваццатага стагоддзя цэнтры яўрэйскай цывілізацыі пераехалі ў Амерыку. Вільня пераехала ў Нью-Ёрк, Гродна ў Філадэльфію, а Мінск у Бостан»…

Падзяліцца

Апошнія запісы

Тры Белавежскія пушчы. Як агароджы на мяжы змяняюць лес і жывёльны свет у Беларусі, Польшчы і паміж платамі

Белавежская пушча сёння раздзеленая не на дзве, а насамрэч на тры часткі: беларускую, польскую і…

31 сакавіка 2025

«Трэнд — мацоўня, здароўе». Задалі адны і тыя ж пытанні металістам з Беларусі і Польшчы

Ужо некалькі дзесяцігоддзяў метал-музыка аб'ядноўвае людзей не толькі адных музычных прыхільнасцяў, але і падобнага светапогляду.…

26 сакавіка 2025

У гродзенскім ГЦ развяліся прусакі. Куды звяртацца, калі заўважылі насякомых у кафэ ці ў сябе дома

У ГЗК Triniti гродзенцы заўважылі прусака — насякомае бегала па канапе ў зоне фуд-корту. Hrodna.life…

26 сакавіка 2025

«Магчыма, будзе і новы матэрыял». Вакаліст гурта Ulis Слава Корань расказаў, як эміграцыя не дае яму пісаць

Беларускі гурт Ulis праіснаваў больш за 20 гадоў. Яго спадчына жыве - музыканты робяць каверы,…

20 сакавіка 2025

«Мама выпісвала фальшывыя дакументы і дапамагала трапіць у Польшчу». Рэпатрыянтка — пра дзяцінства ў Гродне і эміграцыю ў 1946-м

Крысціна Мішчук (Пянткоўская) нарадзілася ў 1933 годзе ў Гродне ў сям'і мясцовай інтэлігенцыі. Каталічка. Тата…

18 сакавіка 2025

«Мая зямля — што хачу, тое і раблю». З’ездзілі ў польскую вёску ля мяжы з Беларуссю, куды стараста запрашае жыць усіх ахвотных

У 500 метрах ад плота, узведзенага на польскім баку мяжы з Беларуссю, стаіць вёска Азяраны…

17 сакавіка 2025