Дзесяць год таму чацвёра маладых людзей паступілі ў Гродзенскі аграрны ўніверсітэт. Сёння гэта дзве сямейныя пары, дзе і муж, і жонка маюць аднолькавую прафесію — ветэрынар. Розніца ў тым, што колішнія аднагрупнікі працуюць зараз у розных месцах. Дзмітрый і Таццяна Воранавы засталіся ў горадзе, а Сяргей і Вольга Савошчыкі паехалі на вёску.
[irp posts="4709″ name="Доўгая гісторыя з каровамі і не толькі. Частка 2. «Тут ферма, дыхайце глыбей""]
[irp posts="4745» name="Доўгая гісторыя з каровамі і не толькі. Частка 3. На вёсцы «дохтар» — першы пасля бацюшкі"]
[irp posts="4755″ name="Доўгая гісторыя з каровамі і не толькі. Частка 4. Дацэнт прымусіць""]
[irp posts="4765″ name="Доўгая гісторыя з каровамі і не толькі. Частка 5. Каго ты лечыш?""]
Таццяна: З «БаМЖамі» па жыцці размінулася
Ужо ў дзевятым класе, калі трэба было вызначыцца з профілем навучання ў школе, дзяўчына адназначна абрала біялагічны. Што хоча стаць ветэрынарам, сумневаў не было: «Калі б у Гродне не адкрылі факультэт, паехала б у Віцебск». Праўда, уяўленне аб будучай прафесіі абмяжоўвалася лячэннем «коцікаў-сабачак». Таня была гарадскім дзіцём, а самымі блізкімі ёй жывёлкамі - хатнія гадаванцы.
Яна лёгка паступіла на ветэрынарны факультэт. Толькі здзівілася, што ў Гродзенскім універсітэце ветэрынары атрымліваюць сельскагаспадарчую спецыялізацыю. «У нас былі лекцыі па хваробах дробных жывёл — БМЖ [болезні мелких животных, у студэнцкім фальклоры — «бамжы"]. Але зусім няшмат, бо прадмет не профільны».
А вось пра буйны рагаты скот даведацца прыйшлося шмат новага: «Калі вучышся, нарэшце, даходзіць — твая спецыялізацыя — сельскагаспадарчыя жывёлы. Думала, Божа мой, куды я папала? Як я буду — у калгасе, у гэтых ботах, на гэтых фермах…»
Што будзе паступаць у аграрны, Вользе было ясна. Пытанне выбару тычылася спецыяльнасці - абарона раслін ці ветэрынарыя? У той час, калі яны паступалі, можна было падаваць дакументы адначасова на два факультэты. На «абарону» паўбала не хапіла. Так што дылема сама сабою вырашылася — гэта лёс.
«Я з дзяцінства кароў баялася. Мо таму, што ў бабулі на вёсцы была карова, каторая дзяцей не жалавала. Калі сама прыйшла на ферму, думала, Госпадзі, як жа я буду працаваць? А праз месяц-два страх мінуў. Ёсць разуменне, што гэта жывёлы, што трэба быць асцярожнай, але страху няма.
Боязна толькі на пачатку, а пачынаеш працаваць і проста прызвычайваешся. Але ўсё роўна хоць і бывала я на вёсцы ў дзяцінстве, пад час паступлення слаба сабе ўяўляла, што ў выніку ўсё будзе вось так. Аказалася, што чаканні - адно, а рэальнасць — зусім іншае".
Неабходнасць паступлення ў аграрны Дзмітрый пралічыў лагічна: «Ад малога любіў тэхніку, у дзяцінстве на трактарах-камбайнах днямі і начамі прападаў». Самай прэстыжнай прафесіяй лічыў працу трактарыста, ад чаго мама была ў шоку. «У маім падлеткававым уяўленні выстройваўся такі ланцужок доказаў: каб паступіць у тэхнічны вуз, патрэбна фізіка-матэматыка, а з імі слабавата. Але на агранамічным факультэце рыхтуюць спецыялістаў па абслугоўванні трактароў. Калі туды паступіць, можна прыйсці да мары ў абход матэматыкі. Так і вырашыў што „маё“ — гэта агранамія».
Жалезную логіку юнака адной фразай разбурыў дзядуля аднаго з сяброў. На той час ён выкладаў у аграрным і сустрэў хлопца выпадкова, калі той прышоў падаваць дакументы. «Ты што, з глузду з’ехаў? — без палітэсаў ахалодзіў сталы выкладчык пыл абітурыента. — Ёсць новы факультэт — ветэрынарны. Зараз ён самы лепшы. Коцікі там, сабачкі - карацей, цікава. Трэба туды паступаць».
«Чаму я згадзіўся — сам не ведаю, але падаўся на ветэрынарыю. Можа, яшчэ таму, што на прыёме дакументаў гэтай спецыяльнасці сядзела вельмі прыгожая дзяўчына».
Сям’я Сяргея жыла на вёсцы, і, натуральна, мела гаспадарку. Дзеці там працавалі ў меру сіл, бо дарослыя апроч хатніх справаў мелі яшчэ і працу. «Ад другога класа па гаспадарцы стала дапамагаў, „уходжваўся“. Свіней карміў, курэй — такія штодзённыя дзіцячыя абавязкі на вёсцы не былі дзівам».
А вось прафесію яму выбрала бабуля. Назірала, як малы з жывёламі завіхаецца, і прыгаворвала, што трэба на ветэрынара вучыцца.
Так у выніку і «прыгаварыла». «Я ведаў, на што ішоў, вучыцца было не цяжка. Ды і за адзнакамі ніколі не гнаўся. Казаў - стаўце на колькі ведаю. Усё роўна, па-сапраўднаму ацэньвае жыццё, а не выкладчык».
У міжваенны час Гродна набыло незвычайную славу. Горад стаў месцам прыцягнення незвычайных турыстаў - тых,…
Ці хапае ў цэнтры Гродна прадуктовых крам? Спрэчкі наконт гэтага выклікала адкрыццё на перакрыжаванні Савецкай…
Прыбраныя ялінкі, свечкі, навагоднія вянкі і гірлянды, аксаміт, светлы ці цёмны фон на выбар. Гродзенскія…
Улады стварылі новую платформу “меркаванне.бел”. Яе пазіцыянуюць як анлайн-пляцоўку, на якой кожны зможа ў вольнай…
Калекцыя адзення гродзенкі Кацярыны Карлацяну дэбютавала гэтай восенню на Парыжскім тыдні моды. А пачыналася ўсё…
Гродзенец Раман Нагула амаль паўжыцця працуе з дрэвам. Школьнікам ён пачынаў з бейсбольных біт, а…