«Яно 2»: тры гадзіны нуды ў кіно

Праз два гады на вялікім экране клоўн Пенівайз прачынаецца, каб тварыць зноў жах у мястэчку Дэры. У 2017 годзе першая частка «напалохала» гледачоў да такой ступені, што тыя раскашэліліся на 700 мільёнаў долараў. Экранізацыя Стывена Кінга стала самым паспяховым фільмаў жахаў у гісторыі кіно. Другая палова, з пасталеўшым клубам «Няўдачнікаў», таксама паказвае добрыя лічбы збораў, але шмат у чым саступае папярэдніку.

«Жахлівы» хронаметраж

Інтэрнэт заўсёды пад рукой і любы жадаючы паглядзець кіно можа свабодна даведацца пра хранаметраж фільма. Жадаючы паглядзець «Яно 2» жахнецца адразу, калі ўбачыць амаль тры гадзіны экраннага часу, хоць любы фільм у жанры жаху, як правіла, ідзе гадзіны паўтары. Якім бы ні быў страшным хорар, глядач стоміцца ​​ад доўгага напружання і пастаяннага адчування страху.

www.youtube.com/watch?v=RxLmsi98DB4

У гэтым выпадку рэжысёр Андрэс Мускеці пераплюнуў нават першую версію «Яно» 1990 года, калі ўся кніга змясцілася ў 3,5 гадзіны. Але гэта ўсяго толькі лічбы, за якімі хаваецца не зусім дапасаваная да прагляду структура.

«Жахлівыя» ўспаміны

Практычна тры гадзіны рэжысёр спрабуе нам распавесці пра дарослых «няўдачнікаў», якія праз 27 гадоў вяртаюцца да сябе дадому. На першы погляд гэта паспяховыя людзі, якія знайшлі сваё месца пад сонцам, але за кожным хаваюцца цяжары дарослага жыцця. Яны забыліся пра сваю крывавую клятву, як пра кашмарны сон, але каб перамагчы зло ім прыйдзецца ізноў паглядзець у вочы смерці.

Кожны з герояў будзе па пяць хвілін экраннага часу верашчэць ад жаху, успамінаць свае дзіцячыя страхі і спрабаваць зразумець навошта яму ўсё гэта. Стваральнікі фільма не пайшлі па шляху развіцця герояў, а акунулі сваіх персанажаў у вырашэнне праблем 27-гадовай даўніны. Усе тры гадзіны яны спрабуюць успомніць… Гэта выглядае цяжка, сумна і малацікава.

Калі персанажы былі дзецьмі, з імі было прыемна знаёміцца, пазнаваць іх унутраныя перажыванні і перажываць за іх самотную барацьбу з сусветным злом у вобразе страшнага блазна. Цяпер фільм ператварыўся ў дапаможнік для людзей у крызісе сярэдняга ўзросту, хоць па метадах запалохвання ён на гледачоў 12−14 гадоў, якіх не пускаюць на фільм з-за ўзроставага цэнзу.

«Жахлівы» Пенівайз

Сам Пенівайз не выклікае жаху, хоць кожную хвіліну робіць разнастайныя скрымеры. Любы спосаб запалохаць гледача — усяго толькі камп’ютарны эфект, дзе распрацоўшчыкі CGI спаборнічаюць, хто рэалістычней «падмалюе» чарговы «страшны» эфект. Клоўн кожную хвіліну вылазіць з «табакеркі», каб толькі злёгку здзівіць. У гэтым няма страху, у гэтым толькі лёгкі подых нечаканасці, які ператварае жах у казку.

Сам Пенівайз мог бы стаць лепшым антаганістам апошніх гадоў, але гэтага персанажа проста не раскрылі. Яго паходжанне мімаходзь згадалі, але глыбока капаць не адважыліся, каб не сыходзіць у бок «разумнага кіно»

«Жахлівая» нуда

«Яно 2» разгубіў атмасферу страху і безвыходнасці. Калі ў 2017 сам горад усяляў нейкі жах, то цяпер ён проста апусцеў, быццам стваральнікі фільма зэканомілі на статыстах. Героі фільма тры гадзіны бесцырымонна бадзяюцца па пустых вуліцах, па пустых калідорах, каб Пенівайз іх моцна напалохаў. І як бы акцёры крыкамі не адпрацоўвалі свае ганарары, у выніку атрымліваецца толькі нуда.