Хутка Каляды і Новы год, школьныя канікулы, магчыма, адпачынкі. Для кінатэатраў гэты час — «падарунак нябёс», якім абавязкова трэба скарыстацца і загрузіць экраны кантэнтам для сямейнага прагляду. Гледачы пачынаюць прыходзіць вялікімі групамі ў пошуках цудаў, відовішчаў і папкорну. Нічога дзіўнага, што на экранах з’явілася чарговая варыяцыя на казку Гофмана і балет Чайкоўскага «Шчаўкунок».
Камерцыйная катастрофа
Чарговую экранізацыю падрыхтавала студыя «Дысней», якая спецыялізуецца акурат на сямейным кіно. Заканамерна, што ад «канвеера казак» варта было чакаць сапраўднай магіі кіно. Але цёплыя чаканні ад будучай прэм’еры абломала лістападаўская камерцыйная катастрофа фільма ў ЗША. Новы «Шчаўкунок» быў размазаны заходнімі крытыкамі ў пух і прах, а гледачы адмоўна прагаласавалі сваімі зялёнымі купюрамі.
Засталіся адчуванні, што «Дысней» загадзя прадугледжваў такое развіццё падзей, таму прызначыў дату выхаду далей ад самых Калядаў, калі амерыканцы натоўпамі ходзяць у кінатэатры. Прычыны правалу называліся розныя: амерыканскія падлеткі не ведалі хто такі Шчаўкунок, а яго класічная гофманаўская гісторыя была моцна пералапачана сцэнарыстамі ў горшы бок. Таксама ў працэсе здымак мяняліся рэжысёры.
Цемнаскурыя дваране і балерыны
«Шчаўкунок і чатыры каралеўствы» (такую назву атрымала казка ад галівудскіх аўтараў) здымаўся двума добрымі рэжысёрамі. Іх імёны звязаны з нядрэннымі сямейнымі фільмамі, таму «Дысней» разумеў каго наймае: Ласэ Халльстром прымусіў плакаць фільмам пра Хаціка, а Джо Джонстан — смяяцца сваім «Джуманджы». Але два 70-гадовых стваральніка не справіліся з узнаўленнем казачнага свету.
Дыснэеўскі канвеер паказаў ім шлях, у якім класічная гісторыя была вывернутая на выварат. Казачная гісторыя пра каханне была пераўтвораная ў абноўленую версію «Алісы ў Залюстаркоўе», быццам хтосьці не захацеў надта арыгінальнічаць пры напісанні сцэнара. Галоўная гераіня з падачы свайго хроснага, цемнаскурага Моргана Фрымана, трапляе ў казачны свет, дзе адбываецца грамадзянская вайна. Толькі яна можа яе спыніць.
У гэты час у лесе замярзае, як ні дзіўна, цемнаскуры хлопец Шчаўкунок. «Дысней» вырашыў злёгку дагадзіць усім сучасным трэндам, таму ўсё талерантна і паліткарэктна. Нічога страшнага, калі цэнтральныя ролі выконваюцца афраамерыканцы, але гістарычную праўду ніхто не адмяняў, таму ў віктарыянскай Англіі не магло быць цемнаскурых дваран і балерын.
Занадта салодзенька
Прагляд пакідае адчуванне, што «Шчаўкунка» здымалі выключна для дзяўчынак малодшага ўзросту. Галоўная гераіня трапляе ў свет, дзе звышсалодкія персанажы жывуць бесклапотна, хоць быццам існуе небяспека быць з’едзенымі мышынай ардой. Такія ж і іх кіраўнікі з «прыемнымі» для славянскага вуха імёнамі Сліва, Дрыжык і Глог — яны легкадумна і бесклапотна чакаюць прышэсця месіі з вонкавага свету. Гэтая саладжавасць больш гуманна глядзелася б у фармаце анімацыйнага фільма, дзе песні і скокі засланялі б прытарныя адценні таго, што адбываецца, а яркія фарбы ўзмацнялі б казачнасць паліткарэктнасці.
Затое да працы мастакоў, дэкаратараў, касцюмераў і іншых творчых асоб, адказных за дзівосную візуальную прыгажосць, прэтэнзій быць не можа. Усе павільённыя здымкі перадаюць атмасферу ўнікальнага свету, няма аднолькавых персанажаў, кожны выглядае як бездакорная індывідуальнасць. Шкада, што насычаная разнастайнымі адценнямі карцінка засталася без добрай гісторыі, без глыбіні натхнёнага суперажывання — засталася на ўзроўні свайго ж трэйлера.
