Людзі і справы

Гродзенка паехала ў Егіпет без грошай з двума дзецьмі - вучыць чужых дзяцей анатоміі

Паляцець у Егіпет з двума дзецьмі, без грошай і зваротнага білета, забяспечыць сябе і перамагчы страх глыбіні. Усё гэта рэальна, калі вельмі захацець. Пра сваё незвычайнае падарожжа блогу «Суполка» расказала гродзенка Таццяна Валошчык.

У Егіпет без зваротнага білета

Падарожжа Таццяны пачалося са званка сяброўкі, якая сама даўно падарожнічае з сям’ёй: паўгода ў Нарвегіі, потым — Ізраіль, Егіпет.

«Тэлефануе мне неяк і кажа: «Таня, тут вельмі вялікая рускамоўная супольнасць, у цябе такія класныя заняткі, тут можна іх праводзіць». Яна прапанавала пазычыць грошай на дарогу.

Таццяна — гродзенка, ёй 42 гады. Скончыла ГрДУ як педагог-псіхолаг, але не працавала па спецыяльнасці. Пры гэтым з дзецьмі займалася з самага заканчэння ўніверсітэта, ужо каля 20 гадоў. Маці чацвярых дзяцей, аўтарка некалькіх курсаў заняткаў па развіцці для дзяцей, сузаснавальніца прыватнай дзіцячай экастудыі «Ветка» ў Гродне.

Таццяна Валошчык. Крыніца: «Суполка» (фота з асабістага архіва гераіні)

Чытайце таксама: «Развівашкі адпачываюць». Павялі дзяцей у лес, забралі мабільнікі і далі волю. Як гарадзенскія інструктары выхоўваюць заваёўнікаў вяршыняў

Ляцець з Беларусі было надта дорага, шлях праз Еўропу — прасцейшы і больш даступны па грошах, але патрэбны «шэнген». Таццяна ўзяла дваіх малодшых дзяцей — чатырохгадовага сына і дзесяцігадовую дачку — і паехала з імі спачатку ў Мінск, потым у Маскву, адтуль — чартарным рэйсам у Егіпет, у Шарм-эш-Шэйх, і далей трансферам у пасёлак Дахаб, за 130 км праз пустыню.

Білеты з Масквы для траіх падарожнікаў каштавалі каля € 600. За дарогу назад жанчына не пераймалася. «Мне ўсё казалі - глядзі квіткі. Я гляджу — а там цэннік па $ 600 на чалавека. Але ж я разумею, што чартарныя рэйсы перыядычна лётаюць». У выніку зваротныя білеты Таццяна купіла ўсяго за чатыры дні да вылету. Яны абышліся па $ 120 на кожнага. Пералёт — начны, праз дзве гадзіны пасля пасадкі ў Маскве быў цягнік на Мінск, а ў Мінску праз гадзіну — цягнік да Гродна.

Таццяна з дзецьмі. Крыніца: «Суполка» (фота з асабістага архіва гераіні)

Таццяна ўжо лётала з дзецьмі раней, але ніколі - шэсць гадзін, і ніколі - адна, без другога дарослага.

У Егіпце сям’я правяла месяц. Візу на такі тэрмін беларусы могуць купіць адразу пасля прылёту за $ 25.

Горад дайвераў

Дахаб — невялікі курортны пасёлак на Чырвоным моры на 6 тыс. чалавек, забудаваны двухпавярховымі катэджамі. Гэта горад дайвераў і віндсерфераў. Туды прыязджаюць людзі з усяго свету.

Таццяне запомнілася адкрытая атмасфера ў горадзе: усе размаўляюць, знаёмяцца адзін з адным. У мястэчку жывуць мясцовыя егіпцяне, горны народ — бедуіны, прыезджыя з розных краін, якія гавораць па-ангельску, і даволі шмат рускамоўных.

Панарама Дахаба

«Там вельмі прыгожа і не адчуваецца стомы. Там цудоўная прырода: рыфы, каралы, горы, пустыня. Быў баланс затраты энергіі на працу і натхнення ад усяго астатняга».

У Дахабе хапае гатэляў, але можна проста арандаваць кватэру ці дом. Прапановаў шмат. Таццяна з дзецьмі дзяліла кватэру з сяброўкай і яе дачкой. За месяц заплацілі 220 еўра на дваіх дарослых.

Заняткі пра цела і пра месца

У Егіпце Таццяна вяла аўтарскія заняткі для дзяцей ад 7 да 13 гадоў. Курсаў было некалькі.

На курсе «Цела чалавека» на кожнай сустрэчы разам з дзецьмі вывучалі нейкую адну сістэму арганізма. На занятках гулялі, эксперыментавалі - напрыклад, затрымлівалі дыханне на лік, рабілі фільтры, каб зразумець, як працуе печань — і стваралі адну старонку для будучай кнігі. У выніку ў кожнага атрымалася кніга пра ягонае цела.

На занятках. Крыніца: «Суполка» (фота з асабістага архіва гераіні)

«Гэта важна — ведаць пра сябе. Мы шмат інфармацыі даведваемся адусюль, пра ўсё на свеце. А так можна паглыбіцца ў сябе і паглядзець, што адбываецца ўва мне самім». Акрамя анатоміі, Таццяна краналася і таго, для чаго гэта трэба ведаць — як дзейнічае крывяносная сістэма, навошта патрэбны ныркі, чаму важна есці нейкую ежу і што адбываецца, калі мы ямо штосьці шкоднае, што такое пот і чаму ён выходзіць.

Многія дзеці не ведалі, як што выглядае і дзе знаходзіцца. Біялогія пачынаецца толькі ў пятым класе. Нешта ёсць у тэмах прадмета «Чалавек і свет», але часта ў школе тлумачаць суха і нецікава. У курсе ж было шмат таго, што не памяталі і дарослыя.

Чытайце таксама: «Вучыцеся шукаць добрае ва ўсім». Як не звар’яцець, калі дзеці ідуць у школу

Другім курсам была «Кардонная майстэрня» — з кардону рабілі дамы і іншыя рэчы, хто што захоча. Былі і майстар-класы па шыцці з фетру.

Ужо на месцы Таццяна прыдумала курс «Дахабскія прагулкі». На працягу гадзіны дзеці рабілі кнігу з іх асабістымі ўражаннямі ад Дахаба, запісвалі імёны сяброў, любімыя месцы, пахі, малявалі, уклейвалі лісцікі і кветкі. Другая частка занятку праходзіла на пляжы ў гульнях.

Дахаб — невялікае мястэчка, і спачатку было незразумела, ці атрымаецца знайсці матэрыялы для заняткаў: там магло наогул не быць канцылярскіх крамаў. «Наўрад ці тут ёсць клей-пісталет, і днём з агнём яго не адшукаеш» — казала Таццяне знаёмая, якая бывала там раней. Усе магазіны — на пары вуліц. У выніку ўсё знайшлося: клей-пісталет у будаўнічай краме, крафтавая папера ў канцылярскай, кардонныя скрынкі сабралі каля крамаў.

«Страшна было ўсё»

«Спачатку я думала — о, будзе крута, а потым — а раптам я не набяру дзяцей? Страшна было ўсё» — прызналася Таццяна. Грошай з сабой не было ўвогуле, акрамя тых, што яна пазычыла на білеты. «План Б» усё ж быў - у крайнім выпадку пазычыць у сяброўкі яшчэ. «Але я так не хацела, хацела зарабіць сама, пры гэтым не араць там, як конь, а атрымліваць асалоду ад таго месца, дзе я была. Страшна было нават пісаць у гэтыя чаты з анонсамі, я пішу і думаю — раптам ніхто не адгукнецца? Але я сказала сабе: «Збярыся. Ты прыехала сюды дзеля таго, каб зрабіць гэта. Ты дарослы чалавек, дарослы чалавек можа разабрацца з любой сітуацыяй».

Вельмі дапамагла падтрымка сяброўкі, якая верыла ў Таццяну. «Я сумнявалася. Часта бывае: ты ўмееш нешта рабіць, і здаецца — ну што тут такога, нічога звышнатуральнага. Але калі чалавек побач кажа: „Ты класна гэта робіш, ты справішся“, — то гэта наогул па-іншаму».

Першы раз на занятак прыйшло пару чалавек. Паступова пра Таццяну даведваліся, і людзей прыходзіла ўсё больш.

«Кожны дзень раніцай я малюся. Аднойчы ў гэты час мне прыйшла думка, што можна знаёміцца ​​з людзьмі на бясплатных занятках. Я вырашыла па вечарах, два разы на тыдзень, рабіць на пляжы дваровыя гульні з дзецьмі. У іх нямногія гуляюць, а я ведала яшчэ народныя камандныя гульні, даволі простыя па правілах».

Але на першы бясплатны занятак, пасля тыдня ў Дахабе, прыйшла адна маці з адным дзіцем. Аказалася, у яе свой невялікі цэнтр, дзе яна таксама праводзіць заняткі з дзецьмі. Яна вельмі матывавала Таццяну сваім водгукам і пераканала, што рабіць бясплатна не варта. Да яе самой на бясплатныя заняткі ніхто не прыходзіў: людзі думалі, што гэта нейкі развод.

Таццяна. Крыніца: «Суполка» (фота з асабістага архіва гераіні)

Выратавала «сарафанка»

Анонсы курсаў і майстар-класаў давала ў мясцовых рускамоўных чатах у Facebook і Telegram. Потым пачало працаваць «сарафаннае радыё», дапамагла кіраўніца мясцовага дзіцячага цэнтра. Яна рэкламавала Таццяну ў сябе ў чаце, клікала яе праводзіць заняткі і ў свой цэнтр.

Заняткі праходзілі два-тры разы на тыдзень, а пад канец і тры разы на дзень тры разы на тыдзень. На ўрокі хадзілі дзеці з рускамоўных сем’яў, якія часта падарожнічаюць. Некаторыя прыязджалі ў Дахаб зімаваць кожны год па шмат гадоў, нехта пераехаў жыць. Таццяніна падарожжа прыпала на канец вясны, і многія сем'і ўжо з’яжджалі да сябе на радзіму. З кастрычніка па красавік дзяцей звычайна больш.

У Егіпце Таццяна сустрэлася з жанчынай, на якую больш за год была падпісана ў Instagram — freedivekids. У яе сям'і чацвёра дзяцей, яны падарожнічаюць па свеце і займаюцца фрыдайвінгам [пагружэнні пад ваду з затрымкай дыхання], плаваюць з дэльфінамі і кітамі. Таццяне падабалася, як яны жывуць, як выхоўваюць дзяцей — яна вельмі хацела пазнаёміцца. Сям’я якраз прыехала ў Дахаб. Жанчына даведалася, што Таццяна праводзіць там заняткі, і папрасіла прыязджаць да яе з дзецьмі індывідуальна.

Крыніца: «Суполка» (фота з асабістага архіва гераіні)

Дзеці як кампаньёны ў паездцы

Увесь час Таццяна была разам са сваімі дзецьмі. У Беларусі яна таксама брала іх на заняткі, але там быў кампаньён, другі дарослы, які мог з ім пагуляць, адцягнуць. У Егіпце яна была адна: з імі рыхтавалася да занятку, з імі праводзіла, з імі шпацыравала. «Я баялася, што выгару, але гэтага не здарылася. Мусіць, было занадта шмат рэсурсных момантаў - прыгажосці мора, гор, душэўнасці людзей, якіх мы сустракалі. Я трымалася вельмі добра, у канцы паездкі нават сябе пахваліла: у мяне не было зрываў ні на дзяцей, ні ўвогуле».

Крыніца: «Суполка» (фота з асабістага архіва гераіні)

Дзецям паездка вельмі спадабалася. «Вара — як рыба ў вадзе, яна не баялася, у адрозненне ад мяне, ныраць там, дзе глыбока. Займалася фрыдайвінгам, дайвінгам, плавала да каралаў. Варачка — вельмі камунікабельнае дзіця, ёй цікава з людзьмі, з дзецьмі. Калі я праводзіла заняткі, яна таксама была там. Мірушцы было тады цяжкавата, ён яшчэ не дарос, хаця таксама слухаў і перыядычна выдаваў рэфлексіі».

Таццяна праводзіла заняткі ў кватэры, дзе яны жылі. Калі малодшаму рабілася сумна, ён адцягваў увагу. Мог падчас занятку пачаць капрызіць, бо не паспаў днём, мог абкакацца і яго трэба было пераапрануць, хутка прыдумаўшы заданне іншым дзецям. «Мне трэба было праявіць усё сваё педагагічнае і мацярынскае майстэрства, каб не загубіць занятак і супакоіць Мірушку, нешта яму прапанаваць. У гэтым таксама быў рост і вялікая вера ў сябе».

Крыніца: «Суполка» (фота з асабістага архіва гераіні)

Трэба вытрымліваць эмоцыі дзяцей, іхнія сваркі. Пры гэтым з імі можна было шмат аб чым размаўляць, як з дарослымі. У падарожжы яны аказаліся добрымі кампаньёнамі.

Зразумела, як працаваць са страхамі

Падарожжа ў Егіпет дапамагло Таццяне зразумець, як перамагаць страх. Працу са страхамі наогул яна прасачыла на сваім страху глыбіні.

Калі Таццяна прыехала ў Дахаб, яна ведала, што ў моры — вельмі прыгожыя каралы, празрыстая вада, «акварыўмныя» рыбкі. Усё гэта — на глыбіні. «Першы раз, калі я паплыла, мне было страшна адной і інструктар сказаў - паплывем разам. Я была ў масцы. Калі мы адплылі ад берага і я ўбачыла адразу шасціметровую глыбіню, найпрыгажэйшыя каралы, рыбы, але гэтая глыбіня — у мяне сэрца збілася, дыханне пачасцілася, я правалілася ў паніку. Немагчыма было дыхаць пад вадой нават праз трубку».

Страшна было і на другі дзень, але яна супакойвала сябе, што побач чалавек, які ўмее плаваць. З інструктарам яна нырала кожны дзень. У канцы месяца Таццяна проста з задавальненнем, расслаблена нырала, разглядала ўсё і магла прабыць пад вадой, далёка ад берага, цэлую гадзіну.

Таццяна. Крыніца: «Суполка» (фота з асабістага архіва гераіні)

«Я зразумела, што так можна працаваць з любым страхам: рухацца ад страху да любові. Гэта дарога любога страху, напрыклад, страху выступу на публіцы. Натуральна, мне страшна рабіць першы крок, і можа здарыцца такое, як здарылася са мной, калі я пагрузілася першы раз. Могуць адбывацца нейкія збоі на ўзроўні фізічнага цела, псіхалагічнае — „я гэта не магу, я гэта ніколі не рабіла!“. Калі ўсё гэта прыняць і пайсці далей — на другі дзень ты ўжо крышку ўяўляеш, што гэта, ужо крыху больш спакойны. Потым трэці дзень, чацвёрты дзень… І паступова ты робішся смялейшым, разумееш, што можаш, што гэта бяспечна, што гэта новае — добрае новае. У канцы я плавала спакойна, свабодна, праўда, не адна — з чалавекам, які паказваў мне ўсе гэтыя прыгажосці вакол Дахаба, падводныя сусветы. Я разумела, што хачу запомніць гэты стан: ісці ў страх, спазнаваць, прымаць і паволі, крок за крокам, дзейнічаць».

«Я прыехала назад нейкая іншая — смелая. Мне стала лягчэй праяўляцца: я — вось такая, я магу казаць пра сабе, пра тое, што я раблю. Калі страх з’яўляецца, я кажу — гэта тое ж самае, што было там, гэта ў тваёй галаве. Насамрэч мы шмат чаго ў галаве малюем, але можна гэта спакойна адсунуць і пачаць рабіць нешта новае, каб жыць па-новаму».

Крыніца: «Суполка» (фота з асабістага архіва гераіні)

Чытайце таксама:

Падзяліцца

Апошнія запісы

«Пабачыць Гродна — і памерці». Як наш горад стаў міжваеннай «сталіцай самагубцаў»

У міжваенны час Гродна набыло незвычайную славу. Горад стаў месцам прыцягнення незвычайных турыстаў - тых,…

21 лістапада 2024

«Нармальны быў гастраном — цяпер там прадаюць шпалеры». Ці хапае крамаў у цэнтры Гродна?

Ці хапае ў цэнтры Гродна прадуктовых крам? Спрэчкі наконт гэтага выклікала адкрыццё на перакрыжаванні Савецкай…

21 лістапада 2024

Дзе арганізаваць святочную фотасесію? Гродзенскія студыі ўжо падрыхтавалі навагоднія лакацыі

Прыбраныя ялінкі, свечкі, навагоднія вянкі і гірлянды, аксаміт, светлы ці цёмны фон на выбар. Гродзенскія…

19 лістапада 2024

«Перад выбарамі - спрыяльны час для петыцый». Як прымусіць чыноўнікаў вырашаць праблемы і чаму новая пляцоўка «меркаванне.бел» для гэтага не пасуе

Улады стварылі новую платформу “меркаванне.бел”. Яе пазіцыянуюць як анлайн-пляцоўку, на якой кожны зможа ў вольнай…

15 лістапада 2024

«У Гродне жывуць тыя яшчэ „шалёныя імператрыцы“». Стваральніца брэнда Krikate расказала, як дабралася да парыжскага тыдня моды

Калекцыя адзення гродзенкі Кацярыны Карлацяну дэбютавала гэтай восенню на Парыжскім тыдні моды. А пачыналася ўсё…

14 лістапада 2024

«Першы прыбытак патраціў на станок». Гродзенец у школе выточваў біты, а ў 27 гадоў адкрыў сваю вытворчасць мэблі

Гродзенец Раман Нагула амаль паўжыцця працуе з дрэвам. Школьнікам ён пачынаў з бейсбольных біт, а…

13 лістапада 2024