Пенсіянер са Злучаных Штатаў, які пераехаў у Гродна паўтара гады таму, ужо абзавёўся сям’ёй і думае пабудаваць дом у амерыканскім стылі побач з абласным цэнтрам. Ількер Кокахан на сустрэчу з rgazeta.by прыйшоў з жонкай Марынай. Інтэрнацыянальная пара распавяла, як яны знайшлі адзін аднаго, як памянялася іх жыццё пасля шлюбу і пра побыт і вольны час.
Ількеру пісалі жанчыны
Каля года таму ў СМІ пісалі пра грамадзяніна ЗША, які пасля выхаду на пенсію вырашыў перасяліцца ў Гродне. Ількер, у мінулым архітэктар, не хаваў, што жыць у Беларусі для яго будзе прасцей: памер пенсіі дазволіць не эканоміць. Да таго ж у абласным цэнтры няма нью-ёркскай мітусні. Гродзенская архітэктура не саступае забудове канадскага Манрэаля, а жанчыны настолькі прыгожыя, што ў халасцяках доўга не давядзецца хадзіць.
— Памятаеце, што ў інтэрв'ю я шчыра прызнаўся, што хачу знайсці спадарожніцу жыцця? Пасля публікацыі мне прыйшла вялікая колькасць паведамленняў ад жанчын, якія былі не супраць са мной пагутарыць для сур’ёзных адносін. Нават напісаў сын адной з іх, якая пражывае ў Гродзенскай вобласці. Хлопец распавёў, што яго мама закахалася ў мяне, прачытаўшы інтэрв'ю. Яны запрасілі мяне ў госці. Але як толькі Марына, мая будучая жонка, пагадзілася са мной сустрэцца, я спыніў пошукі і перапіску з астатнімі паненкамі, — успамінае 64-гадовы Ількер.
Агульныя інтарэсы
Яго абранніцай стала далікатная бландынка з Гродна. Яна працуе ў медыцынскім цэнтры. Па адукацыі - медсястра і біёлаг.
— Калі Ількер мне напісаў паведамленне ў сацыяльнай сетцы Фэйсбук, я доўга разважала над тым, ці варта сустракацца. Ніколі не думала аб адносінах з мужчынамі з іншых краін. Але ўсё ж вырашылася, і ўжо з першага спаткання ў нас паўстала ўзаемная сімпатыя, — тлумачыць Марына.
Гродзенка кажа, што ў іх з мужам шмат агульнага: у яе дзве дарослыя дачкі, як і ў Ількера. Яна любіць актыўны лад жыцця і падарожжы.
— Ількер лёгкі на ўздым. Ён можа прачнуцца раніцай у суботу і прапанаваць паехаць да маёй старэйшай дачкі, якая пражывае з зяцем пад Мінскам. Яны абодва лекары. Мы часта наведваем іх і ўнукаў, — распавядае Марына.
У пары шмат размоў і клопатаў, звязаных з дзецьмі. Але не забываюць яны і пра ўласнае жыццё.
— Мы шмат падарожнічаем. У гэтым годзе былі ў Літве, Польшчы, Латвіі. А ўлетку адпачывалі ў Турцыі, жылі ў маёй старэйшай дачкі, — кажа Ількер.
Спадар Кокахан — грамадзянін Амерыкі з турэцкімі каранямі. Паводле яго слоў, заўсёды імкнуўся да свабоды самарэалізацыі і мастацтва без «табу». З гэтай прычыны ў 2000-х пераехаў у ЗША, хоць і працаваў у Стамбуле архітэктарам. У Амерыцы ён займаўся экстэр’ерам спальных мікрараёнаў і офісных будынкаў, пісаў карціны акварэллю, што прыносіла дадатковы прыбытак.
Разумеючы цяжкі лёс жанчын у Турцыі, ён перавёз у Штаты дачок. Праўда, старэйшая, атрымаўшы прафесію дызайнера, пажадала вярнуцца на радзіму, выйшаўшы замуж за суайчынніка. Малодшая дачка працуе ў амерыканскай школе настаўніцай і доўгія гады сустракаецца з беларускім хлопцам.
Узяў адказнасць
Дачка Ількера сустрэла мачыху ў Стамбуле добразычліва, бо яна сама падштурхнула бацькі да шлюбу з Марынай.
— Дачка даведалася, што ў мяне ёсць у Беларусі нявеста, калі я прыехаў у Турцыю падаўжаць беларускую візу. Яна чула, як я з Марынай перамаўляюся па скайпе. Патлумачыў сітуацыю: закахаўся ў выдатную гарадзенку, сумую. Яна сказала: «Жаніся!» — распавядае Ількер.
Па словах Марыны, яны з Ількерам зараз жывуць у яе двухпакаёвай кватэры. З імі - яе малодшая дачка, студэнтка ўніверсітэта. Усе выдаткі на жыццё ўзяў на сябе Ількер.
— Я стараюся клапаціцца пра Марыну і яе дачку, — пацвярджае ён. — Бо я — мужчына, гэтая мая адказнасць.
Ількер не жадае затрымлівацца ў доме жонкі. У яго планах — будаўніцтва невялікага жылля побач з абласным цэнтрам. Ён ужо накідаў чарцяжы для будучага сямейнага гнязда. Катэдж абяцае быць аднапавярховы, гасціную злучаць з кухняй.
— Першачарговай купляй быў аўтамабіль. Адна з нешматлікіх нязручнасцяў, з якімі я сутыкаюся ў Беларусі - няведанне людзьмі англійскай мовы. Складана перасоўвацца на аўтобусах і ў маршрутках, ніхто на прыпынку не можа мне растлумачыць маршрут транспарту. Раней я часта сядаў не ў тую маршрутку і апыняўся ў незнаёмым раёне горада, але затое добра даведаўся Гродна, — смяецца суразмоўца.
Не саступае Мэрылін Манро
Марына кажа, што шукаць пазітыў нават у непрыемных падзеях — гэта адметная асаблівасць яе мужа.
— Мне камфортна побач з Ількерам, — заўважае яна. — Ён разумее чалавека і добры псіхолаг. Ніколі не паставіць жанчыну ў няёмкае становішча, заўсёды трымаецца як джэнтльмен. Не адмаўляе ў маіх просьбах. Муж добра знаёмы з бытам, усю хатнюю працу робім разам. Яму не трэба тлумачыць, што купіць у краме. Ён ведае лепей за мяне. І, дарэчы, вельмі добра гатуе.
Ёсць, праўда, невялікі бар’ер у іх сямейнага жыцця — моўны. Марына заўсёды цікавілася англійскай мовай, хадзіла на курсы, але выкарыстаць яго паўсядзённа стала толькі цяпер.
Ількер, даючы характарыстыку сваёй пяшчотнай, ласкавай і інтэлігентнай жонцы, раптам робіць паўзу, задуменна глядзіць удалячынь і выпальвае:
— Я ніколі так шчаслівы не быў. Вельмі рады, што магу бачыць кожны дзень сваю прыгожую жонку, і атрымліваю асалоду ад гэтага. Паверце, яна для мяне не саступае Мэрылін Манро. Пры эфектнай знешнасці Марына яшчэ і разумная. Гэта, безумоўна, поспех — сустрэць такую жанчыну.
Гродна ў акварэлі
Кожную раніцу Ількер адвозіць жонку на працу. Сам ён увесь час крэсліць эскізы або малюе карціны. Для гэтага арандуе месца ў бібліятэцы.
— Ількер нават ноччу можа прачнуцца і рабіць накіды. Калі мы наведвалі Трокі, Ількер хутка рабіў замалёўкі княскага палаца і прадаваў турыстам. Зарабілі каля 200 еўра за пару гадзін, — захапляецца мужам Марына.
Зараз Ількер рыхтуе чарговую выставу ў Гродне. Збіраецца прадставіць на суд публіцы каля 60 акварэльных работ. Палова з іх будзе прысвечана забудове цэнтральнай часткі Гродна. Мастак адлюстраваў будынкі і вуліцы па маршруце ад чыгуначнага вакзала да драматычнага тэатра. Адкрыццё выставы запланавана на сярэдзіну студзеня ў культурным цэнтры «Фестывальны».
— Я не кінуў ідэю адкрыць уласны бізнэс у Гродна, — дзеліцца планамі Ількер. — Гэта будзе дызайнерскае бюро са спецыялізацыяй на інтэр'ерах. Магчыма, з’явіцца студыя з класамі для студэнтаў-дызайнераў. Можа, паедзем у Турцыю на год, каб я зарабіў за мяжой грошы.
Жонка — заўзятарка
Гаворачы аб прафесійных перспектывах, суразмоўца падкрэслівае, што кар’ера не павінна стаць перашкодай для асалоды ад жыцця.
— Мы пастаянна ходзім на канцэрты, у кафэ, шпацыруем. Раней я не вяла такое актыўнае жыццё, але хацела яго мець, — прызнаецца Марына. — Па панядзелках Ількер гуляе ў баскетбол у аматарскай камандзе, бо раней ён займаўся гэтым відам спорту прафесійна і нават быў трэнерам. Я хаджу на яго спаборніцтвы і паказальныя выступленні. На ўікэнд мы едзем з сябрамі адпачываць у аграсядзібу.
Гісторыя гэтых людзей даказвае, што для кахання няма межаў, а амерыканскую мару можна ажыццявіць і ў Гродне.
