На трэці дзень фестывалю нямога кіно і жывой музыкі гродзенцы паглядзелі тры кароткаметражныя фільмы. Надвор’е было зноў ясным, кава цёплай. Апошні фільм скончыўся хэпі-эндам, пакінуўшы радасць за герояў і думкі пра свет, дзе ўсё проста і любыя перашкоды пераадольваюцца.
9 ліпеня паказалі фільмы «Паліцэйскія» Эдварда Ф.Клайна і Бастэра Кітана (1922), «Напад» Эрнэ Метцнера (1928) і «На галавакружнай вышыні» Хэла Роўча (1920). Агучвалі іх піяністка Вольга Падгайская, віяланчалістка Ілона Лесь, скрыпачка Анастасія Карпенка і Максім Круглы за электронікай.
За першыя два дні фестывалю гродзенцы паспелі паглядзець амерыканскую камедыю «Параходны Біл-малодшы» і польскую меладраму «Людзі без заўтра». На трэці дзень гледачоў было так шмат, што супрацоўнікі Музея гісторыі рэлігіі мусілі выносіць на вуліцу дадатковыя крэслы.
[irp posts="27 419″ name="З парасонам ці без? Як пайсці на Кінемо, прамокнуць дашчэнту і палюбіць Гродна"]
Мы спыталі ў гродзенцаў, за што яны любяць «Кінемо».
— У мінулым годзе я пазнаёмілася з «Кінемо» ў Мінску і не ведала, што ён будзе ў Гродне. Вельмі пракайфавала ад таго, што такое цудоўнае мерапрыемства ў такім цудоўным месцы будзе праходзіць, — кажа Анастасія Роўба, арганізатарка Біг-Міні-Фестывалю вулічных мастацтваў. — На мой погляд, гэта вельмі патрэбнае і важнае мерапрыемства для Гродна. Радуе, што яго наведала шмат людзей. Зараз час адпачынкаў, і «Кінемо» — цудоўны спосаб яго правесці.
— Мне вельмі падабаецца атмасфера сённяшняга вечара, як і кожны раз, калі праходзіць «Кінемо», — кажа гродзенка Ганна. — Падабаецца, што я магу тут сустрэць знаёмых. Тры гады запар хаджу сюды з вялікім задавальненнем. Гродна змяняецца, становіцца іншым — еўрапейскім. Асабліва гэты дворык — у мяне наогул з ім звязаны моцныя эмоцыі. Ёсць у ім нейкая энергетыка.
— А дзе яшчэ ёсць магчымасць паглядзець нямое кіно з жывымі музыкамі? Першы раз я прыйшоў дзеля цікавасці - даведацца, што такое нямое кіно. З тых часоў наведваю фестываль кожны год, — кажа Лявон. — Найбольш цікавыя амерыканскія камедыі - кожны год у праграме ёсць фільмы з Бастарам Кітанам. Меладрамы ў памяць не запалі. Памятаю жахі - усе смяяліся з фільму 1921-га году, таму што атмасфера ў гэтых фільмах жахаў зусім інакш успрымаецца, чым у сённяшніх. Надвор’е толькі не кожны год радуе. Адзіны мінус, што нікуды не схавацца, затое свежае паветра.
