«Мама, вось мы і ў Гродне». Амерыканка прыехала распавесці гісторыю дзядулі, які 100 гадоў таму збег з горада

Hrodna.life працягвае збіраць гісторыі для праекта «Гродзенцы здалёк». У сярэдзіне ліпеня ў Гродна прыехала амерыканка Ліса Вакер, якая распавяла гісторыю свайго дзядулі з Гродна Хаіма Гадлесы. Ён, як і многія гродзенцы, эміграваў у ЗША ў пачатку 20 стагоддзя. Усё з-за таго, што не хацеў служыць у царскай арміі.

Выязджаць за акіян гродзенцы пачалі яшчэ ў 1880-х гадах. Самымі папулярнымі краінамі былі ЗША і Аргенціна. Хтосьці ехаў у пошуках лепшага жыцця, а хтосьці бег ад праблем, як і гродзенец Хаім Гадлеса.

«Дзядуля Хаім, сын Леізара Гадлесы, прыплыў у ЗША з Еўропы ў 1906 годзе. Там ужо жылі ягоныя сваякі, — распавядае Ліса. — Хаім быў гродзенскім яўрэем. За акіянам ён перапісаў сваё імя на Хуман Гадлеса, больш сугучнае, на амерыканскі манер. Спачатку дзядуля жыў у Тэхасе, потым перасяліўся бліжэй да Бостана».

У Гродне засталіся сваякі

У Гродне Хаім Гадлеса працаваў абутніком. Са слоў Лісы, сям’я яго была небагатая. Перад ад’ездам у Гродна ў яго заставаліся тры родныя сястры і іншыя сваякі.

«Яўрэі не проста так пакідалі Гродна — яны вымушаны былі гэта рабіць. У першую чаргу з-за антысеміцкіх настрояў і пагромаў. Пра гэта мала кажуць, але ўсё гэта было. Менавіта таму з 1880-га па 1910-я гады яўрэі масава пакідалі свае дамы. За акіян яны ехалі ў пошуках новага і лепшага жыцця.

У Гродне Гадлесы жылі бедна, дзядуля Хаім працаваў з абуткам. Ён вырашыў пакінуць родны горад пасля таго, калі яму прыйшла позва на службу ў царскую армію. Ён не хацеў ісці ў войска на многія гады і вырашыў бегчы. Так і апынуўся на караблі. У Гродне ў яго заставаліся сваякі, сярод іх тры родныя сястры. У пэўны час яны хацелі з’ехаць за акіян, але не атрымалася. Яны засталіся ў Гродне і абзавяліся сваімі сем’ямі. У гэтым горадзе яны пражылі да таго часу, пакуль іх немцы не забралі ў Асвенцім у 1941 годзе".

Хаім Гадлеса з адной са сваіх гродзенскіх сёстраў

«Адчуваю прыналежнасць да гэтага горада»

Ліса распавядае, што ў ЗША ствараліся цэлыя праграмы для перасяленцаў з Еўропы. Многія гродзенцы гэтым карысталіся.

«У ЗША дзядуля працягваў працаваць абутніком. Каля Бостана здолеў адкрыць сваю краму, а праз некаторы час яшчэ дзве. Ніхто з членаў сям'і за гэтыя 100 гадоў не спрабаваў прыехаць у Гродна. Я — першая, хто гэта зрабіў. Больш гісторый пра Гродна ведае мая мама, якой сёння 101 год. Ёй пра гэты горад расказваў яе бацька, мой дзядуля.

Калі я прыехала ў Гродна, я патэлефанавала ёй і сказала: мама, вось мы і ў Гродне. Яна адказала: «Мой бацька збег з гэтага горада, каб не служыць у войску. А вы туды прыехалі. Навошта? У гэтым горадзе няма больш нашых людзей, у гэтым месцы заўсёды прыгняталі яўрэяў». Але ў гэтую далёкую паездку мяне прывялі карані - я стала цікавіцца гісторыяй нашай сям'і.

Я рада, што сюды прыехала і паглядзела Гродна. Я адчуваю прыналежнасць да гэтага горада. Усё жыццё пра яго чула, але не ўяўляла, які ён. А ён прыгожы і зялёны. У той жа час у мяне разрываецца сэрца, калі я паглыбляюся ў трагічную гісторыю яўрэяў Гродна. Многія з гэтых людзей не жадалі пакідаць родны горад, але абставіны прымушалі гэта рабіць. Яўрэяў у Гродне пераследавалі і забівалі".

Ліса са сваёй жонкай Лэнсі размаўляюць з кіраўніком гродзенскай яўрэйскай абшчыны Барысам Квяткоўскім

Расказала гродзенцам гісторыю дзядулі

Амерыканку здзівіла, што сёння ў Гродне ёсць сінагога і яўрэйская абшчына, якая працягвае даўнія традыцыі. Лісу адгаворвалі ад паездкі ў Беларусь, казалі, што ў гэтай краіне небяспечна. Падтрымаць яе вырашыла жонка Лэнсі.

«Пасля столькіх ганенняў, тут усё яшчэ жывуць яўрэі. Цяпер мы хочам прыехаць у ЗША і распавесці сябрам і блізкім, што жыццё ў Гродне ўжо іншае. Усе жывуць у міры і згодзе. Перад паездкай многія знаёмыя гаварылі не ехаць сюды, каб не ўспамінаць пагромы і халакост. Але пераступаеш цераз сябе і едзеш. І табе адкрываецца зусім іншая карціна. Важна было паглядзець Гродна і расказаць невялікую гісторыю пра нашага дзядулю, таму што калі не мы, то больш ніхто не раскажа пра Хаіма Гадлеса і чаму ён пакінуў свой родны горад».

Падзяліцца

Апошнія запісы

«Пабачыць Гродна — і памерці». Як наш горад стаў міжваеннай «сталіцай самагубцаў»

У міжваенны час Гродна набыло незвычайную славу. Горад стаў месцам прыцягнення незвычайных турыстаў - тых,…

21 лістапада 2024

«Нармальны быў гастраном — цяпер там прадаюць шпалеры». Ці хапае крамаў у цэнтры Гродна?

Ці хапае ў цэнтры Гродна прадуктовых крам? Спрэчкі наконт гэтага выклікала адкрыццё на перакрыжаванні Савецкай…

21 лістапада 2024

Дзе арганізаваць святочную фотасесію? Гродзенскія студыі ўжо падрыхтавалі навагоднія лакацыі

Прыбраныя ялінкі, свечкі, навагоднія вянкі і гірлянды, аксаміт, светлы ці цёмны фон на выбар. Гродзенскія…

19 лістапада 2024

«Перад выбарамі - спрыяльны час для петыцый». Як прымусіць чыноўнікаў вырашаць праблемы і чаму новая пляцоўка «меркаванне.бел» для гэтага не пасуе

Улады стварылі новую платформу “меркаванне.бел”. Яе пазіцыянуюць як анлайн-пляцоўку, на якой кожны зможа ў вольнай…

15 лістапада 2024

«У Гродне жывуць тыя яшчэ „шалёныя імператрыцы“». Стваральніца брэнда Krikate расказала, як дабралася да парыжскага тыдня моды

Калекцыя адзення гродзенкі Кацярыны Карлацяну дэбютавала гэтай восенню на Парыжскім тыдні моды. А пачыналася ўсё…

14 лістапада 2024

«Першы прыбытак патраціў на станок». Гродзенец у школе выточваў біты, а ў 27 гадоў адкрыў сваю вытворчасць мэблі

Гродзенец Раман Нагула амаль паўжыцця працуе з дрэвам. Школьнікам ён пачынаў з бейсбольных біт, а…

13 лістапада 2024