Спадчына

Дзед Салавей, а бацька — Рунге. Немец з Ізабеліна пра віражы лёсу сваёй сям'і і роднага мястэчка

Грамадзянская вайна і галеча, каханне і падман, праўда і легенды перапляліся ў расповедзе «чалавека-кнігі» Уладзіміра Рунге падчас міжпакаленчай жывой бібліятэкі. Адбылася сустрэча кніг і чытачоў 25 лютага. Прачытаць «чалавека-кнігу» за паўтары адведзеных гадзіны, канечне, не атрымалася, але ад некаторых старонак адарвацца было проста немагчыма. «Шкада, што так мала часу, — уздыхаў у канцы сустрэчы Уладзімір, — столькі яшчэ ўсяго цікавага можна было б расказаць…»

Каханне ці смерць — як дзед бабе прапанову рабіў і чым тое скончылася

Мой дзед, Філіп Ізідоравіч Салавей, ваяваў за чырвоных. І трэба ж было такому зрабіцца — камісарам стаў. А на якім баку ваявала мая бабка, то я і не ведаю. Сястра міласерднасці яна была. Штосці пра Камышын расказвала, дзе яны былі і другія месцы, але мне не цікава ў той час было. Цікава стала, калі самому за 50 і бабулі у жывых не было.

Грамадзянская вайна скончылася. Мой дзед і гаворыць: «Выходзь за мяне замуж. Бо ў другім выпадку — застралюся». Пры зброі хадзіў. Нармальная такая прапанова, катэгарычная. Ну, што. Ну, бабуля не хацела, але шкада было маладога чалавека. А ён быў 1895 года нараджэння, на 5 гадоў старэйшы за бабулю.

Ну што, пацягнула. А ён такі ёй зрабіў падвох. Паехалі, кажа, я табе Варшаву пакажу. Паехалі. Па дарозе заехалі на яго радзіму, у мястэчка Ізабелін Ваўкавыскага раёна. І там спыніліся. Бабуля два гады плакала, бо яна ж гарадская была. Невядома ёй была сялянская праца ад цямна да цямна. І свякроў тут такая, ведаеце… А трэба было і жаць, і ўбіраць, і хлеб пячы і многа-многа чаго другога. А тут дзеці пайшлі. Нарадзілася чацвёра. Праўда, адна дзяўчынка памёрла. Два хлопчыкі засталіся і мая мама.

Тут яшчэ трагедыя. У трыццаць другім памёр мой дзед. Зараз такая хвароба вылечваецца, а тады не. Бабуля усё папрадавала, каб яго вылечыць. Але нічога не памагло. У 33 гады яна засталася ўдавой з трыма дзецьмі. Маме было 4 гады.

Свабодныя немцы і нямерана жыдоў - спецыфіка мястэчка Ізабелін

Ну і што рабіць? Прападаць? Панска Польшча. Адны прыгнятацелі. Васточніца якаясці там. Павагі ніякай? Далёка не так было. Мястэчка Ізабелін спецыфічнае. Там яшчэ з даўніх часоў, з 18 стагоддзя, вялікая дыяспара немцаў была. Сямей можа больш за 20. У свой час, я думаю, ад Екацярыны ці Тызенгаўза былі сюды запрошаны, як рамеснікі. Яны былі вольнымі людзімі.

І такі быў Янцэвіч. Янцэвіч гэты і падарожнік быў, і пісьменнік. Ён, падарожнічаючы па нашым рэгіёне, напісаў такія пуцявыя заметкі. Што ў 1840 годзе ў Ізабеліне ён знайшоў мануфактуру ці фабрыку, дзе была суконная вытворчасць. І там працавалі 9 майстроў і 20 разнарабочых, усе прускага паходжання і з пашпартамі. 1840-ы год. Яшчэ да скасавання прыгоннага права далёка, а яны з пашпартамі. Свабодныя. Свабоднымі мае немцы былі.

І там немерана было жыдоў, там былі і беларусы, і палякі. Такое было мястэчка. Зараз яно хірэе, але гэта ўжо пераскочыў.

Што рабіць? Прападаць?..

І што рабіць? Усё прадала - ні з чым. Хоць ты прападай, хоць ты жабраваць ідзі. Ну, яна добрая гаспадыня была, добра ўмела гатаваць і ўладкавалася на працу да пана мясцовага. І працавала, так сказаць, да самага прыхода асвабадзіцеляў, да 39 года. Яна працавала кухаркай. Дзякуючы працы ў пана, яна выцягнула ўсіх сваіх дзяцей. І абутыя былі, і адзетыя, і заўсёды накормленыя. Мала таго, яшчэ і дапамагала суседзям бедным, беларусам.

Вось. І вывучыла іх (дзяцей) — адзін слесарам стаў. Другі столярам. Яшчэ перад вайной вучыліся. Але тыя хлопцы, канечне, былі не вельмі… Як яна расказвала, набяруць слодычаў у жыдоўскіх лаўках. Жыды давалі на вэксаль, калі грошай не было. А потым, калі месяц прайшоў, жыд прыходзіць: «Вот, пані - столькі-та». Бабуля плакала, а паўтаралася тое ізноў. Вось такія справы.

Як змянілася ўлада, то бабулю выбралі ў дэпутаткі. А калі прышлі немцы… там свае сваіх стралялі. Паліцаі прышлі, кажуць — актывістаў да сценкі, хочуць бабу расстраляць. То яе мясцовыя немцы адбілі.

І аб чым я гавару. Мястэчка тое было ўнікальнае. Людзі розных культур і адносіліся адзін да аднога з павагай.

Яшчэ ў першы дзень вайны згарэла бабіна хата. То калі немцы жыдоў вывезлі, ёй далі хату. Войтам быў Альберт Шварц з Ізабеліна. У яго мамін брат за фурмана служыў, на брычцы вазіў. Пасля вайны праз тое саслалі за Урал. Там і зараз чатыры стрыечныя браты-Салаўі жывуць.

Парэзаная картка: Заметка мімаходзь

А таму што паліцэйскі быў. Польскі. За такое ўсю сям’ю выслаць маглі. Баялася, то адрэзала. І ў яго любоў яшчэ была, ён цётку пакінуў. Мо таму. Тут яшчэ тая магла быць гісторыя.

Пасля вайны

Бацька быў з мясцовых немцаў. Вельмі розныя людзі яны з мамай былі. Мама выпешчаная, бо расла з панамі. А бацька просты, але ўсё ўмеў. Збрую, ровары, галошы — ўсё. Памёр ён рана, цяжкае было жыццё. Рабілі тады ў калгасе «за палачкі».

А мама працавала спачатку на пошце пасля вайны. І вазіла грошы ў раён праз лес. На ровары. І не баялася! Праз лес чатыры кіламетры трэба было ехаць! І аднойчы бацька пайшоў сустракаць. То каб не пайшоў, то яе забілі бы.

А потым у прыгарадным сельпо працавала ў Ваўкавыску. Пры таргоўлі заўсёды было што купіць. А на вёсцы было цяжка. З усім — з прадуктамі, з таварамі. А ў нас усё было. Калі макароны — то яшчык. І заўсёды цукеркі вазіла. Не было дня, каб яна не прывозіла цукеркі для мяне і сястры. То мы зубы свае рана з’елі. Вось такія справы.

У пяцьдзесят шостым годзе пайшоў я ў першы клас. То ў школе немцам звалі, але не білі. Бывала, другіх, то старэйшыя з іншых класаў пабівалі, а мяне — не. Некаторых немцаў так дапякалі, што людзі з’язджалі і прозвішчы пазмянялі. То з тых у Ізабеліне і зараз смяюцца.

А як пасля вайны гулялі з хлопцамі ў вайну, то я таксама заўсёды немцам быў. Бо немец. Гулялі мы тады з сапраўднай зброяй — аўтаматаў, патронаў, штыкоў - нямерана было.

Маркетынг і тапаніміка па-ізабелінску

Раней Ізабеліна называлася Петухова. Да сярэдзіны XVIII стагоддзя. У гэты час ці выкупіў, ці ў карты выграў мястэчка граф Флемінг. І пераіменаваў яго ў гонар адзінай дачкі Ізабэлы. У яго рана памёрла жонка, Антаніна. Паспела нарадзіць толькі гэту Ізабэлу і памёрла. Ён ажаніўся на малодшай яе сястры. І праз два гады гэта жонка памёрла таксама. У той самы дзень, на тым самым ложку. От як бывае. І тады перайменаваў.

А людзям, як перайменаваў, то сказаў, каб выходзілі на дарогу ізабелінскую, што вяла ў мястэчка, і пыталіся ва ўсіх, хто едзе на возе: «Ты куды едзеш?» Калі гаварылі - ў Петухова, ну, то язджай. А калі гаварылі - ў Ізабелін, - піва налівалі.

[irp posts="13 927″ name="За мужам у Афганістан і па джынсы ў Кітай. Неверагодныя гісторыі з гродзенскай «жывой бібліятэкі""]


Праект «Паляпшэнне якасці жыцця сталых людзей праз адукацыю, актывізацыю і валанцёрскую дапамогу» рэалізуецца грамадскім аб’яднаннем «Цэнтр «Трэці сектар» і прафінансаваны Фондам «Памяць, адказнасць і будучыня» (EVZ) у межах праграмы «Месца сустрэчы: дыялог». Арганізатар праграмы ў Беларусі - міжнароднае грамадскае аб’яднанне «Узаемапаразуменне».

Гэтая публікацыя не адлюстроўвае меркаванне фонда EVZ. Адказнасць за змест нясе аўтар/нясуць аўтары.


Мечтаете о красивой улыбке и ровных зубах? Ужасы страшных брекетов уже давно в прошлом. Сегодня мы предлагаем вам инновационные прозрачные невидимые брекеты, которые подарят вам комфорт и удобство невидимой коррекции.


Падзяліцца
Меткі: гісторыя

Апошнія запісы

«Пабачыць Гродна — і памерці». Як наш горад стаў міжваеннай «сталіцай самагубцаў»

У міжваенны час Гродна набыло незвычайную славу. Горад стаў месцам прыцягнення незвычайных турыстаў - тых,…

21 лістапада 2024

«Нармальны быў гастраном — цяпер там прадаюць шпалеры». Ці хапае крамаў у цэнтры Гродна?

Ці хапае ў цэнтры Гродна прадуктовых крам? Спрэчкі наконт гэтага выклікала адкрыццё на перакрыжаванні Савецкай…

21 лістапада 2024

Дзе арганізаваць святочную фотасесію? Гродзенскія студыі ўжо падрыхтавалі навагоднія лакацыі

Прыбраныя ялінкі, свечкі, навагоднія вянкі і гірлянды, аксаміт, светлы ці цёмны фон на выбар. Гродзенскія…

19 лістапада 2024

«Перад выбарамі - спрыяльны час для петыцый». Як прымусіць чыноўнікаў вырашаць праблемы і чаму новая пляцоўка «меркаванне.бел» для гэтага не пасуе

Улады стварылі новую платформу “меркаванне.бел”. Яе пазіцыянуюць як анлайн-пляцоўку, на якой кожны зможа ў вольнай…

15 лістапада 2024

«У Гродне жывуць тыя яшчэ „шалёныя імператрыцы“». Стваральніца брэнда Krikate расказала, як дабралася да парыжскага тыдня моды

Калекцыя адзення гродзенкі Кацярыны Карлацяну дэбютавала гэтай восенню на Парыжскім тыдні моды. А пачыналася ўсё…

14 лістапада 2024

«Першы прыбытак патраціў на станок». Гродзенец у школе выточваў біты, а ў 27 гадоў адкрыў сваю вытворчасць мэблі

Гродзенец Раман Нагула амаль паўжыцця працуе з дрэвам. Школьнікам ён пачынаў з бейсбольных біт, а…

13 лістапада 2024