Калі б маладосць беларускіх літаратарак прыйшлася на наш час, то гэтыя таленавітыя жанчыны напэўна мелі б старонкі ў сацыяльных сетках, мяркуе студэнтка-дызайнерка з Гродна Воля Новік. На старонках FB ці ВК маглі б з‘яўляцца вершы ці літаратурныя замалёўкі. А што з Instagram? Што б яны запосцілі, калі б наведалі сучасны Гродна? Колькі б лайкаў сабралі?
Перанесці паэтак ў наш час і наш горад Волі дапамаглі лічбавыя тэхналогіі і ўласная фантазія.
Эліза Ажэшка ўвайшла б у Гродна ХХІ стагоддзя вельмі арганічна. Стылёвыя строі і прычоскі прыйшліся б ёй даспадобы. У інстаграме пісьменніцы напэўна знайшлося месца б раслінам з нашай мясцовасці. Старонка Элізы магла б стаць, напрыклад, нататнікам для збору матэрыялаў нарыса «Людзі і кветкі над Нёманам».
Алаіза Пашкевіч, Цётка, каторая пра сябе пісала «Люблю ўраганы… У буры я адчуваю рай», у наш час магла б посціць ў інстаграме свае байкерскія здымкі. Бо гэта таксама «сіла і моц народа», каторую паэтка імкнулася паказаць праз творчасць.
Знаўцы называюць паэзію Цёткі летапісам рэвалюцыі 1905 года. Напэўна, калі б яна вяла інстаграм у наш час, то не абмінула б увагай пратэстных акцый. Прынамсі, да верша «Вера беларуса» яны маглі б стаць ілюстрацыяй.
Паэтка Зоська Верас, напэўна, магла б апынуцца ў адной з гродзенскіх фітнэс-залаў і посціць адтуль вітанні разам з сэлфі. Магчыма, «на пялёстку ружы пахучай», яна б хацела напісаць сваім гродзенскім сябрам, а потым сабралася, і сама прылецела ў наш горад.
У імаверны інстаграм Зоські маглі б патрапіць і зімовыя забавы на горцы транспартнага кола на Фартах. «Гараць вочкі, сэрца б’ецца» — гэта дакладна пра тую горку.
Вера Вярба, напэўна, была б вельмі сучаснай дзяўчынай і душой тусоўкі. І яе трапныя назіранні маглі б разысціся па сацсетках і стаць мемамі. Прыкладна, як верш пра рушнікі, што стаў песняй і сапраўдным народным хітом. Нёман, з востравам у форме сэрца, напэўна не пакінуў бы яе абыякавай. І рушнікі для натхнення ў Гродне таксама б знайшліся.
Галіна Каржанеўская, наведаўшы сённяшні Гродна на машыне часу, магла б закідваць у стужку інстаграма здымкі з мясцовымі краявідамі, такімі ж пяшчотнымі, як і вершы паэткі.
А пабачыць перапост свайго свой «чырвона-белага» верша ў сяброўскіх акаўнтах ёй таксама было б прыемна.
Раіса Баравікова, калі б зараз магла перанесціся ў маладосць і ў Гродна адначасова, магла б па-сапраўднаму адчуць сябе дзяўчынкай на шары і палятаць «бязважкаю пушынкаю» над старажытнай Каложай.
Мая Львовіч, патрапіўшы ў Гродна, магла б запосціць свой здымак з берага Нёмана. Ці паспрабаваць злавіць смартфонам святло сонца на досвітку ды месяца ў поўні - такое ж лёгкае і празрыстае, як і Маіны «Вершы на аркушыках нядаўніх часоў».
Муза Янкі Купалы, дзяўчына, што стала правобразам галоўнай гераіні п’есе «Паўлінка» і першай выканаўцай яе ролі - Паўліна Мядёлка, сама таксама пісала вершы, паэмы і п’есы. Напэўна, прыехаўшы ў Гродна, яна б зачэкінілася каля драмтэатра. Не абмінула б акторка-паэтка і тэатр лялек. Тым больш — там ставяць знакамітых купалаўскіх «Тутэйшых».
А матыля з паўлінімі вачамі на крыльцах паэтка магла б выкарыстоўваць замест аватаркі-псеўданіма. Напрыклад, разам з подпісам «Паўлінка» пад вершам-улёткай «Пад гоман вясёлы», што ў 20−30х гадах мінулага стагоддзя быў рэвалюцыйным гімнам Заходняй Беларусі.
[irp]
Генрык Усціла нарадзіўся ў 1929 годзе ў Гродне на вуліцы Брыгіцкай. У 1935 годзе яго…
Агароджа на мяжы Польшчы і Беларусі дзеліць Белавежскую пушчу на дзве часткі. Па абодва бакі…
Ягор з партнёркай перажылі тры пераезды і вайну, і калі вонкавага лайна стала менш -…
Сто гадоў таму ў Гродне адбылося самае гучнае забойства 1925-га: у цэнтры гораду забілі вядомага…
Напярэдадні Дня святога Валянціна ўсё больш жанчын у свеце адзначаюць Дзень Галентайна - жаночага сяброўства.…
Масленіца ў гэтым годзе прыпадае на 2 сакавіка, а масленічны тыдзень пачынаецца з 24 лютага.…