«Марвелы» заўсёды на слыху і толькі з лепшага боку, а пра экранізацыях коміксаў «DC» даўнютка нічога не чуваць. Калі чуткі і даходзілі, то не самыя лепшыя: то Бэн «Бэтмэн» Афлек у запоі, то студыя Warner Bros. збіраецца прыпыніць вытворчасць фільмаў пра Лігу Справядлівасці. Чутак пра шматпакутную франшызу дастаткова і наперадзе невядомасць, але «Аквамэн» тым не менш на экранах з’явіўся.
За некалькі месяцаў да прэм’еры ў мяне былі сумневы ў поспеху фільма. На гэта паўплывалі няўдачы Зака Снайдэра ў пошуках патрэбнага ўзроўню «змрочнага рэалізму» ў сутыкненнях Бэтмэна і Супермэна, бяздушныя разборкі блазнаў з прэтэнзіяй на большае ў «Атрадзе самагубцаў» і поўнае нявер’е ў смяхотныя здольнасці Галь Гадот як «Цуда-Жанчыны».
Адно з галоўных тварэнняў «Уорнер» ладна штарміла, таму варта было нешта памяняць у агульнай канцэпцыі сусвету «DC». Бойка з «Марвэл», якая нагадвае ідэалагічнае супрацьстаянне Саветаў і Янкі, загадзя была прайграна. «DC» патрабавалася свая «перабудова».
Шмат чаго не патрабавалася і не спатрэбiлася. Франшыза працягнула сваё існаванне, толькі цяпер з поўнай рэканструкцыяй свайго тэмпераменту.
Сапраўдны мужык з сумным лёсам
Аквамэн — гэта вонкава ўсё той жа суровы герой з сумнай лёсам (напэўна, ва ўсіх супергерояў было складанае дзяцінства), «дзіця двух светаў», не прынятае ні адным з іх. Магчыма, калі б пра гэтага персанажа здымалі кіно яшчэ пару гадоў таму, то цяклі б глядацкія слёзы ракой.
www.youtube.com/watch?v=3TBIf36qiGE
На карысць фільма працуюць не толькі папярэднія няўдачы, але і рэжысёрскі нюх Джэймса Вана і каларытная знешнасць выканаўцы галоўнай ролі Джэйсана Мамоа. Аквамэн па-геройску ратуе расійскіх падводнікаў з лап афраамерыканскіх піратаў, «бухае і сэлфіцца» з мясцовымі байкерамі і «клеіць» ладненькіх дзяўчат. І, як сапраўдны мужык, дапамагае бацьку перажыць страту жонкі, якая загінула смерцю храбрых у падводным царстве Атлантыды. Неўзабаве насельнікі марскіх глыбінь вырашаць паказаць жыхарам сушы, хто з іх галоўны, але галоўны ў выніку будзе Аквамэн.
Таму што герой
Сцэнар фільма пакутуе ад абывацельскай прастаты. Перад намі манументальная гісторыя ўзроўню рускіх народных былін, дзе прысутнічаюць знаёмыя з дзяцінства элементы. Герой перамог усіх, таму што толькі ён зможа: ён жа герой.
Ёсць моманты дзікага сюжэтнага правісання. Дыялогі ў гэтыя імгненні губляюць усякую сэнсавую сувязь з тым, што адбываецца.
Старэйшы глядач пачынае разумець, што ён глядзіць мілую дзіцячую кіношку. Але, для майго глядацкага шчасця, такіх хвілін у фільме не крытычна шмат, а неверагодны дынамічны экшн згладжвае сумныя моманты.
Увесь прагляд можна параўнаць з хуткай гонкай па выбаістым полі, калі якасная амартызацыя не дае адчуць няроўнасці ў дарозе.
Вялікі экшн і прапрацаваны свет глыбінь
Экшн, вялікі экшн. Акрамя гэтага неабходнага элемента сучаснага мэйнстрыму, у фільме часцей за ўсё больш нічога добрага няма. Менавіта дынамічныя дзеянні ператвараюць кінакомікс у сапраўдную казку, дзе пагоні і выбухі даюць права называцца фільму блокбастарам. Сцэны крушэнняў і бязладнай бегатні, якія ў свой час загубілі баявік «Кідок кобры», з дапамогай энергічнага захопу руху камерай з усіх бакоў раскрываюць перавагі «Аквамэна».
Яшчэ радуе свет глыбіннай Атлантыды. Ён захоплівае прапрацаваным візуальным маштабам і падрабязным апісаннем сумеснай гісторыі зямлян і атлантаў.
Коміксы — сучасныя міфы
Дзівяць амерыканцы як маладая нацыя. У кожнага народа на Зямлі ёсць свае тысячагадовыя міфы і фальклор, а жыхары ЗША прыдумалі яго зусім нядаўна і аформілі ў коміксы. Маладыя аўтары ўзялі па крупінках з розных міфалогій і насыцілі імі сваю. Арганічна, без грубага культурнага вандалізму, уплялі міфы старажытнагрэцкіх полісаў у коміксы, і зараз дзіця, якое мала чытае, можа не ведаць Геракла, але выдатна ведае подзвігі Аквамэна і Цуда-жанчыны.
«Аквамэн» — цалкам звычайная кінафантазія, але ў яе ёсць усё, каб паверыць у казку.
