У Гродзенскім заапарку папаўненне. Цеплалюбівыя вярблюды даўно адаптаваліся да жыцця ў Гродне. Цяпер перыяд прывыкання пачаўся ў сурыкатаў і лемура. Менавіта яны прапісаліся ў найстарэйшым заапарку краіны. Гэтак жа да іх далучыўся дзікабраз. Ці цяжка клапаціцца аб экзатычных жывёлах у нашых рэаліях, распавядае grodnoplustv.by.
Яны жывуць пад вечным сонцам, хай і штучным. Любяць цяпло і не супраць падвышанай увагі. Сям’я сурыкатаў - два хлопчыкі і тры дзяўчынкі - пераехалі з Расіі на пастаяннае месца жыхарства ў Гродзенскі заапарк. Ім усяго паўгода. У натуральным асяроддзі жывуць зграямі, клапоцяцца адзін пра аднаго, заапарк не выключэнне. Ядуць курыцу, садавіну, але больш за ўсё падабаюцца насякомыя. І самае важнае — тэмпература ў іх жытле не павінна быць меншай за 25 градусаў.
— Яны вельмі маленькія пакуль. Выпусціць іх у нейкі вальер, які ў нас прызначаўся для іх, мы не можам. Яны вельмі шустрыя, актыўныя, любяць ўсякія шчыліны, пазнаваць новае і будаваць лабірынты. Раніцай у іх на сняданак ідзе тваражок, у абед курынае філе, сырое яйка і дэсерт з насякомых, — распавядае Алена Камарэц, ветурач заапарка.
Цяпло любіць і лемур Глобус, так яго назвалі ў Гродзенскім заапарку. Прыехаў ён разам з сям’ёй сурыкатаў з Расіі. Толькі вось пакуль энергічны гадаванец знаходзіцца на карантыне, у канцы студзеня будзе абжываць свой вальер. Тады і наведвальнікі заапарка змогуць з ім пазнаёміцца. Як бы супрацоўнікі ні спрабавалі яго сфатаграфаваць, нічога не выходзіць. Гэты хлопец ні секунды не можа ўседзець на месцы. Для яго ўсё важна і ўсё цікава. Асабліва, увага.
— Жывёла гэта сацыяльная. У нас пакуль адзін лемур, але праглядаецца варыянт, каб знайсці яму дзяўчынку. Да яго імкнуцца заходзіць ўсе супрацоўнікі. У прыродзе яны жывуць групамі, яму вельмі патрэбныя зносіны. Усе стараюцца да яго часцей зазіраць.
Пакуль сурыкаты і лемур змагаюцца за ўвагу супрацоўнікаў заапарка, тут жа жыве яшчэ адзін навічок: дзікабраз. Пакуль таксама на карантыне і зусім не жадае паказвацца людзям.
— Мы стараемся яе максімальна не турбаваць, апетыт у яе добры, але любіць яна есці, калі ніхто не глядзіць. Мы ўсякія смачнасці ёй пакідаем, прыходзім праз паўгадзіны, яна ўсё зацягнула ў домік і там ціхенька точыць. Калі яна падрасце, мы падбярэм ёй кавалера з нашых дзікабразаў, ну, а пакуль будзе расці.
У гэтым годзе зіма выдалася даволі цёплай. Жывёлы, нават тыя, для каго нашы шыроты нязвыклыя, ніякага дыскамфорту не адчуваюць. Яны прывыклі да невялікага мінусу, нават мядзведзі перыядычна прачынаюцца. Пакуль у заапарку папаўнення больш не чакаецца. Але на вясну, кажуць, вялікія планы. Ужо вельмі часта жыхары заапарка радуюць папаўненнем.
