Віктару Захар’еву зараз 41 год. Дваццаць гадоў таму ён апынуўся ў інвалідным вазку, але складаныя абставіны не зламалі хлопца, а спартыўная падрыхтоўка дала штуршок для будучай дзейнасці, піша lidanews.by.
З дапамогай спецыяльных рамянёў Віктар прысцёгвае сябе да вазка, падымае рукі і спрытна заскаквае разам з ёй на перакладзіну. Пасля пачынае адціскацца на брусах.
— На калясцы цяжка перасоўвацца, не маючы добрай фізічнай падрыхтоўкі, — кажа мужчына. — Я ж жыву ў кватэры на другім паверсе і самастойна падымаюся па прыступках. Люблю заняткі на турніках, з іх дапамогай расцягваецца пазваночнік, які «стамляецца» пасля сядзення ў калясцы.
Віктар Захар’еў пераехаў з Барысава ў Ліду два тыдні таму. Ён — першы ў Беларусі трэнер-калясачнік па кросфіту. Літаральна нядаўна ў Лідзе адкрылася інклюзіўная спартыўная зала, дзе могуць займацца і здаровыя людзі, і людзі з інваліднасцю. Да верасня яна будзе працаваць, так бы мовіць, у азнаямленчым рэжыме, пасля пяройдзе пад структуру КДЮСШ № 4. У памяшканні, размешчаным у будынку басейна «Дэльфін», ужо ўстаноўлены вяслярны і лыжны трэнажоры, блокі турнікоў. Неўзабаве павінны прывезці уцяжараныя мячы, гантэлі, кольцы, мацюкі і гіры.
— Ужо ёсць чатыры вучні, якія пастаянна наведваюць трэніроўкі, — распавядае Віктар. — Цікавасць у іх маецца, спадзяюся, і захаваецца ў далейшым. З асабістага досведу ведаю, што многія на пачатковым этапе не бачаць асаблівых змяненняў, расчароўваюцца і сыходзяць. Але на ўсё трэба час, галоўнае — рабіць усё паступова. Я лічу, што пасля трэніроўкі трэба пакідаць залу з жаданнем вярнуцца ў яе, а не нагружаць сваё цела так, што, калі едзеш дадому, усё літаральна баліць.
Аналагаў кросфіт-залы, якая нядаўна адкрылася ў Лідзе, у Беларусі больш няма. Яе ўладкаванне стала магчымым дзякуючы ініцыятыве мясцовага вазочніка Аляксандра Аўдзевіча. Яго праект перамог у конкурсе ПРААН «Будзь здаровы», у выніку чаго былі выдзелены сродкі на рэалізацыю гэтай ідэі.
— Памяшканне абрана выдатна, — дзеліцца сваім меркаваннем Віктар Захар’еў. — Літаральна за дзвярыма — басейн, сауна. Гэта значыць калясачнікі змогуць наведваць і іх. Хочацца, каб людзі не заставаліся сам-насам са сваімі цяжкасцямі, а трохі разняволіліся. Таму я не стаўлю перад сабой задачу падрыхтаваць паралімпійцаў, важна захапіць іх, паспрыяць зносінам паміж сабой, ну і падрыхтаваць фізічна да тых складанасцяў, якія сустракаюцца ў побыце.
Віктар адзначае, што ў Лідзе добра развіта безбар’ернае асяроддзе. Гэта стала адным з фактараў, якія падштурхнулі яго на пераезд у наш горад.
— У Барысаве інвалідам-калясачнікам прыходзіцца складана, — прызнаецца суразмоўца. — У Ліду ж я прыехаў на аўтамабілі, але адразу ж пакінуў яго ў двары і перасоўваюся выключна на калясцы, гарадская інфраструктура дазваляе мне рабіць гэта.
Пасля пашкоджання спіннога мозгу Віктар Захараў у якасці курсанта наведваў спецыяльныя рэабілітацыйныя праграмы, а праз пару гадоў сам пачаў дапамагаць калясачнікам не забываць аб паўнавартасным жыцці. Спачатку ён стаў інструктарам па цяжкай атлетыцы, пасля перакваліфікаваўся ў інструктара па плаванні. У сакавіку бягучага года ў Нарвегіі Віктар асвоіў горныя лыжы, таксама плануе развіваць экстрэмальныя віды спорту на вадзе. Кросфіт — яшчэ адно дасягненне ў скарбонцы мэтанакіраванага мужчыны.
— У гэтай сістэме фізічнай падрыхтоўкі злучаныя ў адно цэлае сіла, вынослівасць і кардыёнагрузкі, — расказвае пра кросфіт трэнер. — Яна першапачаткова была прыдуманая для пажарных, але хутка набыла папулярнасць за межамі дадзенай прафесіі. Калі ў ходзе заняткаў у трэнажорнай зале людзі пяць хвілін працуюць над адной мышцай, а пасля паўгадзіны адпачываюць, робячы сэлфі, то мы праводзім кругавыя трэніроўкі, то бок практыкаванні пастаянна паўтараюцца, як бы замыкаючыся ў ланцужок.
Кросфіт уключае ў сябе элементы з розных відаў спорту, прычым многія выкарыстоўваюцца людзьмі ў паўсядзённым жыцці: выпады, прысяданні, нахілы, падцягванні, хада, бег. Зразумела, што для калясачнікаў некаторыя з іх не пасуюць, таму ў нашых трэніроўках акцэнт будзе рабіцца на сілу рук. Плюс падобнай праграмы трэніровак у тым, што для іх не патрэбныя вялізныя плошчы і дарагі інвентар.
— Паспрабуем прасунуць кросфіт, здаровы лад жыцця ў цэлым, — кажа Віктар. — Я рэгулярна займаюся ў трэнажорных залах, але да свайго пераезду ў Ліду не бачыў калясачнікаў, якія б ішлі па майму прыкладу. Калі ж цікавасць будзе прысутнічаць, магчыма, інклюзіўныя кросфіт-залы з’явяцца і ў іншых гарадах Беларусі. Тым больш, мы запрашаем на трэніроўкі і ўсіх жадаючых, а не толькі людзей з інваліднасцю.
Аляксандр Аўдзевіч, старшыня Лідскай міжраённай асацыяцыі інвалідаў-калясачнікаў:
— Ключавая ідэя кросфіт-залы — гэта сумесныя трэніроўкі звычайных людзей і людзей з інваліднасцю. У такіх умовах у грамадстве павінна з’яўляцца разуменне складанасці фізічных абмежаванняў, неабходнасці вырашэння пытанняў інклюзіі. Са свайго боку, нам удалося ўладкаваць памяшканне для заняткаў, завяршаем напаўненне залы неабходным інвентаром. Рады, што на маю прапанову папрацаваць інструктарам адгукнуўся Віктар Захар’еў, а самі трэніроўкі на бясплатнай аснове ўжо пачалі наведваць інваліды-калясачнікі з Ліды. Як толькі давядзем справу да завяршальнай стадыі, падорым кросфіт-залу КДЮСШ № 4, у памяшканні якой ён размяшчаецца. Спадзяюся, што пры належным маркетынгу яе супрацоўнікам ўдасца прыцягнуць у залу і людзей без абмежаванняў, то бок аказваць і платныя паслугі.
