У сеціве яго ведаюць як Злога дальнобоя. Ён прадстаўляецца коратка — Максім, без прозвішча: «У YouTube гэта лічыцца дрэнным тонам». Максім вядзе канал «Злы дальнобой» — і час ад часу сыходзіць у рэйс месяцы на два. dev.by ён распавёў пра тое, як «уклаўся ў ІТ-гісторыю»: у яго тры ўласныя дадаткі для кіроўцаў-дальнабойшчыкаў. Ён гаворыць, што выдаткаваў на адзін з іх 35 тысяч еўра, але зарабіў больш за 100 тысяч долараў менш чым за год.
Максім, чаму «злы»?
Па-першае, словазлучэнне добрае: у меру правакацыйна і гучыць. А па-другое, калі я прабіваў па пошуку, Google нічога падобнага не выдаваў. А зараз па запыце «Злы дальнобой» толькі я.
У публікацыях СМІ прадстаўляюць вас як «айцішнiка».
А я ўжо айцішнік. Я ж дальнабойнікам ніколі і не быў - займаўся продажам камп’ютараў, а ў Еўропу паехаў здымаць відэа. Пра мяне пішуць па-іншаму: маўляў, спачатку паехаў у рэйс, а потым мне ў галаву прыйшла ідэя здымаць усё, што бачу. Але было не так: ідэя з’явілася раней. Тады YouTube толькі ўздымаўся — і мне здалося гэта цікавым: паездзіць па Еўропе, паздымаць, ды яшчэ за чужы кошт. Мне бо плацілі 2000 еўра ў месяц.
Хто плаціў?
Працадаўца. Там такая гісторыя — закачаешся. Гэта ж цяпер можна паглядзець мае відэа і пачаць працаваць у Еўропе. А раней ты шукаў інфармацыю, а па запыце ў пошуку — нуль.
Праз нейкіх знаёмых я ў выніку знайшоў людзей, выхадцаў з Казахстана, яны сказалі: «Так-так, покупай білет — мы пакуль дакументы зробім». А я толькі-толькі атрымаў правы, ды і то амаль выпадкова: пайшоў на курсы, проста каб мазгі за зіму не закіслі.
Я сказаў, што на фуры не працаваў яшчэ. Яны такія: «Няма праблем! Будзеш стажорам — з табой побач сядзе чалавек, усяму навучыць». А ў выніку мяне сустрэлі дзесьці паміж Льеж і Ахен, далі ключы і сказалі: «Машына там, прычэп — вось у тым горадзе» (я яго назву нават цяпер не вымаўлю). Выезд у тры ночы. Удачы!" І так пачалася мая кар’ера дальнабойніка.
Было страшна, вядома. Але выбару не было — не скажаш жа: «Не паеду!» Я і канал ужо завёў, дысклеймер зрабіў. Атрымаў у той паездцы штраф — і гэта быў класны матэрыял для першага відэа.
Як расла аўдыторыя, памятаеце?
Вельмі хутка: я прыехаў з рэйса, а ў мяне ўжо тысяча падпісчыкаў. У канцы першага «сезону» іх было 32 тысячы, з другім яшчэ столькі ж прырасло. Далей аўдыторыя не расла так імкліва. Але ж гэта такая тэма спецыфічная: мае 72 тысячы чалавек — гэта як мільён у якога-небудзь Бумагі.
З дальнабойных мой канал адзін з самых буйных у свеце — яны больш і не набіраюць. Мільён «мёртвых душ» можна хоць заўтра купіць, але сэнс — грошы ж даюць за прагляды.
Нядаўна «Зубр Капітал» уклаў да $ 10 млн у MediaCube. З кім працавалі вы — з YouTube напрамую?
Не-не, заўсёды толькі з пасярэднікамі. Тады на слыху былі Air — украінцы. Мы дамовіліся: яны забіраюць 30%, але абараняюць мае інтарэсы. YouTube — велізарная машына, дзе ніхто ні з чым не разбіраецца: робат атрымаў скаргу — забаніць, і пісаць няма каму. А так я звяртаюся да хлопцаў з Air, і яны разбіраюцца з YouTube. Яны мае «адвакаты».
І што, даводзілася хоць раз звяртацца да іх па дапамогу?
Ну я ж Злы Дальнабой — пастаянна раблю разборкі, праводжу расследаванні і «гроблю» цэлыя кампаніі, якія «кідаюць» кіроўцаў. Мне пішуць лісты, пагражаюць расправай — але я ўсім кажу: «Хочаце мяне забіць, станавіцеся ў чаргу! Яна квартал абгінае». Тады яны пачынаюць скардзіцца на мой канал у YouTube.
Скажыце, а навошта вам усё гэта было патрэбна — канал, бясконцыя паездкі?
Гэта трымае цябе ў тонусе. Вылазка ў рэйс — як глыток свежага паветра: ты трапляеш у нейкі іншы струмень. Астатнія людзі прачынаюцца ва ўласнай кватэры, а ў цябе на працягу 60 дзён кожную раніцу новая лакацыя і новы туалет. У паездках у цябе мозг працуе нестандартна.
Як і калі з’явілася ідэя зрабіць дадатак для дальнабойшчыкаў?
Даўно — гады тры таму. Я яго выпакутаваў, можна сказаць. Справа ў тым, што ў кіроўцаў складаны рэжым працы і адпачынку, і ўсё трэба пралічваць, таму што за скарачэнне адпачынку на нейкія паўгадзіны можна атрымаць штраф у дзве тысячы еўра. У кожнай машыне стаіць тахограф, які запісвае ўсе твае дзеянні: транспартная інспекцыя спыняе цябе, устаўляе флешку — і счытвае тэлеметрыю за 28 дзён у свой камп’ютар. Тут па ўласнай дурасці можна і без штаноў застацца!
Але мне было лянота ўсю гэтую лухту лічыць. Асабліва ў тры гадзіны ночы, калі трэба адпраўляцца, а цябе вакол заставілі фурамі - і ты носішся па паркінгу і ўсіх будзіш, каб выехаць. Ды і пасля 15 гадзін за рулём таксама не да арыфметычных вылічэнняў - у галаве адна думка: «Як жа я стаміўся». Вось я і падумаў, што па-дурному ў XXI стагоддзі рыць траншэю лапатай — патрэбна праграма, элементарная «лічылачка»: кнопачку націснуў - атрымаў вынік.
І што, такіх не было?
У Google Play Market было некалькі дадаткаў-«двайнят» — усе няўдалыя. У іх кожнае дзеянне трэба дубляваць: рухаешся — ціснеш на кнопку, спыняешся — таксама. Окей, я ў Берліне стаю ў корку: бліжэйшыя пяць гадзін я спынюся і крануся з месца тысячу раз — і што,
мне трэба дзве тысячы разоў націснуць на кнопку? Ну трызненне жа!
Мы зрабілі ўсё па-іншаму. Я падыходзіў да незнаёмых кіроўцаў з прататыпам дадатку і казаў: «Глядзіце, якая штука». Ім нават інструкцыя не патрэбна была: яны выдатна разумелі, што гэта і для чаго.
Самі праграму зрабілі?
Хоць я і тэхнічна граматны чалавек — з 16 гадоў пісаў праграмы: спачатку на Basic і Pascal, потым на Delphi і трошкі на Assembler, — але не, не сам.
Я напісаў тэхнічнае заданне — вялікі талмуд з малюнкамі: «Націснуў кнопку — пайшла такая штука, дайшоўшы да гэтага ўзроўню, пачала пішчаць — з’явіліся лічбы», — як у дзіцячым садзе. Паўгода я распрацоўваў дызайн, потым намаляваў прататып на паперы і паехаў з гэтым лісцікам у рэйс. У дарозе тыкаў пальцам і правяраў: зручна — нязручна. Так прыкладна за месяц зразумеў, якім павінен быць канчатковы варыянт.
Потым, калі мы ўжо зрабілі MVP, я дапрацоўваў сэрвіс з іншымі кіроўцам — яны мяне прасілі: «А зрабі тут яшчэ гэта» ці «А тут просіцца тое». У тэставанні ўдзельнічала каля ста рэальных кіроўцаў - у AntiBAG Тахограф было 52 абнаўленні. Але за той год мы зрабілі ідэальны прадукт для дальнабойшчыкаў.
