«Гэта ж жудасць, і яна акумулюецца праз мяне». Гродзенская мастачка адкрыла віртуальную выставу пра закінутыя вёскі

Мастачка Валянціна Шоба паказала сваю «чарнобыльскую малітву» ў віртуальным зале mamgrodno.com.

Аб праекце «Шматкроп'е»

Праект «Шматкроп'е» з’явіўся пасля таго, як я паехала пад Чарнобыль. Гэта было даўно, думала нагляджу, адчую. Убачыла чорныя плямы на месцы закапаных дамоў у Брагінскім раёне. Гэта ж жудасць, і яна акумулюецца праз мяне. Калі дрэвы не пахнуць, ніводной пчалы няма — усё задушыла зялёная цвіль. Вялізныя павуковыя коканы, з якіх пыл. І пустыя хаты. З іх усё вывезлі, распрадалі. Кавалак смерці табе прадалі, і ты яго пацягнуў ва ўсе куты. Мяне тыркнула. Гэта была рэальнасць іншай планеты. А потым прыязджаюць школьныя аўтобусы, і туды ідуць дзеці - у пустыню, без паху і жыцця.

Пра дамы і домікі

Па сутнасці, уся калекцыя — гэта мой улюбёны від з акна. На ўсіх карцінах адзін і той самы дом, не аднолькавы, але Дом. Гэта ўспаміны пра шчаслівыя моманты, як адкрывала свет. Захацелася аднойчы яшчэ раз іх перажыць.

Іх не існуе больш, гэтых вёсак. Мае домікі стаяць кінутыя, мае домікі ўжо пад зямлёй. Яны жывуць у рэальнасці, у сваім паралельным свеце, і мне хацелася выцягнуць іх і сказаць: вось, мы ёсць… пакуль ёсць.

Пра тое, чаму не піша на замову

Я не абіраю, што рабіць, не ведаю, ці мая гэта творчасць. За некаторыя тэмы ніколі б не бралася, але мне настойліва іх падсоўваюць. Павінна гэта зрабіць, і сядзіш, робіш, пытанняў не задаеш. Таму і на замову не пішу. Няма замовы, толькі ўнутраная патрэба. Проста прыходзіць кавалак пустой прасторы, нельга аднавіць, але трэба запоўніць. Так і з маімі тэхнікамі нерэальна штосьці зрабіць адмыслова. Працы зусім розныя, рукой аднаго чалавека. Гэта залежыць ад патоку энергіі, які праходзіць праз мяне. І тэму не я сабе выбіраю, яна звальваецца, і з яе атрымліваецца нейкі сэнс.

Пра ўсвядомленую бессэнсоўнасць

Жыву з садранай скурай, занадта балючае ўсведамленне бессэнсоўнасці. Спрабую хоць неяк выкіраваць, хаджу сонца сустракаць. Калі не ведаю, што з сабой рабіць, еду на сваю рэчку, на Прыпяць. Ля рэчкі пытаюся. Я не «за», я «супраць» насуперак усяму. Хтосьці ўмее махаць сцягамі, мяне туды пусці, хутчэй памру ад гэтай энергетыкі. Але я раблю сваю працу, і гэта не горш, чым пратэст…

Аб патрабаваннях да жыцця

Я з месяца, не ведаю, каму можна давяраць. Думала, ёсць сяброўства, але гэта сталася мыльная бурбалка. Але, можа, мне такія людзі трапіліся. У мяне няма пытання, што я тут раблю. Сядзі, працуй, калі трэба будзе, забяруць. Патрабаванняў да жыцця ніякіх няма, хіба каб неба на галаву не ўпала.

Падзяліцца

Апошнія запісы

Тры Белавежскія пушчы. Як агароджы на мяжы змяняюць лес і жывёльны свет у Беларусі, Польшчы і паміж платамі

Белавежская пушча сёння раздзеленая не на дзве, а насамрэч на тры часткі: беларускую, польскую і…

31 сакавіка 2025

«Трэнд — мацоўня, здароўе». Задалі адны і тыя ж пытанні металістам з Беларусі і Польшчы

Ужо некалькі дзесяцігоддзяў метал-музыка аб'ядноўвае людзей не толькі адных музычных прыхільнасцяў, але і падобнага светапогляду.…

26 сакавіка 2025

У гродзенскім ГЦ развяліся прусакі. Куды звяртацца, калі заўважылі насякомых у кафэ ці ў сябе дома

У ГЗК Triniti гродзенцы заўважылі прусака — насякомае бегала па канапе ў зоне фуд-корту. Hrodna.life…

26 сакавіка 2025

«Магчыма, будзе і новы матэрыял». Вакаліст гурта Ulis Слава Корань расказаў, як эміграцыя не дае яму пісаць

Беларускі гурт Ulis праіснаваў больш за 20 гадоў. Яго спадчына жыве - музыканты робяць каверы,…

20 сакавіка 2025

«Мама выпісвала фальшывыя дакументы і дапамагала трапіць у Польшчу». Рэпатрыянтка — пра дзяцінства ў Гродне і эміграцыю ў 1946-м

Крысціна Мішчук (Пянткоўская) нарадзілася ў 1933 годзе ў Гродне ў сям'і мясцовай інтэлігенцыі. Каталічка. Тата…

18 сакавіка 2025

«Мая зямля — што хачу, тое і раблю». З’ездзілі ў польскую вёску ля мяжы з Беларуссю, куды стараста запрашае жыць усіх ахвотных

У 500 метрах ад плота, узведзенага на польскім баку мяжы з Беларуссю, стаіць вёска Азяраны…

17 сакавіка 2025