«Сапраўднае вяселле будзе на волі». Валерыя Латаш з Гродна распавяла, як гэта — распісацца ў турме з палітвязнем

Валерыя Латаш надзела на вяселле белы касцюм, узяла чырвоныя ружы і сама купіла два залатыя заручальныя пярсцёнкі. Муж прыйшоў на ўрачысты роспіс у швэдры і спартыўных штанах. Яшчэ раніцай 5 траўня ён не ведаў, што ў гэты дзень у яго будзе вяселле. Палітвязень Міхаіл Юдзін выйшаў з камеры халастым, а вярнуўся жанатым. Яго чакае чатыры гады калоніі агульнага рэжыму. Валерыю і дзвюх дачок пары — чатыры гады чакання. Журналістка Hrodna.life запісала гісторыю адносін пары і іх незвычайнага вяселля.

Валерыя і Міхаіл разам ужо 15 гадоў. «Жылі і жылі. Не грузіліся пячаткай у пашпарце. Зараз гэта стала неабходна чыста юрыдычна, — распавядае Валерыя. — Інакш у калонію не прымуць ад мяне перадачы і нам не дазволяць спатканні».

Ад заручын да вяселля

Зараз на безыменным пальцы Валерыі - залаты заручальны пярсцёнак. Побач — іншы, з каменьчыкамі. «Яго Міша падарыў на маё 30-годдзе, калі прасіў у маіх бацькоў „рукі і сэрца“». Цяпер і яна надзела на яго руку пярсцёнак. Праўда, яго давялося пасля рэгістрацыі забраць назад. У камеру пайсці c пярсцёнкам не дазволілі.

На ўсю папяровую валакіту сышло каля двух тыдняў, узгадвае Валерыя. На шлюб трэба было прасіць дазволу ў суддзі. Гэты дакумент перасылалі ў турму. Адтуль дадзеныя адправілі ў ЗАГС і толькі пасля гэтага ад Валерыі прынялі заяву на рэгістрацыю шлюбу.

Распісвалі пару ў турме. «Мабыць, гэта памяшканне, дзе зняволеныя стасуюцца з адвакатамі», — распавядае Валерыя. Там не было звыклых ужо перагародак і тэлефонаў за шклом. Проста невялікі кабінет, і ў ім «клетка». Прыкладна метр на метр шырынёй, з кратамі ад падлогі да столі. «Калі я ўвайшла, Міша стаяў у гэтай клетцы. Пакойчык, клетка і ён у гэтай клетцы, разумееце? Падышла, за руку яго ўзяла, праз краты. Потым прыйшоў дзяжурны, адкрыў, выпусціў. Пакуль дакументы запаўнялі, пагаварылі трошкі».

У астатнім, лічыць Валерыя, адносіны застануцца ранейшымі: «Не будзе нейкага пераломнага моманту. Я і так заўсёды казала, што ён мой муж. Ён таксама называў мяне жонкай. Паміж намі нічога не памянялася. Проста сёння ў нас свята».

Прыехаў, выбары, і вось…

Валерыя распавяла і пра тое, што Міхаіл — майстар спорту па плаванні. Са спорту сышоў праз траўму, але майстарскі значок захоўваецца дома да гэтага часу. «Званне Міша атрымаў, калі бела-чырвона-белая сімволіка была дзяржаўнай. Яго значок з БЧБ».

Пра Міхаіла яна кажа больш за ўсё. Распавядае, што ён ўмее рабіць літаральна ўсё — увесь дом трымаецца на яго залатых руках. «Плітку пакласці, вокны памяняць — ён усё ўмее. Дзеці былі маленькія — памперсы мяняць, пераапрануць — без праблем. Я прыйшла дадому стомленая — сам вячэру прыгатуе. Дзесьці з сябрамі сабраліся — Мішы не відаць — а ён ужо ўсіх дзяцей сабраў і ў футбол з імі гуляе».

Некалькі апошніх гадоў Міхаіл працаваў за мяжой, у Швецыі. «Планавалі адрамантаваць дзядулін дом, трэба было зарабляць грошы», — кажа Валерыя. У Гродна Юдзін вярнуўся ў час пандэміі. «Прыехаў, застаўся, потым выбары — і вось…»

«Вядома, на цырымоніі мяне на слязу прабіла трошкі», — узгадвае Валерыя. Так прыгожа ўсё было, такія прыгожыя словы нам рэгістратар казала. Я вельмі сентыментальная. Трымалася толькі праз макіяж. Калі б не гэта, разревелася б".

Пра свае падрыхтоўкі да вяселля Валерыя распавядае, як пра шэраг падарункаў і прыемных сюрпрызаў. Аднакласніца, візажыстка, як даведалася пра вяселле, сама патэлефанавала, прапанавала зрабіць вясельны макіяж. Яе калега зрабіла манікюр. Нават вясельны букет ёй перадалі ў падарунак. «Калі ішла ў турму на роспіс, там нас таксама чакалі людзі - віншавалі. Дзякуй гродзенцам за гэтае свята».

З несвяточных зменаў у жыцці Валерыі - страта працы. У лютым з ёй не працягнулі кантракт. Яна была юрысткай у адной з гродзенскіх паліклінік. Пасля выбараў 2020 года выйшла з прафсаюзу. «Я амаль 19 гадоў прапрацавала ў ахове здароўя і зараз засталася без месца. Сказалі - рыхтуецца скарачэнне, для паліклінікі два юрысты — гэта занадта шмат. Але праз некалькі месяцаў ўзялі іншага чалавека».

З дзяцінства жылі ў суседстве

Валерыя і Міхаіл у дзяцінстве жылі ў суседстве і хадзілі ў адну школу. Нават першая настаўніца ў іх была адна і тая ж. «У нас розніца ў чатыры гады. Гражына Уладзіміраўна клас Мішы выпусціла і ўзяла наш», — кажа Валерыя. Але пазнаёміліся яны ўжо пасля школы. Сустракаліся кароткі час, а потым шляхі разышліся. У Міхаіла была іншая сям’я, потым развод. З Валерыяй яны зноў сталі сустракацца ўжо дарослымі.

Адно жаданне на ўсіх

Дома Валерыю чакалі з віншаваннямі дочкі Маша і Даша. Старэйшай зараз 12, малодшай 8. «Мы ад іх нічога не ўтойваем, — кажа Валерыя. — Дзеці ведалі, і што мама з татам не распісаны, і што тата ў турме. Брала кожную з іх з сабой да яго на спатканне».

«Вядома, дзяўчынкі сумуюць без таты», — распавядае Валерыя. Яны пішуць яму лісты і майструюць самаробныя паштоўкі. На Новы год, які ў гэты раз сустракалі толькі з маці, яны загадалі па два аднолькавыя жадання: каб выпусцілі тату і каб дазволілі ўзяць сабаку з прытулку. «Астатняе ў нас усё ёсць», — дадала старэйшая з дзяўчынак, Маша.

Валерыя прызнаецца — у яе сілах было выканаць толькі адно жаданне. Цяпер у іх ёсць сабака Моніка, па-хатняму Моня. Тата застаецца ў турме. «Мы падалі на апеляцыю, цяпер чакаем суда».

Чытайце таксама:

• В день рождения сына — суд, на юбилей — приговор. Осужденные на «химию» сёстры рассказали, как стали преступницами
• «Уявіце, што я паехаў граць канцэрт». Анжаліка Арэхва расказала, як сям’я чакае вынікаў суда над Ігарам Банцэрам
• От дружбы до предложения руки и сердца: гродненцы рассказывают, как познакомились на протестах
• Гном с флажком провел одиночный пикет на подоконнике. Сейчас его владельца судят