Каталіцкія вернікі адзначаюць вялікае свята — Каляды. Як да яго рыхтаваліся гарадзенскія клірыкі Найвышэйшай межепархіяльнай духоўнай семінарыі ў манастыры бернардынаў на вуліцы Парыжскай Камуны, піша «Вячэрні Гродна».

Абяцаюць шмат не есці і шанаваць час

Будучыя каталіцкія святары пачалі рыхтавацца яшчэ тры тыдні назад, пасля пачатку адвэнту — часу «радаснага чакання» боскіх народзінаў.

— Цяпер людзі надаюць увагу таму, каб ёлка была прыбраная, каб паспець купіць падарункі… І за ўсім гэтым часта забываюць пра тое, што нарадзіўся Ісус Хрыстос, бо менавіта ён прынёс сэнс гэтага свята, — разважае прэфект Андрэй Лішко. — Мы рыхтуемся да Каляд духоўна: нам варта зрабіць са свайго сэрца калыску для Хрыста, прыбраць з яго ўсё непатрэбнае і разбуральнае.

Для гэтага ў самым пачатку адвэнту семінарысты даюць сабе і Богу абяцанне: адмовіцца на чатыры тыдні ад таго, да чаго больш за ўсё прывязаныя. Прыкладам, трэцякурснік Андрэй Юхнік паабяцаў сабе, апроч духоўных практыкаванняў, менш есці ўвечары, трэнуючы сілу волі. У пяцікурсніка Яўгена Амасёнка іншая мэта.

— У гэты перыяд я вучуся шанаваць час, — тлумачыць ён. Кожны дзень — гэта новая сустрэча з Хрыстом, якая больш не паўторыцца. Заўтра не існуе — ёсць толькі сёння. І сёння ты робіш усё магчымае, каб падрыхтаваць сябе да гэтай сустрэчы. Свята праходзіць вельмі хутка. Тут як у паломніцтве: галоўнае не месца, куды ідзеш, а шлях! Ад таго, як ты пройдзеш яго, як будзеш прыслухоўвацца да сябе, як зможаш змяніцца да лепшага і залежыць, як сустрэнеш свята.

Робяць дэкарацыі і дораць падарункі сіротам

Студэнты семінарыі кажуць, што без вонкавай атрыбутыкі свята складана ўявіць. Дзеці ўпрыгожваюць пакоі, ставяць маленькую ялінку. Каля семінарыі кожны год робяць шопку — кампазіцыю, якая прайграе сцэну народзінаў Ісуса. У панядзелак пачалі дэкараваць капліцу, вешаюць упрыгожанні на вуліцы. Бліжэй да Каляд тэрыторыя навучальнай установы зазіхаціць святочнымі агнямі.

— Напярэдадні мы ездзім у дамы састарэлых і ў дзіцячыя дамы, каб падзяляцца радасцю чакання народзінаў Хрыста з іншымі і расказаць пра сэнс свята, — расказвае клірык Андрэй Юхник. — Нядаўна былі ў школе ў Доцішках, у Гродзенскім каледжы лёгкай прамысловасці, у дзіцячым доме ў вёсцы Галавічполе. Мы даём невялікія канцэрты, а святы Мікалай дорыць падарункі.

Перадкалядны час — гэта пара залікаў

Час перад Калядамі семінарысты завуць гарачай парой, бо падрыхтоўка да свята і выезды з канцэртамі ідуць паралельна з залікамі. Дарэчы, пасля шостага года з сямі гадоў навучання (апошні — практыка ў прыходзе) яны пішуць магістарскую дысертацыю. Абараніўшы яе ў Любліне, робяцца магістрамі багаслоўскіх навук. Аднак далёка не ўсе тыя, хто паступіў у семінарыю, сканчаюць навучанне.

— Гэта стэрэатып, што калі ты пераступіў парог семінарыі, то павінен усё жыццё прысвяціць Богу. Навучанне ў семінарыі — гэта шэсць гадоў, каб зразумець, ці гатоў ты да гэтага, — упэўнены клірык Яўген Амасёнак. — Нехта разумее, што гэта не яго, нехта проста не паспяховы ў навучанні. Да пасвячэння можна сысці ў любы момант.

Святкуюць у дзвюх сем’ях: крэўнай і семінарскай

З 21 снежня па 8 студзеня многія студэнты адпраўляюцца дахаты на вакацыі. Адзначаюць Каляды ў коле сям'і, але перад гэтым святкуюць у семінарыі.

— Каляды — сямейнае свята, але семінарыя — гэта таксама сям’я. Мы рыхтуем маленькія ўяўленні пра народзіны Хрыста, спяваем калядныя шчадроўкі. Студэнты і прафесары збіраюцца за святочным сталом, падзяляюцца оплаткой, — расказвае ксёндз Андрэй Лишко.

Ноўтбук можна толькі на шостым курсе

У семінарыі вучыцца 26 чалавек. Сюды прыязджаюць маладыя людзі з розных куткоў краіны. Першы год знаходзяцца ў Мінску разам з аднакурснікамі з Пінскай семінарыі.

Нямала і навучальных дысцыплін: за сесію здаюць 5−7 экзаменаў. Прадметы філасофска-багаслоўскай скіраванасці выкладаюць каля трыццаці прафесараў-святароў. Некаторыя з іх служаць у прыходах. Ангельскі, нямецкі, польскі і беларускі вядуць свецкія выкладнікі, галоўным чынам кабеты.

У дырэктыве студэнтаў два кампутарныя класы, у адным з якіх ёсць доступ у інтэрнэт.

— Асабісты кампутар ці ноўтбук можна мець толькі на шостым курсе, бо студэнты пішуць магістарскую і патрэбен доступ у інтэрнэт, — тлумачыць ксёндз Андрэй Лишко. — Мабільныя тэлефоны дазволены ўсім.

Гуляюць у футбол і не лаюцца матам

Але часу на сядзенне ў інтэрнэце ў хлопцаў няма, яны аддаюць перавагу карыснейшым справам.

— Клірыкі не спускаюцца з неба. Мы ўмеем і весяліцца, і плакаць, як усё, — разважае ксёндз Андрэй. — Хлопцам часам трэба выплюхнуць энергію. У нас ёсць футбольная каманда. Калі мы гуляем у футбол у якім маленькім турніры, шмат хто пытае: «Што гэта за каманда, якая нават матам не лаецца?» Потым даведваюцца, што гэта будучыя ксяндзы.

У семінарыі цягам усіх сямі гадоў навучання выкладаюць спевы. Валодаць у дасканаласці якім-небудзь інструментам не трэба, але ўмець падыграць сабе хоць бы аднаруч на піяніна — абавязкова. Асновам ігры на гітары вучацца адзін у аднаго, а тыя, хто прыйшоў з добрай музычнай падрыхтоўкай, могуць стаць удзельнікамі музычнага гурта «Аvе».

— У нашым гурце два гітарысты, клавішнік і бубнач. Большасць песень мы складаем самі ў вольны час. Даём канцэрты, бяром удзел у фэстах і імкнёмся праз песню прычасціць людзей да Бога, — тлумачаць семінарысты.

Запісваць песні на дыскі едуць у Баранавічы, дзе знаходзіцца студыя гуказапісу каталіцкай царквы. У калектыва ёсць суполка «УКантакце». У ёй больш за дзве тысячы падпісантаў.

Даведка

Найвышэйшая духоўная семінарыя ў Гродне была адкрыта ў 1990 годзе ў манастыры, пабудаваным у 1495 годзе манахамі-бернардынамі, якія прыйшлі з Італіі. Гэта адна з першых афіцыйна адкрытых межепархиальных семінарый на постсавецкай прасторы ўбору з семінарыямі ў Рызе і Каўнасе.