Людзі і справы

Праз чатыры краіны на інвалідным вазку: як гарадзенкі кінулі сабе выклік і паехалі ў падарожжа

Дзве сяброўкі - Аня і Жэня — паехалі ў падарожжа. У сярэдзіне чэрвеня дзяўчаты правялі тры дні ў Будапешце, пяць дзён у Сафіі, тры дні ў Варне і чатыры — у Адэсе. Яны ўбачылі горы і пакупаліся ў Чорным моры. Незвычайнае ў гэтай гісторыі тое, што Аня перасоўваецца на інвалідным вазку.

Дзе вазочніку падарожнічаць

— Гэта было дастаткова цяжка, — кажа Аня. — Думаю, для Жэні было ў два разы цяжэй. Цяжка палічыць колькасць лесвіц, якія мы прайшлі ў метро, будынках.

Прасцей было ў гарадах з прыстасаванай інфраструктурай ці з сябрамі. Аню даводзіцца або цягнуць і спускаць па прыступках у вазку, або падняць яе, дапамагчы прайсці прыступкі і перацягнуць вазок.

Рухаліся дзяўчаты ў асноўным пешшу. Калі стамляліся, бралі таксі. Аказалася, метро нават у еўрапейскіх гарадах не паўсюль прыстасавана для вазкоў. Напрыклад, у цэнтры Будапешта метро прыстасаванае, а ў іншым канцы горада — не. Тым не менш, Будапешт скарыў сэрцы гарадзенак.

— Будапешт — прыгожы, чысты, прасторны горад. Туды хочацца вярнуцца, — кажа Жэня.

— Цяпер у мяне два любімых гарады — Берлін і Будапешт, — згаджаецца Аня.

Дзяўчаты прызнаюцца, што невырашальных праблем не было: калі што, дапамагаюць людзі. На шчасце, Аня трошку ходзіць сама. А пасля падарожжаў яе фізічны стан наогул паляпшаецца.

— Калі тата прыехаў мяне сустракаць, ён сказаў, што я ніколі так хутка не выходзіла з цягніка.

— Вельмі смешна было, калі мы бачылі з боку, колькі ў нас торбаў, — смяецца Жэня. — У мяне быў заплечнік на 65 літраў, ноўтбук і дзве сумкі, якія я паклала на Аню, і яшчэ заплечнік ззаду вазка. Мой тата быў у шоку, калі ўбачыў мой заплечнік. А калі ён убачыў Аню, з вазком і яе рэчамі, сказаў, што гэта не адпачынак. Але мы добра адпачылі. Вось ужо месяц прайшоў, а мы пра гэта ўсё размаўляем і размаўляем.

«You can’t travel»

Цікавы выпадак адбыўся па дарозе з Будапешта ў Сафію. Дзяўчаты куплялі квіткі на цягнік і папрасілі ніжнюю паліцу. Касірка паглядзела на іх, адыйшла і параілася. Вярнуўшыся, яна ўпэўнена сказала Ані: «You can’t travel».

— Чаму? — пытаецца ўжо ў нас Аня. — Я і дагэтуль ездзіла, я магу падняцца. Я проста хацела, каб было зручней! А яна гэта «You can’t travel» казала яшчэ паўгадзіны.

Цікавосткі на гэтым не скончыліся. Напрыклад, у метро Сафіі ёсць туалет для інвалідаў. Але каб дабрацца туды, трэба пераадолець дваццаць прыступак! Вагон для інвалідаў у цягніку Сафія-Варна таксама выклікаў у дзяўчат смех.

— Мы зайшлі і пачалі смяяцца, — кажа Жэня. — Там былі тры паліцы, таму на ніжэйшую сесці было немагчыма — толькі адразу легчы. Давялося сесці на падлогу. Ад звычайнага вагона ён адрозніваўся тым, што было больш месца, каб паставіць вазок. І ў дасяжнасці рук была кнопка экстраннага выкліку.

Таму нечаканым было знайсці электрапад’емнік на гомельскім вакзале.

— Калі параўноўваць з Балгарыяй, у Беларусі не ўсё так кепска. Добра, што ў Балгарыі нізкія заезды на тратуары. Але самі дарогі кепскія, а ў нас — роўныя. Да ўзроўня Берліна ці Будапешта нам далёка, але не кепска, — кажа Аня.

У планах — падарожжа адной

— Некаторыя кажуць, што пра мяне трэба пісаць, што я была б прыкладам для іншых. Але я не зрабіла нічога незвычайнага, я проста захацела трошкi адпачыць. Усё роўна большасць людзей з інваліднасцю вельмі пасіўныя і не хочуць нічога рабіць. Я ведаю толькі некалькі чалавек, якія з’яўляюцца прыкладам і для мяне. Яны адкрытыя, яны паўсюль, усяго хочуць, — кажа Аня.

Гэта ці не першы раз, калі Аня ехала з мэтай падарожнічаць, а не ўдзельнічаць у адукацыйных паездках ці праектах. Але ей ужо давялося пабывать у Вільні, Мюнхене, Берліне, Будапешце, Варшаве, Беластоку. А таксама ў Турцыі, Балгарыі і Украіне.

Праблемы перасоўвання — не адзіныя. Ёсць праблемы маральна-этычнага плану:

— Падарожнічаць трэба з тымі, каго ты добра ведаеш і ў кім упэўнены, каб не было выпадковых складанасцей. Я прасіла Жэню, калі яна стоміцца, казаць пра гэта. Для любога чалавека дарога — цяжкая нагрузка, — кажа Аня.

— Мы ўжо дамовіліся, што наступным разам возьмем менш рэчаў і мужчыну, — смяецца Жэня.

У будучыні Аня хоча паспрабаваць падарожнічаць адной, хаця б па Беларусі. Размовы выкадкова прыводзяць нас да філасофіі падарожжа.

— Падарожжа дае вельмі шмат у плане змены абстаноўкі, — кажа Аня. — Калі я адчуваю, што мне ўсё надакучыла, разумею, што трэба ад’ехаць. Прыедзеш — і ўсё будзе добра.

Падзяліцца

Апошнія запісы

«Пабачыць Гродна — і памерці». Як наш горад стаў міжваеннай «сталіцай самагубцаў»

У міжваенны час Гродна набыло незвычайную славу. Горад стаў месцам прыцягнення незвычайных турыстаў - тых,…

21 лістапада 2024

«Нармальны быў гастраном — цяпер там прадаюць шпалеры». Ці хапае крамаў у цэнтры Гродна?

Ці хапае ў цэнтры Гродна прадуктовых крам? Спрэчкі наконт гэтага выклікала адкрыццё на перакрыжаванні Савецкай…

21 лістапада 2024

Дзе арганізаваць святочную фотасесію? Гродзенскія студыі ўжо падрыхтавалі навагоднія лакацыі

Прыбраныя ялінкі, свечкі, навагоднія вянкі і гірлянды, аксаміт, светлы ці цёмны фон на выбар. Гродзенскія…

19 лістапада 2024

«Перад выбарамі - спрыяльны час для петыцый». Як прымусіць чыноўнікаў вырашаць праблемы і чаму новая пляцоўка «меркаванне.бел» для гэтага не пасуе

Улады стварылі новую платформу “меркаванне.бел”. Яе пазіцыянуюць як анлайн-пляцоўку, на якой кожны зможа ў вольнай…

15 лістапада 2024

«У Гродне жывуць тыя яшчэ „шалёныя імператрыцы“». Стваральніца брэнда Krikate расказала, як дабралася да парыжскага тыдня моды

Калекцыя адзення гродзенкі Кацярыны Карлацяну дэбютавала гэтай восенню на Парыжскім тыдні моды. А пачыналася ўсё…

14 лістапада 2024

«Першы прыбытак патраціў на станок». Гродзенец у школе выточваў біты, а ў 27 гадоў адкрыў сваю вытворчасць мэблі

Гродзенец Раман Нагула амаль паўжыцця працуе з дрэвам. Школьнікам ён пачынаў з бейсбольных біт, а…

13 лістапада 2024