Прамысловы альпініст з Гродна праз Instagram распавядае аб працы і кур’ёзах на вышыні

Андрэй Пракопчык вучыўся на фізрука і псіхолага, але стаў прамысловым альпіністам. У гэтай прафесіі гродзенец каля 10 гадоў. Як ён спраўляецца з вышынёй, што бачыць у вокнах гараджан і чаму вырашыў паказваць праз Instagram сваю прафесію, ён распавёў Hrodna.life.

Ідэя стаць прамысловым альпіністам з’явілася, калі Андрэй убачыў рэкламу працы на вышыні.

«Вучыўся я спачатку на настаўніка фізкультуры, а пасля стаў вывучаць псіхалогію, але мабыць дрэнна далася вучоба, раз стаў лазіць па будынках, — распавядае Андрэй. — Я не марыў стаць прамысловым альпіністам, так проста выйшла. Думаю, гэта пэўны этап у маім жыцці, які трэба прайсці».

Усё пачалося са звычайнай жыроўкі, якую Андрэй дастаў з паштовай скрыні. На адваротным баку была рэклама будаўнічай арганізацыі, якой патрабаваліся прамысловыя альпіністы. Хлопец адвучыўся за два тыдні, атрымаў «корку» і пачаў працаваць. Так і застаўся ў гэтай прафесіі.

Вялікіх грошай ужо няма

«У Гродне працы для альпініста шмат, але і канкурэнцыя ёсць. Ніхто не б’ецца, ва ўсіх сяброўскія адносіны. Часам можам сабрацца і нешта абмеркаваць».

Яшчэ 10 гадоў таму альпіністы маглі зарабіць вялікія грошы. Зараз жа гэта проста праца з сярэднім заробкам. Як кажуць хлопцы з гэтай прафесіі, «мала каго хвалюе, што ты працуеш на вышыні».

Сёння Андрэй індывідуальны прадпрымальнік — працуе сам на сябе. Для папулярызацыі сваёй прафесіі і пошуку кліентаў, гродзенец стаў актыўна весці Instagram.

«Мне стала сумна і я стаў паказваць усім сваю працу. Instagram — гэта маё зносіны з гродзенцамі. Я шмат працую і часу на жывыя зносіны не хапае. На вышыні толькі птушачкі, выпадковыя людзі і некалькі будаўнікоў. Падпісчыкам падабаюцца мае пасты і яны ўвесь час нешта пішуць. Ды і сацыяльныя сеткі дапамагаюць з рэкламай».

Асноўныя заказы ў Андрэя гэта ліквідацыя працёкаў і ўцяпленне кватэр. Андрэй распавядае, што многія гродзенцы жывуць у кватэрах і не ведаюць, як, напрыклад, пазбавіцца ад цвілі на сценах.

«Думаюць, што так і павінна быць. За акіянам жыллё з цвіллю ніхто не купіць, яго могуць з-за гэтага знесці. У нас усе жывуць у такіх дамах і потым думаюць: адкуль у дзіцяці алергія і іншыя захворванні. Калі шчыра, новыя дамы ў Гродне пачынаюць працякаць праз год ад здачы ў эксплуатацыю. А старыя дамы чэшскай планіроўкі ўжо ўсе патрэсканыя».

Часцей частуюць спіртным, а гарбатай ці кавай — рэдка

Падчас працы на вышыні ў гродзенца часта ўзнікаюць цікавыя сітуацыі: хто-небудзь патрасе вяроўку ці праз акно прапануе моцныя напоі.

«У працы на вышыні ўсяго хапае, асабліва кур’ёзных сітуацый. Неяк на вышыні шумеў і свідраваў, а ў акне парачка каханкаў была так захоплена сваёй справай, што на мяне нават не звяртала ўвагу. Я і так і сяк, спрабаваў сябе пазначыць, але толькі праз некаторы час яны заўважылі і завесілі шторы.

Часта даводзіцца зазіраць у вокны гараджан, а як паказвае практыка, на апошніх паверхах людзі стараюцца не завешваць шторы. Часцей за ўсё на вышыні мне прапануюць выпіць. Напрыклад, які-небудзь мужчына, у якога выхадны, дастане чаго-небудзь мацнейшага і працягвае. Але мне нельга, я ж працую на вышыні. Падабаецца, калі кавай ці гарбатай частуюць, але гэта рэдка. Але больш за ўсё я люблю, калі ў вокнах мяне пазнаюць, а потым дасылаюць фатаграфіі.

Аднойчы быў кур’ёзны выпадак, калі знаёмы папрасіў мяне спадарожнікавую антэну зняць. А яна вялікая — у два разы больш за мяне. Я залез на сцяну, зняў і спусціў на зямлю. Вылазіць прыйшлося праз балкон, і калі спусціўся — антэны ўжо не было. Прайшло ўсяго 2−3 хвіліны. Крыўдна стала і пачалі шукаць, хто б мог яе сцягнуць. Каб яе падняць чалавекі тры трэба. У выніку прыйшлі ў бліжэйшы нарыхтоўчы ларок, а там ужо тры «інтэлігентныя» асобы стаялі з нашай антэнай. Паспелі забраць".

«Была сітуацыя: на зямлі жанчына нешта хацела ў мяне спытаць. Крычыць, а я не чую. Тады яна пачала трэсці вяроўку. А ў мяне фарба стала выцякаць, інструменты падаць. Прыйшлося спускацца і размаўляць. А гэта ўсё займае шмат часу. І такія гісторыі здараюцца часта, асабліва калі дзеці за вяроўку цягнуць. І таксама спускаюся і тлумачу, што так рабіць нельга».

Андрэй распавядае, што першы час на вышыні самым складаным было перапаўзці праз парапет: зразумець, што ты ўжо не на зямлі і даверыцца вяроўцы. За 10 гадоў працы вышыні ён ужо не баіцца, але хвалюецца.

«Стаж у мяне вялікі, але моманты бываюць усякія. Калі шчыра, я і сёння вышыні асцерагаюся. Адчуванне страху прысутнічае,
а калі ў альпініста яно знікне, значыць трэба сыходзіць з гэтай прафесіі. У такія моманты пачынаюцца праблемы, часцяком альпініст перастае сачыць за абсталяваннем. Асноўная прычына здарэнняў у спецыялістаў на вышыні звязана з тым, што яны не прывязваюць вяроўку да апоры.

На люльках і вышках я баюся працаваць да гэтага часу — не давяраю гэтай канструкцыі. Давяраю толькі сваёй вяроўцы — ведаю яе надзейнасць, тут я магу ўсё кантраляваць. Сёння ў Гродне самая вялікая вышыня — 19 паверхаў. Адзін раз я працаваў на такой вышыні. Там трэба выкарыстоўваць ужо іншы рыштунак. А так у асноўным працую на вышыні 9−10 паверхаў. Лепшыя віды на горад у мяне атрымліваюцца з высотак на Славінскага і Пушкіна. А наогул я люблю працаваць дапазна, тады на заходзе адкрываецца класны від".