«Я не была гатовая да такога жыцця». Чаму Маша вярнулася ў лес

Усяго тры месяцы Маша са сваім спадарожнікам Юрыем здолела пражыць у горадзе ў нармальных умовах. У выніку пара вярнулася ў лес, дзе жыла апошнія чатыры гады. Чаму «лясныя людзі» прамянялі жыццё і працу ў горадзе на палатку ў лесе? Яны шчыра распавялі пра ўсё журналісту Hrodna.life.

Нагадаем, 29-гадовую Машу і яе хлопца Юрыя мы знайшлі ў лесе ў лютым. Тады пара жыла ў намёце на ўскрайку горада. Дзякуючы гарадскім службам, гродзенскім актывістам і гараджанам, пару атрымалася вывесці з лесу. Машы і Юрыю далі жыллё ў Доме начнога знаходжання, а гарадскія службы дапамаглі ім аднавіць дакументы і нават далі працу.

Маша працавала на смеццесартавальным заводзе, а Юра быў дворнікам. Пара здолела прапрацаваць усяго два месяцы, нягледзячы на ​​тое, што ім стабільна плацілі зарплату. Маша атрымлівала 550 рублёў, а яе спадарожнік 350.

[irp posts="77 197″ name="На смеццеперапрацоўчым заводзе пад Гродна знайшлі газавы рэвальвер"]

Не змагла працаваць у калектыве

Нечакана для ўсіх у маі Маша з Юрыем вярнуліся ў лес, дзе пражылі апошнія чатыры гады. Праўда, гэтым разам яны памянялі месца, каб іх ніхто не знайшоў.

«У горадзе мне далі ўсё, але я не была гатовая да такога. Са старту мяне ўсунулі ў вялікі калектыў, а я 10 гадоў не працавала з людзьмі. Усе гэтыя гады я мела зносіны толькі са сваім хлопцам, — распавядае Маша. — Я доўгі час пражыла ў лесе і пры гэтым практычна не мела сувязі з цывілізацыяй. Зарабляла на адкідах грамадства. Я не магла адразу працаваць па 12 гадзін у калектыве, проста не магла. Не магла знаходзіцца ў горадзе ў асяроддзі людзей. Я вярнулася ў лес, дзе мне стала нашмат лепш. Там я сплю і адпачываю, мяне ніхто не чапае. Тут я адчуваю, што гэта маё».

Сама зрабіла выбар

Першы час з-за пропускаў на працы Маша пісала ў тлумачальных, што ў яе быў стрэс, з-за чаго яна не магла выходзіць на працу. Але потым дзяўчыну звольнілі. Маша кажа, што па артыкуле.

«Нават пасля гэтага мяне клікалі назад, начальства да мяне добра ставілася. Я старалася апраўдаць іх давер, выконвала добрасумленна працу. Але я не магла вярнуцца на завод. У мяне не заладзіліся адносіны з брыгадзіршай, якая ўсялякімі жартамі ўвесь час хацела мяне пакрыўдзіць. Наўпрост ніхто не крыўдзіў, але за спіной усе абмяркоўвалі.

Ведаеце, такіх людзей, як я, нельга адразу кідаць у сучасны свет. Яны далёкія ад цывілізацыі, ім патрэбна адаптацыя, курсы, дапамога псіхолага. Такіх людзей трэба рыхтаваць да калектыву, вучыць мець зносіны з людзьмі. Гэтага мне і бракавала. Калі людзі хочуць мяне вінаваціць, што я не скарысталася сваім шанцам, то хай вінавацяць. Я сама зрабіла свой выбар".

За два месяцы работы на смеццесартавальным заводзе Машы паспелі даць інтэрнат, але ім дзяўчына не скарысталася. Казала,
што без Юрыя жыць не будзе. Да таго, як вярнуцца ў лес, пара жыла ў Доме начнога знаходжання. Там у іх былі розныя пакоі.

Вярнуўся ў лес з-за Машы

Юрый кажа, што яму крыўдна, што ўсё так абярнулася. Яны страцілі шанец наладзіць нармальнае жыццё.

«Я не чакаў такога павароту, але Маша… Асабіста ў мяне ўсё было нармальна. Горад даў жыллё і афіцыйную працу дворнікам. Атрымліваў нармальна, Машы яшчэ больш плацілі. Жыццё наладжвалася, мы ўжо нават будавалі планы на будучыню і далі аб’яву каб зняць кватэру. Але ў нейкі момант усё рэзка памянялася.

Вярнуўся ў лес з-за Машы, не мог яе адну пакінуць там. Яна не змагла адаптавацца ў вялікім калектыве, казала пра нейкія канфлікты. Я ведаю Машу добра, яна ніколі першая не пачала б лаяцца. Але штосьці адбылося і яна сарвалася. Клікалі яе назад, не вярнулася.

Мне крыўдна, што мы страцілі свой шанец, але мы самі вінаватыя. Не варта шукаць вінаватых на баку, у першую чаргу мы не апраўдалі давер».

Знайшла ў сабе сілы сказаць: «Дапамажыце!»

Гродзенскі экаактывіст Яўген Філімонаў быў першым, хто выйшаў на Машу зімой і прыняў удзел у вырашэнні яе праблем. Ён падазраваў, што ў выніку Маша вернецца ў лес, але не мог падумаць, што гэта адбудзецца так хутка.

«Машы дапамаглі, але яна зрабіла свой выбар. Праз некалькі месяцаў мы сустрэліся. Не толькі, каб пацікавіцца яе лёсам,
але для таго, каб даведацца, ці варта ў далейшым дапамагаць такім людзям. Марыя не змагла адаптавацца да звычайнага жыцця, не змагла прыжыцца ў працоўным калектыве. Спасылалася на тое, што 10 гадоў жыцця бадзяжніцтва — гэта шмат.

Але яна змагла зрабіць першы крок, выйсці з лесу і папрасіць аб дапамозе. Не згубіўшы пачуццё ўласнай годнасці, без сарамлівасці паказаць сваё жыццё, яна знайшла ў сабе сілы сказаць: „Дапамажыце!“. Многім людзям, якім здаецца, што сітуацыя бязвыхадная, варта зрабіць першы крок — „выйсці з лесу“ — і хто-небудзь абавязкова пачуе і зразумее».

У горад заўсёды можна вярнуцца

У горад Маша і Юры вяртацца пакуль не збіраюцца, будуць далей жыць у лесе і выжываць за кошт адходаў грамадства. Яны ўжо прывыклі да такога ладу жыцця. Набліжэнне зімы пару не турбуе, кажуць, што за гады іх арганізм адаптаваўся да любога надвор’я. Адзінае, што адрозніваецца ад папярэдніх перыядаў жыцця ў лесе, гэта наяўнасць дакументаў, дзякуючы якім яны змогуць вярнуцца ў горад, калі спатрэбіцца. Месца ў Доме начнога знаходжання для іх заўсёды знойдзецца, а ў цэнтры занятасці заўсёды ёсць вакансіі.