«Справа ўжо не ў Лукашэнку». Маша з лесу пад Гродна, — пра пратэсты ў Беларусі

«Яны хадзілі на выбары, стаялі ў вялізных чэргах, а іх проста кінулі», — кажа гераіня матэрыялу Hrodna.life Маша. Яна пайшла жыць у лес на ўскраіну Гродна больш за 5 гадоў таму. Жыццё круглы год у намёце не азначае, што жанчына не сочыць за становішчам у краіне і не мае ўласнага пункту гледжання. Яна падзялілася сваім меркаваннем з Русланам Кулевічам.

Пратэст: погляд з лесу

На прэзідэнцкія выбары Маша са сваім мужчынам вырашылі не ісці. Падумалі, што гэта не іх справа, і засталіся ў лесе.

«А навошта нам гэта? Наша жыццё ад гэтага лепш не стане. І так было зразумела, што Лукашэнка выйграе. Я была адначасова і на яго баку, і на баку Ціханоўскай, якую ў выніку падтрымала большасць. Але кожны з гэтых кандыдатаў мае рацыю па-свойму. Калі сёння страцім рынак збыту, будзе вельмі дрэнна. Але тое, што адбываецца на вуліцах, я пра гвалт, гэта дрэнна — так быць не павінна».

Маша лічыць, што Аляксандр Лукашэнка павінен папрасіць прабачэння перад беларускім народам за гвалт у краіне. Гэты ўчынак мог бы на нейкі час спыніць пратэст.

«Калі ён так любіць краіну, то хай бы зрабіў годнага пераемніка. Не сына свайго, а чалавека з народа. Хай ён будзе першы час памочнікам новага прэзідэнта, яго вопыт праўлення спатрэбіўся б Беларусі. Лукашэнка ж не будзе вечным, аб гэтым ён не думае. Мне здаецца, яму не трэба было гасіць дэманстрацыі на вуліцах, а наадварот, вітаць людзей і прыслухацца да большасці. Сказаць, маўляў, я ўжо застары і дзесьці памыляўся. І шукаць дыялогу. Пасля гэтага людзі б пацягнуліся да яго, але пакуль ён не хоча дзяліцца ўладай».

Выходзіць у горад і выказваць сваю грамадзянскую пазіцыю Маша не збіраецца. Ёй хапае навін у інтэрнэце. «Мы ў курсе ўсіх падзей, сувязь з цывілізацыяй не страчана», — кажа яна.

«Калі я пайду і мяне дзе-небудзь заграбуць на пратэстах, будзе вельмі дрэнна. Каты і мой мужчына застануцца без мяне, таму лепш я буду ў лесе. Часам мне даводзіцца выходзіць у горад і зараджаць тэлефон, я маю зносіны з дзяўчатамі і пытаюся ў іх, чаму яны ходзяць на мітынгі. Яны кажуць, што справа ўжо не ў Лукашэнку, ім проста плюнулі ў душу. Яны хадзілі на выбары, стаялі ў вялізных чэргах, а іх проста кінулі».

Жыццё ў палатцы

Неабыякавыя гродзенцы два гады таму дапамаглі Машы зрабіць дакументы, уладкавалі яе на працу і нават далі жыллё. Але яна карысталася магчымасцю нядоўга і зноў пайшла ў лес — не захацела мяняць звыклы лад жыцця. У лесе яна жыве са сваім мужчынам Юрыем і катамі.

«У мяне ўсё добра, абзавялася сямействам. Ужо дзевяць катоў, нейкія нелюдзі выкінулі іх у лес. Прыйшлося ўзяць пад апеку. Аднаго хутка аддаю, спадзяюся і іншых уладкую. У лесе мы не мерзнем і не галадаем. Каранавірус? Нас гэта не тычыцца. У горад выходзім толькі па працы, з людзьмі стараемся не кантактаваць. А ў лесе, дзе мы жывем, пастаянна чыстае паветра».

Зарабляе на жыццё Маша ранейшым спосабам — збірае бутэлькі і металалом. Летам спрабавала сябе на сезонных работах у «Зелянбудзе».

«Сыравіна даражэе ў краіне. За кілаграм бутэлек ужо 15 капеек даюць, гэта амаль у два разы больш чым у мінулым годзе. У цане падняліся і металы. Агулам на вуліцы ў Беларусі выжыць сёння можна, было б жаданне працаваць. Такое жаданне ў нас ёсць. Я не хаваю, мы выпіваем трохі, уласна, як усе нармальныя людзі. У гэтым няма нічога дрэннага».