Яшчэ нядаўна гэтыя рэчы здаваліся такімі крутымі і проста жыццёва неабходнымі. Яны былі прадметамі гонару адных і зайздрасці іншых. Ці проста дадавалі смаку ў жыццё ўчорашніх тынэйджараў. А сённяшнія дзеці пра іх нават не здагадваюцца. Hrodna.life сабраў 8 рэчаў з 90-х, успамінаючы якія ты напэўна ўсміхнешся: «Эх, быў час!». А цяпер — проста дадай… настальгіі.
Мяшалі ўсе
Пачнем з таго, што, напэўна, рабіў абсалютна кожны. Магчыма хтосьці нават успомніць рэкламу, дзе вясёлым голасам спявалася: «Проста дадай вады!». Так, гэта пра распушчальныя напоі! «ZUKO» і «YUPI» увесь час мяшалі і пілі ўсё. А некаторыя нават з’ядаліся усухую з далоні.
«YUPI» каштаваў менш і быў «таннейшы» якасцю, ну, а «ZUKO» парой нагадваў сок з мякаццю, таму і каштаваў даражэй.
«Не, гэтая ў цябе паўтараецца!»
Амаль кожны з нас у дзяцінстве быў калекцыянерам. Што мы толькі не збіралі! На піку папулярнасці быў кіндэр-сюрпрыз — яйка з шакаладу з малочным слоем і цацкай ўнутры. Збіралі машынкі, звяроў, дыназаўраў, бегемоцікаў і, канечне, пінгвінаў. Магчыма, у некаторых да гэтага часу стаіць такая калекцыя на паліцы. «Кіндэр» — так называлі цацкі, былі прадметам любові. А іх калекцыянаванне — спаборніцтвам.
«У мяне больш!» «Не, гэтая ў цябе паўтараецца!» Ну і так далей. Некаторыя збіралі проста так, для сябе і для душы. Жоўтыя скрыначкі, у якіх і знаходзіліся цацкі, таксама не выкідалі. У іх жа можна было захоўваць усё, што заўгодна, напрыклад, запчасткі ад канструктара.
Пакемоны, або японская ліхаманка
Фішкі. Іх таксама многія збіралі. А таксама прайгравалі і выйгравалі. Асаблівай папулярнасцю карысталіся пакемоны. Абмен фішкамі ў асноўным адбывалася ў школе або на вуліцы. Гулялі авўсюль: на прыступках, на падваконнях, на асфальце, каля пад’езду. Часам ладзілі нават чэмпіянаты. Гульня заключалася ў тым, каб стос фішак ад удару аб паверхню перавярнуць карцінкай уверх.
Цяпер некаторыя нават на гэтым зарабляюць, праўда да нас такое асабліва не дабралася. Калекцыі самых рэдкіх фішак і зараз сыходзяць за дзясяткі тысяч долараў, а асобныя экземпляры ацэньваюць да 100 тысяч.
«Love is …»
Хоць жуйкі і былі вельмі жорсткімі, але ўсё адно ўсім падабаліся: у кожнай з іх быў укладыш, які наклейваўся ў альбом са сваёй калекцыяй або захоўваўся проста так. Самымі «моднымі» былі жавальныя гумкі «Turbo» і «BomBibom» з выявамі аўтамабіляў. Таксама выпускаліся жуйкі, названыя ў гонар знакамітых герояў мультфільмаў: Дональда Дака, Мікі Маўса, чарапашак-ніндзя або Бэтмэна.
Потым ім на змену прыйшлі не безвядомыя «Love is …». Такім чынам у многіх і першыя татуіроўкі з’явіліся … на пару дзён.
«Што я зрабіў не так !?»
Тамагочы. Такі віртуальны гадаванец быў фактычна ў кожнага дзіцяці з 90-ых. Для шмат каго ён быў маленькім сябрам. Маленькім, але ўжо галодным. Яго трэба было пастаянна забаўляць, карміць, лячыць, ну і - вадзіць у туалет. Многія вельмі ўважліва да яго ставіліся і ўвесь час сачылі за тым, што трэба іх электронным выхаванцу. Але нават калі догляд быў ідэальным, тамагочы ў рэшце рэшт заўсёды паміраў, растройваўшы свайго гаспадара і пакідаючы на памяць аб сабе мукі дзіцячай сумлення: «Што я зрабіў не так !?»
З іншага боку, адразу можна было завесці новага сябра — зноў маленькага і зноў вельмі галоднага.
Калі ў цябе быў плэер, ты быў круты
Амаль у кожнага ён быў. І ўсё роўна, касетнік або CD-шнік. Калі ў цябе быў плэер, ты быў круты. І гэта было сапраўды вау! Нарэшце музыку можна было насіць з сабой і слухаць, нікому не замінаючы. У кожнага былі свае густы. Нехта слухаў «Иванушек International», «Руки вверх», «Краски», хтосьці «Linkin Park», «AC / DC», «БИ-2», «Смысловые галюцинации» або «Сплин». А некаму проста падабаўся «Scooter».
Часта мяняліся, слухалі новае, «заязджаючы» дыскі і касеты. Але гэта было выдатна, як і перамотка касет алоўкам, калі зламаўся маторчык на музычным цэнтры AIWA.
Перакульвай блокі, набірай ачкі
Тэтрыс. Эх, проста мурашкі па скуры! Танчыкі, змейка, гонкі! У некаторых было па 5 гульняў, у іншых да 100. І кожны стараўся абысці рэкорд свайго сябра. Вось яны, першыя «геймінг батлы»! Дзеці і дарослыя ўсёй краіны пераварочвалі блокі ў гульні, пазбаўляючыся ад гарызантальных шэрагаў і набіраючы ачкі. Насамрэч, цэлая эпоха.
Самыя вялікія энтузіясты, якія выраслі на гэтым, нават стварылі масавую вытворчасць чахлоў-тэтрыс для розных версій iPhone (плачце, уладальнікі андроідаў)
Сега і Дэндзі
Уплыў тэтрыса пайшоў далей. З’явіліся прыстаўкі 8−16−32 біт! І вось тут ужо дзеці пачалі сыходзіць са двароў і хавацца па хатах. Калі ў каго-небудзь з’яўлялася нешта новенькае, усё сядзелі ў яго. Глядзелі, як ён гуляе ў надзеі, што атрымаецца самому хоць трохі пагуляць, або ўзяць на час па дружбе. Гулялі ў асноўным на «Сеге» або «Дэндзі». Шчодрыя бацькі часам куплялі пісталеты і стрэльбы да гэтых прыставак, чыста для таго, каб пагуляць у «Качак». Акрамя гэтага, гулялі яшчэ ў «Танчыкі», «Гонкі», «Чужы» і натуральна, у «Марыа» і «Сонік».
Гэта было дзяцінства
Такім было дзяцінства — вясёлыя, шчаслівыя ўспаміны і бесклапотны час з мноствам захапленняў. Можна было б яшчэ пра многае напісаць: пра пісталеты і пулькі да іх, аб гумках, пра «стукі-стукі», пра карбід, пра канструктар, пра «Электроніка». Але для пачатку хопіць. Галоўнае, даць нагоду ўспомніць пра сваё дзяцінства са мноствам цікавых і непаўторных момантаў.
