Людзі і справы

Як хаваўся на радзіме Церцеля, калі патрапіў на першы рок-канцэрт і адкуль у Гродне нацысты: Алесь Дзянісаў прыйшоў у падкаст да Яраслава Кірвеля

Фронтмэн гурта Dzieciuki, гродзенскі музыка Алесь Дзянісаў стаў новым героем відэападкаста «Калякі-малякі». Трэці выпуск апублікаваў яго аўтар і вядучы, гродзенскі мастак Яраслаў Кірвель. Пра што расказаў музыка і што гэта наогул за падкаст?

Скрыншот падкаcта «Калякі-малякі» з Алесем Дзянісавым

Размову Яраслаў апублікаваў на сваім YouTube канале Yar Vel. Гэта ўжо трэці выпуск перадачы, у межах якой мастак размаўляе з героем і паралельна малюе яго партрэт. Раней Яраслаў запрашаў у сваю праграму Мікіту Мелказёрава і Лявона Вольскага. У каментарыях гледачы пішуць, што выпуск з Дзянісавым атрымаўся пакуль што найлепшым.

Спачатку TLP супраць HMR, потым рэйверы супраць гранжаў

У 1980-х гадах у Гродне былі дзве асноўныя музычныя субкультуры — TLP і HMR. Першыя слухалі польскі рок, другія — хэві-метал.

«У сваім дзяцінстве я не застаў „класіку жанра“. У пятым, шостым, сёмым класе ў нас былі TLP-істы — яны слухалі польскі рок, былі HMR-ы — яны слухалі метал. Я быў металістам», — узгадвае Дзянісаў. Сёння ён лічыць той падзел хутчэй штучным.

У 1990-х у Гродне быў ужо іншы падзел: на рэйвераў і гранжаў. Першыя слухалі The Prodigy, другі — Nirvana.

«Паміж імі была нейкая нелюбоў і канфлікты, — узгадаў Дзянісаў. — Я ўвесь час спрабаваў патлумачыць, што і The Prodigy, і Nirvana — панк. Проста розныя адгалінаванні стылю».

Скрыншот падкаcта «Калякі-малякі» з Алесем Дзянісавым

«Магчыма, я быў першым „Вожыкам“ у Гародні»

Алесь Дзянісаў расказаў у размове і пра свае мянушкі: і тыя, што былі ў дзяцінстве, і тыя, што з’явіліся ў час працы настаўнікам у школе.

«Я быў у трэцім класе, напэўна, і старэйшыя зацягнулі на канцэрт Lady Pank праз нейкі чорны ўваход. І я ўпершыню патрапіў на рок-канцэрт. Я тады ўзяў лак для валасоў „Прелесть“ і ўвесь балончык выліў сабе на валасы, зрабіў такі „выбух“. Выйшаў і старшыя сказалі: „О, Вожык!“», — распавёў Дзянісаў. З яго словаў, мянушак «ежик» або «еж» — на рускай мове — было ў Гродне шмат. А вось «вожыкаў» — па-беларуску — не было. Алесь мяркуе, што мог быць нават першым.

Скрыншот падкаcта «Калякі-малякі» з Алесем Дзянісавым

Чытайце таксама: «Светофор», «Вожык» і «Мутный глаз». Алесь Дзянісаў - пра мянушкі ў Гродне

У вёсцы Дзянісава называлі «Шурык гітарыст». Калі ён працаваў у школе настаўнікам гісторыі, навучэнцы далі яму мянушку «Міхалыч». «Мне вельмі прыемна, што дзеці не выдумалі нешта больш абразлівае», — сказаў музыка.

Як панкі пераўтвараліся ў «нацыкаў»

«Панк — свабода, магчымасць рабіць тое, што ты хочаш. Пры гэтым не парушаючы межы людзей, якім ты не хочаш [іх] парушаць», — лічыць Дзянісаў. Але пры гэтым панк можа парушаць твае межы, «калі ты мент ці агрэсіўны нацык», тлумачыць Дзянісаў.

У канцы 1990-х і пачатку 2000-х гадоў тыя, хто лічыў сябе панкам, былі адначасова і анархістамі, узгадвае Дзянісаў. У гэтым, на яго думку, заслуга лідара гурта Deviation Стаса Пачобута.

«Ворагі нас знаходзілі самі. Спачатку гэта былі гопнікі, потым гэта былі нацыкі. Нацыкі з’явіліся з першымі хвалямі панк-рока ў канцы 1990-х — пачатку 2000-х гадоў. Першыя „нацы“ ў Гародні выйшлі з панкаў, якія былі не таленавітыя і самыя агрэсіўныя».

На думку музыкі, гэта былі асобы, якія не рэалізаваліся ў музычным і мастацкім плане і пачалі рэалізоўваць сябе ў агрэсіі.

Скрыншот падкаcта «Калякі-малякі» з Алесем Дзянісавым

Чытайце таксама: Ад пост-панка да нойза: музыка з Гродна, за якой варта сачыць

«Калі застаецца гумар, то ёсць нейкая надзея»

У сакавіку 2021 года, калі Дзянісаў ведаў, што перад Днём Волі яго шукаюць супрацоўнікі органаў, ён з’ехаў у вёску Прывалка да свайго настаўніка Генадзя Семенчука. А калі вярнуўся ў Гродна, то сам пайшоў у Дэпартамент фінансавых расследаванняў.

«[Супрацоўнікі органаў] усім аддзелам смяяліся, маўляў, вы, Аляксандр Міхалыч, на радзіме Церцеля [Іван Церцель — кіраўнік КДБ Беларусі] хаваліся», — узгадвае той эпізод Дзянісаў. Таму ён лічыць, што «калі застаецца гумар, то ёсць нейкая надзея, што нешта там, у нейкім накірунку, у бок дабра зменіцца».

Як з’явіўся відэападкаст «Калякі-малякі»

Ідэю запісваць свой падкаст з відэа Яраслаў прыдумаў восенню 2022 года, калі вучыўся ў анлайн-школе відэаблогераў. Тады ён стварыў YouTube канал і здымаў Yar-влогі «пра жыццё маладога мастака».

«У першым выпуску я маляваў Чын-чынаў [героі праекта ЧынЧынЧэнэл — Міхась Зуй і Дзмітрый Есеневіч — Hrodna.life], ездзіў у Гданьск, у Кракаў. Потым гэта закінуў. Бо сэсія, а на мантаж 10-хвіліннага відоса сыходзіў цэлы дзень, — расказаў Яраслаў Кірвель у размове з Hrodna.life. — Але ў мяне была ідэя, падгледжаная ў YouTube, што мастакі запрашаюць мастакоў, размаўляюць і часам адзін аднаго малююць».

Яраслаў зразумеў, што фактычна ён займаецца тым жа самым, калі прыходзіць маляваць вядомых беларусаў, толькі не на камеру. «Праз тое, што я ўжо меў YouTube канал, які часова не вёў, прыдумаў гэты падкаст».

Яраслаў Кірвель падчас адкрыцця персанальнай выставы ў Варшаве ў лістападзе 2023 года. Фота: Hrodna.life

«Калі вы будзеце маляваць мяне, я буду маляваць вас»

«Яшчэ адным штуршком стала тое, што год таму я напісаў Вольскаму з прапановай яго намаляваць. Яму гэта было цікава. […] Неяк у грымёрцы ён агучыў, што «калі вы будзеце маляваць мяне, я буду маляваць вас». Тады Яраслаў канчаткова вырашыў запісваць відэападкаст.

Чытайце таксама: «Ёсць пагорак, з якога бачна Брэст». Гродзенскі мастак-эмігрант паехаў у Цярэспаль, каб намаляваць Беларусь — і зрабіў выставу

Назву «Калякі-малякі» ён прыдумаў спантанна. «Я хацеў непафасную назву, якая прышпільная, якая пасуе да падкаста. Бо гэта нефармальная гутарка. Я не маю адукацыі журналіста, я — мастак, — сказаў Яраслаў. — Сумленне не дазваляе сказаць мне, што гэта інтэрв'ю».

У Гродне Яраслаў вучыўся ў Гродзенскім каледжы мастацтваў. У лютым 2022 года ён з’ехаў з Беларусі, бо пераймаўся, што з пачаткам вайны Расіі супраць Украіны ў Беларусі могуць абвесціць мабілізацыю і ён патрапіць у войска. У Польшчы хлопец паступіў у Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie (Варшаўская Акадэмія выяўленчага мастацтва).

Апошнія запісы

«Пабачыць Гродна — і памерці». Як наш горад стаў міжваеннай «сталіцай самагубцаў»

У міжваенны час Гродна набыло незвычайную славу. Горад стаў месцам прыцягнення незвычайных турыстаў - тых,…

21 лістапада 2024

«Нармальны быў гастраном — цяпер там прадаюць шпалеры». Ці хапае крамаў у цэнтры Гродна?

Ці хапае ў цэнтры Гродна прадуктовых крам? Спрэчкі наконт гэтага выклікала адкрыццё на перакрыжаванні Савецкай…

21 лістапада 2024

Дзе арганізаваць святочную фотасесію? Гродзенскія студыі ўжо падрыхтавалі навагоднія лакацыі

Прыбраныя ялінкі, свечкі, навагоднія вянкі і гірлянды, аксаміт, светлы ці цёмны фон на выбар. Гродзенскія…

19 лістапада 2024

«Перад выбарамі - спрыяльны час для петыцый». Як прымусіць чыноўнікаў вырашаць праблемы і чаму новая пляцоўка «меркаванне.бел» для гэтага не пасуе

Улады стварылі новую платформу “меркаванне.бел”. Яе пазіцыянуюць як анлайн-пляцоўку, на якой кожны зможа ў вольнай…

15 лістапада 2024

«У Гродне жывуць тыя яшчэ „шалёныя імператрыцы“». Стваральніца брэнда Krikate расказала, як дабралася да парыжскага тыдня моды

Калекцыя адзення гродзенкі Кацярыны Карлацяну дэбютавала гэтай восенню на Парыжскім тыдні моды. А пачыналася ўсё…

14 лістапада 2024

«Першы прыбытак патраціў на станок». Гродзенец у школе выточваў біты, а ў 27 гадоў адкрыў сваю вытворчасць мэблі

Гродзенец Раман Нагула амаль паўжыцця працуе з дрэвам. Школьнікам ён пачынаў з бейсбольных біт, а…

13 лістапада 2024