«Ужо памерла б ад чумы». Кацярына Ваданосава пра жыцце памiж XV і XXI стагоддзямі, музыку і натхненне

«Музыка і паэзія не прыносяць мне заробку — толькі маральнае задавальненне. Не маю права называць іх інакш, як хобі. Але, калі мяне падымуць сярод ночы, прыставяць да скроні пісталет ды сувора крыкнуць: «Хто ты? Зараз жа прызнавайся!», я аўтаматычна адкажу: «Я музыка». Так кажа пра сябе Кацярына Ваданосава, якая 30 сакавіка выступіць у Гродне разам з гуртом Fantasy Orchestra. Напярэдадні канцэрта Кацярына расказала Hrodna.life пра крыніцы натхнення, складанасці ды знаходкі творчасці і тое, як удаецца аб’яднаць музыку з гісторыяй.

Пра музыку і гісторыю

«Я жыву толькі тут і зараз. Я цудоўна разумею, што стагоддзі ў 15-м, напрыклад, я дажыла пры добрым раскладзе гадоў да 30, нарадзіла б 10 дзяцей, з якіх амаль усе загінулі б у маленстве, а сама працавала б без продыху і памерла б ад чумы, халеры ці банальнага заражэння крыві. Таму я вельмі люблю той час, у якім я жыву — ён дае мне магчымасць быць такой, якой я хачу быць, і спакойненька вывучаць гісторыю і пры гэтым на ўласнай скуры не адчуваць яе ўдары, - расказвае Кацярына. — Быць спаленай за рудыя валасы — гэта, канешне, магчыма было ў Сярэднявеччы, але ўсё ж-такі на нашых землях інквізіцыя так не лютавала, і тут не было такіх адыёзных асобаў, як, напрыклад, Тарквемада ў Іспаніі. Таму, думаю, нараджэнне на тэрыторыі адносна талерантнага Вялікага Княства Літоўскага мяне б выратавала. Хаця, хто ведае?»

Сярэднявечча ці «старарэжымны» рок

Тое, што творчасць Кацярыны часта асацыююць толькі з перыядам Сярэднявечча, яна называе стэрэатыпам, які чамусьці прыклеіўся да творчасці.

«Так, я вельмі цікаўлюся музыкай Сярэднявечча, Рэнесансу, крышку менш — музыкай эпохі Барока, але пры напісанні ўласных песень найбольшым чынам мяне натхняе „старарэжымны“ рок, на якім я вырасла: „The Beatles“, „Led Zeppellin“, „Pink Floyd“, „The Doors“ ды іншыя. Любоў да медыевістыкі праяўляецца ў першую чаргу ў тэкстах: па адукацыі я гісторык-рэлігіязнаўца, заўсёды любіла эстэтыку і мастацтва Сярэднявечча (і дэкаратыўна-прыкладное, і літаратуру, і музыку, зразумела, таксама), таму, як любы нармальны чалавек, увасабляю ў сваёй творчасці тое, да чаго маю найбольшую схільнасць».

Заварожаная мастацтвам

«Я вельмі люблю мастацтва Сярэднявечча. Не сам час, калі, напрыклад, людзей касіла чума, а ў галовах панавала цемрашальства, а менавіта эстэтыку гэтых часоў. Кніжная мініяцюра, вышыўка, архітэктура, ювелірная справа, іншыя праявы творчасці чалавецтва ў гэты перыяд заварожваюць мяне сваёй адухоўленасцю, яскравасцю. Уявіце сабе, як гэта ўсё успрымалася тады, у тыя часы, калі людзі адчувалі дэфіцыт колераў, прыгажосці, разнастайнасці! Менавіта гэтую любоў я стараюся ўвасобіць так, як умею.

Мне падабаецца вывучаць гістарычныя крыніцы, каб потым рукамі, без выкарыстання швейнай машынкі, зрабіць рэканструкцыю, напрыклад, строя жыхаркі швейцарскага Люцэрна ўзору 14 стагоддзя. Сучаснае мастацтва, і ў тым ліку мода, не могуць цалкам задаволіць маё не зусім нармальнае па цяперашніх мерках пачуццё прыгожага, таму прыходзіцца самой сабе рабіць прыемнасці.

Не дзеля славы

«Я даволі роўна і спакойна займаюся тым, што мне падабаецца, проста працую і не разглядаю гэта як сродак атрымання сусветнай славы ці сусветных грошай. Таму ў творчым плане ўсё ідзе даволі роўна, без нечаканых уздымаў і сенсацыйных падзенняў».

А вось натхніць на новы верш, па словах Кацярыны можа ўсё што заўгодна: «Самыя пранікнёныя і якасныя вершы пішуцца, як ні дзіўна, у моманты, калі ў маім жыцці дэфіцыт эмоцый. Гэта як своеасаблівая сублімацыя. Я шукаю эмацыйную падпітку для сябе, і, калі не знаходжу, то генерырую яе сама, знутры».

Складанасці з выданнем альбома, па словах Кацярыны, былі толькі з матэрыяльнага пунтку гледжання. «Творчая частка вельмі даўно чакала ўвасаблення, была прапрацаваная і „зацверджаная“ ў маёй галаве задоўга да выпуску альбома, таму пры сэсіях запісу асаблівых цяжкасцяў не ўзнікала».

Дапамагалі з выданнем альбома сябры-музыкі. «Гэта цалкам нашая праца, за якую мы нікому нічым не абавязаныя».

А самая вялікая цяжкасць творчасці - гэта пакідаць дома дзяцей, калі выпраўляешся на чарговы выступ ці ў камандзіроўку.

«Раней я вазіла іх з сабой, яны чакалі за сцэнай, але зараз крышку падраслі і не хочуць марнаваць шмат часу ў дарозе, каб мама рэалізавала свае амбіцыі. Таму застаюцца дома, а я страшэнна сумую па іх. Але без сцэны таксама не магу. Я пачынаю натуральна, фізічна хварэць, калі доўга не магу зладзіць сабе адрэналінавы выбух і падзяліцца тым, што творыцца ў маёй галаве. Ды я не магу сказаць, што ад чагосьці мне прыходзіцца адмаўляцца: напэўна, я шчаслівы чалавек, бо ўсе справы, якімі я займаюся — мае любімыя справы».

Тым, што не падабаецца, Кацярына проста не займаецца: «Не памятаю, калі апошні раз я, напрыклад, проста сядзела ды глядзела тэлевізар. Са мной немагчыма размаўляць пра серыялы ці навінкі кіно — я не змагу падтрымаць такую гутарку, бо нічога не гляджу. Але вольны час — гэта адноснае паняцце: у мяне няма часу, напрыклад, на сядзенне ў сацсетках, але ёсць час на ўсё тое, што я лічу важным і карысным для сябе ці для дзяцей».

«Я вельмі люблю Гародню, заўсёды з радасцю прыязджаю сюды»

«Як чалавек, закаханы ў гісторыю, адчуваю эстэтычную асалоду ад старой архітэктуры, якой амаль на засталося ў маім родным Мінску. У дзень канцэрту планую прыехаць як мага раней, каб застаўся час пагуляць па гарадзенскіх вуліцах ды пляцах. Я заўсёды адчуваю тут натхненне. Дарэчы, менавіта ў Гародні ды яе ваколіцах разам са здымачнай камандай сваёй праграмы „Жывая культура“ зрабіла, на мой погляд, вельмі ўдалыя выпускі, і ў гэтым заслуга ў першую чаргу тутэйшых людзей — тактоўных, інтэлігентных, па-еўрапейску выкшталцоных».

www.youtube.com/watch?v=pBLcZSFWZSU


Кацярына Ваданосава — тэлевядучая праграмы «Жывая культура» на канале Беларусь-3 і маці дваіх дзяцей. Акрамя гэтага, выкладае мастацкую вышыўку, займаецца рознымі відамі дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва, гістарычнай рэканструкцыяй, у тым ліку гістарычнай пераплётнай справай.

Падзяліцца

Апошнія запісы

«Пабачыць Гродна — і памерці». Як наш горад стаў міжваеннай «сталіцай самагубцаў»

У міжваенны час Гродна набыло незвычайную славу. Горад стаў месцам прыцягнення незвычайных турыстаў - тых,…

21 лістапада 2024

«Нармальны быў гастраном — цяпер там прадаюць шпалеры». Ці хапае крамаў у цэнтры Гродна?

Ці хапае ў цэнтры Гродна прадуктовых крам? Спрэчкі наконт гэтага выклікала адкрыццё на перакрыжаванні Савецкай…

21 лістапада 2024

Дзе арганізаваць святочную фотасесію? Гродзенскія студыі ўжо падрыхтавалі навагоднія лакацыі

Прыбраныя ялінкі, свечкі, навагоднія вянкі і гірлянды, аксаміт, светлы ці цёмны фон на выбар. Гродзенскія…

19 лістапада 2024

«Перад выбарамі - спрыяльны час для петыцый». Як прымусіць чыноўнікаў вырашаць праблемы і чаму новая пляцоўка «меркаванне.бел» для гэтага не пасуе

Улады стварылі новую платформу “меркаванне.бел”. Яе пазіцыянуюць як анлайн-пляцоўку, на якой кожны зможа ў вольнай…

15 лістапада 2024

«У Гродне жывуць тыя яшчэ „шалёныя імператрыцы“». Стваральніца брэнда Krikate расказала, як дабралася да парыжскага тыдня моды

Калекцыя адзення гродзенкі Кацярыны Карлацяну дэбютавала гэтай восенню на Парыжскім тыдні моды. А пачыналася ўсё…

14 лістапада 2024

«Першы прыбытак патраціў на станок». Гродзенец у школе выточваў біты, а ў 27 гадоў адкрыў сваю вытворчасць мэблі

Гродзенец Раман Нагула амаль паўжыцця працуе з дрэвам. Школьнікам ён пачынаў з бейсбольных біт, а…

13 лістапада 2024