У сярэдзіне ліпеня 2022 года Вольга (імя зменена на просьбу гераіні) збірае свой «чамаданчык». Кажа, што патрэбныя рэчы ўжо раскладзеныя «купкамі» па ложку — засталося скласці ўсе разам — і гатова. Можна ў дарогу. Толькі чамаданчык у Вольгі не «трывожны». Яна называе яго чамаданчыкам радаснага чакання. І яна збіраецца з’язджаць не з краіны, а ў радзільню. «Цяпер ужо 38-ы тыдзень. Кожны дзень можа быць званочак, што час», — кажа яна. Для Telegram-канала «Тётя Ира разрешила» Вольга расказала, што нягледзячы на складаную сітуацыю ў краіне, іх сям’я вырашыла застацца ў Гродне — працягваць свае праекты і гадаваць дзіця.
«Чаму не з’ехалі?» — так пытанне не стаяла
«З нашага блізкага атачэння выехала толькі адна сям’я. Яшчэ адны сябры збіраюцца ў Канаду. Але гэта доўгі працэс, ужо пяць гадоў гэтым займаюцца. Астатнія тут. Спрэчак-размоў аб тым, што трэба ехаць, у нас увогуле няма. І такога, каб усе сядзелі на валізках — таксама. Мы з сябрамі, наадварот, яшчэ больш згуртаваліся. Пасля карантынаў, пасля ўсіх складанасцяў хочацца стасункаў, хочацца часцей сустракацца, каб адчуць — кожны з нас не адзін, побач ёсць блізкія людзі», — распавядае Вольга.
Чытайце таксама: «Возможно, это эгоистично в отношении моих близких». Айтишник из Гродно остался в Беларуси, чтобы поехать на «химию»
«Думаю, людзям, якія засталіся тут, нават лягчэй. Калі ты з’яжджаеш, ты не з’яжджаеш ад праблем. Праблема едзе разам з табой. Праблему трэба вырашыць ўнутры. Калі гэта зрабіць, то дзе б ты не знаходзіўся, табе будзе камфортна з самім сабой».
Калі мы з’едзем, што будзе з нашымі справамі?
Вольга кажа, калі адбываюцца падзеі, якія пужаюць, у першыя моманты накрывае паніка. Тады прыходзяць думкі і аб ад’ездзе. «У мяне ёсць карта паляка. У Польшчы жыве стрыечны брат. Думаю — „калі што“, канапку і хлеб з малаком ён мне забяспечыць». Але такія хваляванні звычайна хутка «ўтрасаюцца».
Чытайце таксама: «Когда все уезжают, теряется смысл сделанного в 2020-м». Жена осужденного протестующего рассказала, почему остается в Беларуси
«Мы не плануем з’язджаць, бо ў нас тут шмат усяго. Тут наш дзедаўскі дом у вёсцы, тут бацькі, тут сваякі. А за мяжой… там ніхто нас не чакае. Там мы не зможам столькі сілаў укласці ў культуру, у прыроду — ва ўсе сферы, у якіх тут мы з мужам удзельнічаем».
«Проста калі мы паедзем, ніхто нашымі праектамі займацца не будзе. Яны застануцца кінутымі недаробкамі. Дык навошта іх пакідаць і ехаць кудысьці мыць посуд. Праўда, цяпер у нас менш часу на культурны рух. Асноўны праект гэтага лета — стаць бацькамі».
Усё не так, але жыццё працягваецца
Вольга распавядае, што ставіць жыццё на паўзу яна не стала — складаныя часы не адмяняюць права і на асабістае шчасце. Што цяпер быць шчаслівай бывае складана, Вольга таксама прызнае: «У мяне з’явіўся страх. Мне страшна бачыць аўтазакі. Ёсць страх выйсці на вуліцу з кампаніяй. Мы планавалі гендэрную вечарыну. Гэта калі сябры сям'і збіраюцца, каб даведацца падлогу дзіцяці. Я гэта падзея адкладала тры тыдні. Потым вырашыла, што трэба ўсіх адцягнуць нягледзячы ні на што. І так думаю — калі мы выйдзем у горадзе і запалім сінюю або ружовую дымавую шашку — нас проста заграбуць. Зараз заўсёды ёсць гэта адчуванне несвабоды ў сваіх дзеяннях і думках».
Каб не канцэнтравацца на страхах і хваляваннях, Вольга імкнецца быць актыўнай: «Шмат дзён нараджэння ў сяброў, трэба ўсіх павіншаваць, заўтра да цырульніка, паслязаўтра масаж. Няма такога, што я цяжарная і толькі пра гэта думаю. Стараюся загружаць сябе і іншымі справамі, каб працягваць далей жыць»"
Чытайце таксама: «Беларуская культура за межамі нікому не патрэбная». Уладальнік гродзенскай этнакрамы распавёў, чаму не з’язджае з Беларусі
Зламала ўсе свае стэрэатыпы пра цяжарнасць
«Для сябе я зламала многія стэрэатыпы пра цяжарнасць, — кажа Вольга. — Думала, што гэта будзе суцэльны «Каравул!» і будзе хацецца селядца з малаком і ўсяго разам. Але ў мяне не было ніводнаго такога жадання. Проста хацелася добрай здаровай ежы. Агуркоў, памідораў, садавіны — каб вітаміны і каб я і малы добра сілкаваліся.
Таксікозу ў мяне наогул не было, зусім. Я практычна не паправілася, хоць загадзя вельмі перажывала, што худнець потым складана будзе.
Калі чытала кніжкі пра цяжарнасць і не знаходзіла ў сябе нейкіх сімптомаў - хвалявалася, чаму ў мяне гэтага няма? А мая кума кажа: «Воль, што пішуць, гэта адхіленні. А на самай справе цяжарная цалкам можа проста адчуваць сябе доб-ра».
Захаваць сябе — гэта таксама ўнёсак у агульную справу
Вольга кажа, што раптам усвядоміла — людзям лягчэй дзяліцца кепскімі навінамі. Калі ўсё добра — усе маўчаць. Таму яна распавядала пра сваё «усё добра» — сябрам: «Аналізы добрыя, сэрцабіцце ў малога добрае, усё як па кніжцы, усё як доктар прапісаў».
«Ад таго, што мы «грузімся» мы не думаем рацыянальна, — разважае Вольга, — А мне зараз так не трэба. Нельга сыходзіць у крайнасці. Так што я адсунулася ад навін. Нават муж слухаў нейкія ролікі ў навушніках, ці калі мяне не было побач. Я прасіла толькі часткова мне распавядаць.
А наогул, падчас сусветных войнаў таксама былі канцэрты, таксама гулялі вяселля таксама нараджаліся дзеці. Жыццё працягвалася. Проста, можа не ўсё было так відаць. А цяпер калі выкладзеш на сваёй старонцы каву — можаш нарвацца на абурэнне: «Як ты можаш піць каву!» Прабачце мяне. Калі я не буду есці, я проста памру. Каму будзе лепш ад гэтага?
Так што я заняла такую пазіцыю — дапамагаць, наколькі магу, сваім пазітывам, сваім настроем, сваімі апавяданнямі - такімі вось рэчамі".
Адкуль бяруцца дзеці або «план Б» для цяжкага часу
Да вырашэння нарадзіць дзіцяці менавіта зараз прывялі адразу некалькі акалічнасцяў. Асноўнае — узрост і тое, што Вольга засталася без працы.
«Вось я і кажу — цяпер ідэальны час стаць цяжарнай. У краіне — ж*па, паўсюль — ж*па. А я буду сядзець дома, выхоўваць дзіця. За гэтыя тры гады нешта ўладкуецца і тады я вярнуся ў сацыяльнае жыццё».
Праца Вольгі была шмат у чым звязана з дзецьмі. «Калі раней у мяне пыталіся: „А ў вас ёсць дзеці?“, я казала: „Мае дзеці“. У мяне па Гродне, калі палічыць, — ну, тысяча дзяцей, гэта 100%. Тысяча дзяцей, у якіх я ўклала хоць нейкую часцінку сябе».
Можа яшчэ і таму надыходзячы момант нараджэння дзіцяці для Вольгі становіцца яшчэ больш трапяткім:
«Пайду за вось гэтым адным, адзіным, самым блізкім. Пра якога зараз, калі будуць пытацца, скажу, што ён — мой. Я рыхтуюся да сустрэчы з ім».
Чытайце таксама: «Многие семьи в то время уезжали, но мы остались». 89-летняя гродненка о жизни в Подпереселке во время поляков, немцев и советов
