Hrodna.life працягвае публікаваць агляды кіно з блога Fandom.by. Гэтым разам у цэнтры ўвагі сучасная італьянская камедыя/драма.
Доўга думаў над дасціпнай назвай для гэтага водгуку, але пераплюнуць аўтараў фільма так і не змог. Назва «Ідэальныя незнаёмыя» найлепш падкрэслівае асноўную думку карціны: нават сярод блізкіх сяброў людзі не здымаюць сваіх ідэальных масак, застаючыся, па сутнасці, незнаёмымі адзін да аднаго. І на самой справе ў гэтым няма нічога дрэннага, бо трымаць сваіх тараканаў і шкілетаў пры сабе гэта ўвогуле разумна. Дрэнна іншае: людзі ахвотна гатовыя капацца ў чужой бруднай бялізне, чытаць пропаведзі і агрэсіўна навязваць іншым «правільную» мадэль паводзін, тым часам як самі занадта маладушныя, каб прызнаць уласныя слабасці і памылкі.
Але пра ўсё па парадку. Фільм зняты ў Італіі, і хоць дзеянне практычна не пакідае межаў адной кватэры, гледача проста-такі ахутвае лёгкасць цёплага міжземнаморскага вечара. А калі прыхарашыць прагляд бутэлькай віна з лёгкімі закускамі, то эфект прысутнасці дасягаецца максімальны. Вось толькі камфорт утульных вячорак знікае практычна адразу, як толькі нехта з кампаніі прапануе незвычайную гульню: выкласці на стол мабільныя тэлефоны і зачытваць усе паведамленні ўслых, а на званкі адказваць па гучнай сувязі. І хоць усе разумеюць, што гэта можа не вельмі добра скончыцца, лёгка «вядуцца на слабо». А як жа інакш?
[irp posts="19 361″ name=" Дэвід Лінч: Жыццё ў мастацтве" - відэаэкскурсія па трывожных успамінах"]
І вось тут для ўсіх прысутных за сталом лёгкая камедыя ператвараецца ў трылер у духу вядомай гісторыі пра дзесяць негрыцянят. Але нам пра што турбавацца? Мы ж знаходзімся па гэты бок экрана, а значыць, нам ніякае выкрыццё не пагражае і можна паслабіцца, цешачыся шоу «За шклом». І ўсё ж, я думаю, кожны глядач перыядычна будзе задавацца пытаннем «А як бы я паступіў на месцы таго ці іншага персанажа?», балазе пажытку для розуму фільм дае нямала.
У «Ідэальных незнаёмых» няма ніводнага вядомага актора, прынамсі, для мяне, чалавека далёкага ад італьянскага кінематографа. І гэта толькі на карысць: няма ніякага лішняга бэкграўнда і раскрыванне ўсіх герояў адбываецца з чыстага ліста, як і было задумана аўтарамі.
Нягледзячы на тое, што фільм вельмі камерны, і, па сутнасці, складаецца толькі з размоваў, глядзіцца ён на адным дыханні. Дыялогі пабудаваны па-майстэрску, хаця паводзіны некаторых дзеючых асобаў часам здаюцца занадта ўжо надуманымі. Але добра, спішам гэта на кінематаграфічнасць.
Больш ніякіх прэтэнзій у мяне няма. Камусьці могуць не спадабацца пошлыя і часам даволі жорсткія жарты, але мне здаецца, што для італьянскай кампаніі сяброў ва ўзросце за 35, а тое і за 40, гэта абсалютна да месца.
«Ідэальныя незнаёмыя» — выдатны сплаў камедыі і драмы з добрымі дыялогамі і запамінальнымі сцэнкамі, па якіх можна выкладаць псіхалогію. Не шэдэўр, але адназначна рэкамендую.
