Больш за тры з паловай гады Іна Рылоўцава водзіць фуру з прыцэпам. Ездзіць за мяжу, бывае, праводзіць у рэйсе каля месяца. Чэхія, Латвія, Польшча ці Літва — тысячы кіламетраў дарог ужо накруцілі колы гродзенскай дальнабойшчыцы. У сям'і такая праца не выклікае здзіўлення, бо з дальнімі дарогамі звязаны ўсе. Муж Іны — таксама кіроўца-дальнабойшчык, у міжнародных перавозках і лагістыцы спрабуе сябе і дарослая дачка.

Ад бусіка да фуры

«На бусіку ездзіла даўно, яшчэ ў 90х, калі толькі пачыналі ўласную справу, — прыгадвае Іна — потым быў грузавічок-пяцітоннік». У той час яна пакінула працу медсястры і занялася сямейным бізнесам. «Ездзілі ў Польшчу за таварам, потым яблыкі вазілі, пазней сталі прывозіць грузы для іншых, па замовах. З цягам часу перавозкі цалкам выцеснілі гандаль з сямейнай справы. Іна асвойвала дальнія дарогі разам з мужам. Спачатку ездзілі разам на адной машыне, кіравалі па чарзе. «У такім рэжыме можна ехаць даўжэй, менш губляецца часу на «адстой».

image00004

Ды і разам — весялей. Да гэтай пары яны стараюцца ездзіць у рэйс удвох, толькі ўжо кожны — за рулём асобнай машыны. Летам мелі паездку ў Рыгу. Тыдзень, пакуль чакалі там загрузкі, правялі разам — Балтыка, мора, сонца — атрымаўся сапраўдны сямейны адпачынак.

Але бывае і так, што маршруты не супадаюць. Зараз Іна адна ездзіла ў Эстонію, уся паездка заняла 20 дзён. «Толькі дарога ў адзін бок бярэ больш сутак. А яшчэ на мяжы можа быць чарга, мытня час займае, разгрузка». Таму ўсё патрэбнае варта мець у машыне, якая робіцца не менш блізкай за дом. «Тут у мяне плітка маленькая. Шмат не трэба, хапае. Імбрык ёсць, патэльня. Тут два спальныя месцы. Камп’ютар з DVD і ён жа — тэлевізар, ловіць асноўныя праграмы. Рацыя яшчэ. Прыбор для кантролю рэжыму працы. Вось і усё».

ryilovtseva-dalnoboyshhitsa6

Дарога і здаровы лад жыцця

Сціплы быт Іну не палохае. Нават у дарозе можна трымацца здаровага харчавання і фізічнай актыўнасці. «Калі адзін кіроўца ў машыне, то можна ехаць дзевяць гадзін запар. Пасля абавязкова патрэбен перапынак на 45 хвілін». Гэтага часу якраз хапае на прыгатаванне дарожнай фірмовай стравы — курынага філе з гароднінай. «Спачатку філе падсмажыць, потым дадаць замарожаную гародніну з пакета і патушыць разам. Потым спецыі, часнычок і гатова».

Прадукты можна купіць у любым супермаркеце, прыгатаваць проста ў машыне і нават паспець за час перапынку вымыць посуд. Калі ж прыпынак больш кароткі (можна разбіць 45 хвілін на часткі), то пабалаваць сябе можна гарбатай ці «кавай па-дарожнаму», са згушчонкай.

У тыя дні, што праводзяцца ў чаканні, Іна выходзіць на доўгія шпацыры. «Гэтым разам у Эстоніі 10 дзён загрузку чакала. То хадзіла па 4−5 кіламетраў у дзень. Аднаго разу прайшла нават 15, захацелася размяцца. Стаянка была каля Таліна. Прыгожа там — паромы ад берага адыходзяць, вечарам ліхтары ў вадзе адлюстроўваюцца…»

Патрэбныя выгоды можна знайсці на стаянках: «У Адажы каля Рыгі не толькі душ быў, але нават і пральная машына». Што да шопінга, то звычайна Іна абмяжоўваецца звыклымі супермаркетамі. «Прайшлася зараз па Талінскіх крамах. Нічога такога асаблівага не пабачыла. У нас нават танней. Ды і што везці? Дома ёсць усё што трэба.»

ryilovtseva-dalnoboyshhitsa4

Астатні вольны час у рэйсе дапамагае каратаць інтэрнэт. «Пакуль на ўсіх гарадскіх сайтах навіны пачытаю, то і дзень пройдзе. Думаю — вязаць хіба навучыцца, ці што?» Але пакуль інфармацыя цікавіць больш за рукадзелле.

Жаночая-нежаночая справа

Праца кіроўцы-дальнабойшчыка, паводле Іны, не самая складаная. «Работа як работа. Нічога асаблівага. Заўсёды кажу, што дамашняя праца бывае нашмат больш цяжкай», — адказвае яна на пытанні пра «жаночую-нежаночую» прафесію.

«Чаго баяцца? Галоўнае, каб машына не ламалася. Бо і мужчына не кожны можа нешта сам адрамантаваць, калі паломка ў рэйсе». У асноўным усе абслугоўваюцца на СТА. А самастойна — хіба лямпачку памяняць. «Бывае, для паркоўкі ўмовы складаныя, свае габарыты цяжка ўбачыць. Тады, канечне, падыдуць, памогуць. Але не толькі мне, як жанчыне, любому кіроўцу памогуць».

ryilovtseva-dalnoboyshhitsa3

Здзіўляцца жанчыне за рулём фуры мужчыны збольшага перасталі. «Мытнікі ды інспектары ДАІ ўспрымаюць сітуацыю спакойна: „Ні паблажак, ні прыдзірак.“ Калегі-кіроўцы ўсё часцей расказваюць, што ў Еўропе сустракалі шмат жанчын-дальнабойшчыц і як яны класна ездзяць».

У гэта Іне паверыць не складана. У самой дачка таксама мае правы катэгорыі Е і допуск на міжнародныя перавозкі. Летась яны разам мелі рэйс у Чэхію. А зараз першыя замежныя рэйсы пачала рабіць яшчэ адна жанчына з іх сям'і - сястра мужа Іны. «Хвалюецца яшчэ, тэлефануе часта, раіцца. Але ездзіць ёй спадабалася. Ведаем і іншых жанчын-дальнабойшчыц на Гродзеншчыне. У Ашмянскім раёне, у Воранаўскім».

Гэтым разам Іна прыехала дадому толькі на паўдня — раніцай трэба выязджаць на Брэст. «Толькі сходзім з дачкой у краму і адразу дахаты». Яна спяшаецца — дома час сыходзіць нашмат хутчэй, а пагаварыць ёсць пра што — дачка вядзе ўсю лагістыку сямейнага бізнеса, а ў мамы заўжды знойдуцца патрэбныя парады. І не толькі пра бізнес.