Партрэт настаўніка, у якога б хацелася вучыцца, склалі гродзенскія ўдзельнікі курсаў Мова нанова. Паводле іх, ідэальным настаўнікам мае быць халасты мужчына 30−40 гадоў, з лідарскімі здольнасцямі, прыхільнасцю да спорту і пачуццём гумару. Сярод пажаданых характарыстык аказаліся таксама адданасць прафесіі, прыязнасць да беларускай літаратуры і нацыянальнай кухні. Жыць «настаўніку мары» наканавана доўга і шчасліва. Прынамсі, так выцякае са складзенай «Казкі пра беларускага настаўніка з Гродна».
Жыў-быў у Гародні беларускі настаўнік. Выкладаў ён гісторыю Беларусі, вучыў дзяцей мову шанаваць і паважаць радзіму. Ён быў добрым настаўнікам, бо любіў сваю працу. Было яму каля сарака год, а звалі настаўніка Мацей Валошка.
І вось аднойчы на ўрок на Мацея завітаў чыноўнік з міністэрства адукацыі. Чыноўнік таксама хацеў зрабіць сваю справу добра. Бо меў цікавасць да настаўніка не толькі як выкладчыка, але і як да выбітнага грамадскага дзеяча. Пабыўшы на ўроку, чыноўнік здзівіўся — аказваецца, існуе такая Беларусь і такая выдатная беларуская мова. Вельмі стала гэта чыноўніку цікава.
Але не ведаў службовец беларускай мовы. А яшчэ — не разумеў крэатыўнага падыхода да навучання. Каб тое выправіць, запісаўся чыноўнік на курсы «Мова нанова». Бо нават чыноўнікам ясна, што вучыцца ніколі не позна. А пакуль не авалодаў моваю, папрасіў перакласці беларускія творы на рускую. Настаўнік адмовіў у просьбе, бо палічыў такую адукацыю бессэнсоўнай. Ён параіў не шукаць шляхоў у абход і не падманваць сябе.
Звалі таго чыноўніка… Мар’я Іванаўна. Зразумела яна, што абыйсціся перакладамі не ўдасца, што застаецца толькі вучыцца. Пачалі яны заняткі - займаліся і займаліся — і скончылася тым, што ажаніліся яны з настаўнікам. Нарадзіліся ў іх дзеці і гаварылі яны ўсе па-беларуску, і жылі разам доўга і шчасліва.
