Мікіта Іваноўскі - будучы мастак. Ён вучыцца ў Гродзенскім каледжы мастацтваў. Вольны час юнак прысвячае гістарычным танцам ХІХ стагоддзя. Каб браць удзел у балях, ён вывучае гісторыю касцюма і этыкет эпохі, а таксама ўласнаручна шые сукенкі для сваёй партнёркі. Сёлета Мікіта асвоіць і ролю выкладчыка: будзе весці клуб гістарычных танцаў ва Універсітэце Залатога Веку.
«Год таму з сябрамі-студэнтамі мы ездзілі на адкрыццё музея Агінскага ў Залессе. Мы збіраліся маляваць і быць гасцямі імпрэзы», — узгадвае Мікіта. Каб больш ярка прадставіць там студэнтскую суполку, ён вырашыў пашыць сукенку для сваёй сяброўкі. Да гэтай пары хлопец ніколі не шыў і нават не ўяўляў сабе як гэта робіцца. Выкрайкі знайшоў у інтэрнэце, швейную машынку пазычыў у прыяцельніцы і ўзяўся за справу. Хутка сукенка паводле моды двухсотгадовай даўніцы была гатова.
Немагчыма абуцца, паправіць сукенку ці проста прысесці
«Выглядае строй вельмі прыгожа і жаноцка. Увесь дэкор ліфа гэта ручная работа. Без упрыгожванняў сукенка не была б такой адметнай, — кажа Мікіта. — Дзяўчына ў такой сукенцы адчувае сябе зусім не так, як у сучасным строі. Найперш таму, што сукенка мае карсет».
Віалета Халенжанкова, што вучыцца ў каледжы на аддзяленні харэаграфіі, кажа, што танцаваць у гістарычнай сукенцы таксама няпроста — карсет стрымлівае дыханне. Не дзіва, што дама магла страціць прытомнасць наўпрост «сярод шумнага балю».
«У такім строі немагчыма абуцца, паправіць сукенку ці нават проста прысесці на стул без старонняй дапамогі. «Даме ўвесь час дапамагаў кавалер», — тлумачыць Мікіта. Апроч таго, кавалер мусіў сачыць, каб сукенка не загарэлася ад свечак — пышныя сукенкі былі вельмі пажаранебяспечнымі.
Строі і этыкет сталі часткай жыцця
Агульная ўвага да строя натхніла хлопца займацца гісторыяй касцюма глыбей. А калі даведаўся пра касцюмаваныя балі, што праводзяцца ў Мінску і Барысаве, пачаў яшчэ і вучыцца танцаваць. Зараз гісторыя эпохі - строі і этыкет ХІХ стагоддзя — сталі часткай паўсядзённага жыцця Мікіты.
«Калі пачаў танцаваць, то найперш прышлося сачыць за асанкай. Раней сядзеў сабе ссутуліўшыся і маляваў, нікога не чапаўшы. А на балі так нельга. Трэба трымацца годна. З выпрастанай спіной мімаволі адчуваеш сябе інакш».
Горад гістарычны, ён натхняе
Досведам і ведамі звязанымі са сваім хобі Мікіта вырашыў падзяліцца са студэнтамі Універсітэта Залатога Веку. Штотыдзень тут будуць праходзіць заняткі па гістарычных танцах і этыкеце. На думку Мікіты, да вясны яго навучэнцы асвояць танцы і пашыюць строі. «У нас такі горад гістарычны, ён натхняе. Нават дзіўна, што да гэтай пары такога не было».
Ён марыць, каб на выпускным станцаваць са сваімі навучэнцамі ў Новым замку. Пакуль жа будуць балі у Мінску і Барысаве, дзе ў навічкоў будзе магчымасць прадставіць свае першыя поспехі дасведчанай публіцы.
Праект «Паляпшэнне якасці жыцця сталых людзей праз адукацыю, актывізацыю і валанцёрскую дапамогу» рэалізуецца грамадскім аб’яднаннем «Цэнтр «Трэці сектар» і прафінансаваны Фондам «Памяць, адказнасць і будучыня» (EVZ) у межах праграмы «Месца сустрэчы: дыялог». Арганізатар праграмы ў Беларусі - міжнароднае грамадскае аб’яднанне «Узаемапаразуменне».
Гэтая публікацыя не адлюстроўвае меркаванне фонда EVZ. Адказнасць за змест нясе аўтар/нясуць аўтары.
