Хто б мог падумаць, што адным са «слупоў» абароны «Нёмана» ў гэтым сезоне стане не перайшоўшы ў зімовае міжсезонне вопытны 30-гадовы Дзмітрый Верхаўцоў, а яшчэ адзін навічок — 19-гадовы «стоппер» Гіоргі Кантарыя. Не па гадах спелая гульня ўжо прымусіла заўзятараў казаць пра маладога грузіна ў захопленых танах і стала выдатнай падставай для інтэрв'ю, апублікаванага на сайце клуба і на football.by.
Праўда, пагаварыць з абаронцам аказалася справай не простай. Пакуль ён гаворыць толькі па-грузінску, таму за дапамогай мы звярнуліся да Элгудже Гаджаевіча Манія — земляка Кантарыя, які з’яўляецца старшынёй Гродзенскага гарадскога аб’яднання грузінаў і дырэктарам прадпрыемства «БелоГрузия», якое ўжо доўгі час корміць гродзенцаў лавашамі, хачапуры, а таксама іншымі грузінскімі смачнасцямі.
— Гіоргі, раскажы нам крыху пра месца, дзе ты нарадзіўся.
— Родам я з вёскі Дарчэлі, якая знаходзіцца ў 10 кіламетрах ад горада Зугдзідзі. Заходняя Грузія, сталіцай якой з’яўляецца гэты горад, называецца Самэгрэла. Грузія — гэта горная краіна, а вось у заходняй Грузіі, адкуль я родам, пераважае раўнінная мясцовасць. Недалёка ад нас размешчана Чорнае мора.
Калі цікава ведаць пра тое, чым там жывуць людзі і што там расце, то расце там літаральна ўсё. У маім сяле, у асноўным, вырошчваюць арэхі, з якіх робяць чурчхелу. У многіх людзей там свае сядзібы, плантацыі. Акрамя арэхаў, на гэтых сядзібах расце даволі шмат кукурузы, з якой робяць вельмі распаўсюджаную ў нас страву — мамалыгу. У залежнасці ад кансістэнцыі, мамалыга можа быць кашай, а можа замяніць хлеб. Таму, калі ў сяле вырошчваюць шмат кукурузы, то з голаду там не прападуць. Будуць накормлены хатнія жывёлы — у гаспадарцы будуць малако, яйкі, мяса. Значыць і людзі будуць сытыя.
— А чым займаюцца твае бацькі, і ці няма ў тваёй сям'і прафесійных спартсменаў?
— Бацьку я пахаваў ў 2016-м годзе, па прафесіі ён быў інжынерам. Мама ўжо на пенсіі, а да гэтага працавала лекарам. У маёй сям'і заўсёды любілі спорт, але прафесійна ніхто ніякім відам не займаўся. Бацька і дзядзька трохі гулялі ў футбол, аднак гэта быў аматарскі ўзровень. Яшчэ ў мяне ёсць два старэйшых браты — Канстанцін і Уладзімір. Дзякуючы Уладзіміру я і стаў футбалістам. Брат займаўся сам і вельмі хацеў гуляць, але здароўе яму не дазволіла стаць прафесійным гульцом.
— Вядомы ўсім Герой СССР Мелітон Кантарыя, узняўшы ў 1945 годзе сцяг Перамогі над Рэйхстагам, выпадкова не з’яўляецца тваім сваяком?
— Пра нейкія роднасныя сувязі з Мелітонам Кантарыя мне нічога не вядома. Думаю, што мы проста цёзкі, бо прозвішча Кантарыя досыць распаўсюджанае. Мне казалі, што ёсць не менш за 1200 чалавек, якія носяць такое прозвішча.
— Акрамя футбола былі ў цябе ў дзяцінстве нейкія захапленні?
— Ніякіх іншых захапленняў у мяне не было. З самага ранняга дзяцінства вакол мяне круціўся толькі футбольны мяч.
— У дзяцінстве ўсе маленькія футбалісты мараць гуляць у нейкім вядомым клубе і быць падобнымі на сваіх улюбёнцаў. Хто быў тваім дзіцячым кумірам і чаму?
— З самага дзяцінства я хацеў стаць добрым абаронцам, такім, якімі былі Паола Мальдзіні і Фабіё Канавара. Яны абаранялі колеры «Мілана», у якім гуляў мой суайчыннік Каха Каладзе. Я часта глядзеў гульні гэтага клуба і марыў, што калісці змагу згуляць на гэтым стадыёне за гэты вялікі клуб.
— Ці памятаеш ты пачатак твайго футбольнага шляху?
— У дзіцячую футбольную школу, якая знаходзілася ў Зугдзідзі, я пайшоў з сямі гадоў. Аднак самы мой яркі дзіцячы ўспамін звязаны з запрашэннем у Акадэмію тбіліскага «Дынама», у якую марыць трапіць абсалютна кожны маленькі футбаліст. Мне тады было ўсяго чатырнаццаць гадоў. Нягледзячы на такі юны ўзрост, ніякіх цяжкасцяў з адаптацыяй у мяне не было. З трэнерам і з многімі хлопцамі, якія там вучыліся, я ўжо быў знаёмы. Да гэтага мы разам выступалі за розныя юнацкія зборныя сваёй краіны.
— Два апошнія сезоны ты адгуляў у «Зугдзідзі», у камандзе, якая ў мінулым сезоне страціла месца ў мацнейшым дывізіёне. Ці стала гэта прычынай таго, што ты вырашыў змяніць становішча і паспрабаваць шчасця за межамі Грузіі?
— Ва ўзросце 18-ці гадоў мяне перавялі з дынамаўскай маладзёжкі ў клуб «Зугдзідзі», які выступаў у наймацнейшай лізе Грузіі. Не думаю, што для вас стане навіной той факт, што эканоміка маёй краіны перажывае не лепшыя часы. Гэта адбіваецца на ўсім, у тым ліку і на футболе. Многія клубы адчуваюць фінансавыя праблемы. Не абыйшла бокам гэтая праблема і мой клуб. Фінансаванне з кожным годам змяншалася, умовы для трэніровак станавіліся горш. У выніку гэта прывяло да банкроцтва клуба. Таму, можна сказаць, што асноўнай прычынай майго пераезду стала фінансавая праблема. Многія нашы таленавітыя футбалісты жадаюць пагуляць за мяжой. У мяне такі шанец з’явіўся, і я вырашыў ім скарыстацца.
— Былі прапановы ад іншых клубаў?
— У мяне былі 3−4 варыянты працягу кар’еры ў грузінскіх клубах, але мне хацелася гуляць менавіта за мяжой.
— А як узнік варыянт з пераходам у гродзенскі «Нёман»?
— Першае, што я хачу сказаць: я вельмі задаволены гэтым пераходам. Мой агент Шонія дамовіўся і прывёз мяне на прагляд. Я сыграў некалькі матчаў і мне прапанавалі падпісаць кантракт.
— Ты адразу дамовіўся з кіраўніцтвам аб кантракце?
— Так, усё прайшло вельмі гладка, без праблем. Дамовіліся, што на першы час мой заробак будзе 400 долараў, а далей усё будзе залежаць ад маіх выступаў за клуб. Наогул, на зарплаце я не рабіў моцны акцэнт, бо для мяне цяпер гэта не галоўнае. Цяпер мне хочацца гуляць, даказваць сабе, што я магу рабіць гэта яшчэ лепш. Галоўнае для мяне — расці і развівацца.
— Ці чуў ты раней штосці пра «Нёман», і якія асацыяцыі ў цябе выклікаў беларускі футбол да пераезду?
— Не, пра «Нёман» я нічога не ведаў. Чуў толькі пра «Шахцёр», «Дынама-Мінск» і БАТЭ. Справамі апошняга стаў цікавіцца пасля таго, як у Барысаў перайшоў мой зямляк Валер’яне Гвілія. Вядома, перад тым як паехаць на прагляд у Гродна, я спытаў яго пра ваш клуб. Ён сказаў, што «Нёман» сур’ёзны клуб, які мае сваю даўнюю гісторыю і добрых заўзятараў. Можна так сказаць, што ён ухваліў мой пераход.
— У мінулым за «Нёман» выступаў грузін Нікалаз Задзелашвілі, ці ведаеш ты пра гэтага гульца?
— Так, я нядаўна пазнаёміўся з ім у Фэйсбуку. Ён мне распавёў, што выступаў за гродзенскі клуб і сказаў, што гэта добры варыянт працягу кар’еры. Як і многія, хто ведае пра мой пераход, Нікалаз пажадаў мне толькі поспехаў.
— Як наогул тваё асяроддзе паставілася да гэтага далёкага пераезда?
— Дзякуючы вашаму прэзідэнту, у Грузіі вельмі моцна паважаюць беларусаў. Штогод вялікая колькасць вашых суайчыннікаў прыязджае да нас на адпачынак. Таму ўся мая сям’я, сваякі і сябры, былі задаволеныя мойму пераходу. Гэта наступная прыступка ў маёй кар’еры, працяг майго развіцця, як футбаліста.
— У Беларусь ты пакуль прыехаў адзін, як ты праводзіш свой вольны час? Ці ёсць нейкія захапленні?
— Так, вольнага часу ў мяне цяпер стала значна больш, чым тады, калі я быў у Грузіі. Мая жонка засталася пакуль там, таму што цяпер мы чакаем дзіця. Дзяўчынка павінна нарадзіцца ў траўні, а ў канцы лета спадзяюся перавезці іх у Гродна. З жонкай мы разам з 12 год, і так надоўга ніколі не расставаліся. Зараз жа, у вольны ад трэніровак час, гляджу гістарычныя і рамантычныя фільмы, слухаю музыку. З спорту мне яшчэ падабаецца баскетбол, магу глянуць парачку матчаў.
— У Беларусі ты менш за месяц, правёў за гэты час некалькі кантрольных і дзве афіцыйныя гульні ў складзе гродзенскага клуба. Як ахарактарызуеш беларускі футбол, і ў чым яго адрозненне ад футбола грузінскага?
— Хачу адзначыць, што мне вельмі прыемна знаходзіцца ў гэтай камандзе: добры трэнер, добры калектыў. Падабаюцца хуткія, сілавыя трэніроўкі, якія дапамагаюць мне развівацца. Футбол у Беларусі больш дысцыплінаваны, чым у Грузіі. У нас вялікі ўпор робіцца на працу з мячом, на развіццё тэхнікі ў гульца. Індывідуальныя якасці гульцоў стаяць на першым месцы, камандная дысцыпліна на другім. У нас не гуляюць так жорстка, як у Беларусі. Гулец можа даўжэй беспакарана важдацца з мячом. А ў Беларусі асабліва не паслабішся, трэба своечасова пазбаўляцца ад мяча, дзейнічаць вельмі хутка. Калі коратка: у вас вельмі кантактны футбол, з вялікай колькасцю сілавой барацьбы і адзінаборстваў.
— За час твайго знаходжання на полі, «Нёман» ні ў таварыскіх, ні ў афіцыйных матчах галоў пакуль не прапускаў. (інтэрв'ю пісалася да матчу са «Слуцкам») З чым гэта звязана, як лічыш?
— Разумею, на што вы намякаеце і дам вам адназначны адказ. Не ўсё залежыць толькі ад мяне. У футбол гуляе каманда, а я толькі выконваю сваю задачу. Так што «сухія» матчы — гэта дасягненне ўсёй каманды.
— Відавочна, што мовай футбола ты валодаеш вельмі добра, і гэта дапамагае табе на полі, а на якой мове маеш зносіны з партнёрамі ў паўсядзённым жыцці?
— Знаходжу агульную мову з усімі хлопцамі з каманды. Яны бачаць, што я дрэнна размаўляю па-руску і імкнуцца мне дапамагчы, усяляк падтрымаць. Часам яны разумеюць мяне з паўслова, проста ведаюць, што менавіта я хачу сказаць. Добрыя адносіны склаліся з Зубковым. Па-першае, мы абодва легіянеры, а па-другое — абодва гуляем у цэнтральнай зоне абароны і робім адну працу. Мы павінны лёгка разумець адзін аднаго, інакш у каманды будуць цяжкасці. Яшчэ мне шмат дапамагае Якімаў. Андрэй раней гуляў у камандзе з маім сябрам, які папрасіў яго за мной прыглядзець. (Брамнік Іраклій Девадзе, выступаў з Якімавым у дублі «Нафтана»).
— Пакуль прайшло толькі два туры, і можа быць рана пра гэта казаць, але ўсё ж. Якое тваё меркаванне адносна перспектыў «Нёмана» у чэмпіянаце?
— Як мне здаецца, у Беларусі ёсць 2−3 клуба, якія выглядаюць мацней за іншых. Астатнія ж каманды роўныя па сіле. У Гродне хапае добрых футбалістаў, таму трэба цярпенне і жаданне, а пры наяўнасці вялізнага жадання магчыма ўсё. Мяне, па заканчэнні сезона, цалкам бы задаволіла месца ў першай пяцёрцы. Думаю, што ўсё залежыць толькі ад нас.
— У першым матчы чэмпіянату «Нёман» прымаў суперніка дома. На матч прыйшло вялікая колькасць заўзятараў. Як ацэніш падтрымку трыбун?
— Заўзятары нас вельмі парадавалі, а вось нам, на жаль, парадаваць іх у гэты дзень не ўдалося. Магу сказаць адназначна: мы будзем старацца, каб заўзятараў з кожнай гульнёй станавілася ўсё больш і больш.
Прэс-служба клуба дзякуе за супрацоўніцтва Football.by, а таксама выказвае вялікую ўдзячнасць Элгудже Гаджаевічу Манія за гасціннасць і дапамогу ў рэалізацыі гэтага інтэрв'ю.
