Для новага цыклу пра людзей і рэчы, якія яны носяць, мы фатаграфуем прыгожа, стыльна ці дзіўна апранутых людзей і просім расказаць іх пра вопратку. На гэтым тыдні наша гераіня — Наталля Ніязава.
Сустрэла мужа і не хадзіла больш ва ўнівер
Мне 27 гадоў. Я нарадзілася ў Гродне. Вучылася ў Мінску ў жаночым інстытуце Энвіла на перакладчыка. У канцы другога курсу мне прыйшлося аднаўляцца, бо ў мяне ўжо былі набытыя квіткі ў Амерыку, а іспыты не здадзены. І я проста паляцела, у прыярытэце ў мяне была Амерыка. Потым я прыляцела і аднавілася, сустрэла свайго мужа і не хадзіла больш ва ўнівер.
У прынцыпе, мне там было нецікава, і я не шкадую пра тое, што мяне адлічылі. Зараз я займаюся самапазнання. Мэдытую. Мяне цікавіць пытанне аб тым, хто я. Падарожжы — гэта самае лепшае, што можа быць. Нядаўна я вярнулася з Індыі, дзе правяла чатыры месяцы. Зараз я працую ў дзіцячым тэатры, мы паказваем спектаклі ў дзіцячых садках і школах.
У другім класе куплялі дарослыя рэчы
Практычна з самага ранняга ўзросту я сама выбірала тое, што я хачу апрануць. І мы з мамай, калі хадзілі на рынак, а былі тады толькі рынкі, куплялі толькі дарослыя рэчы. У мяне былі шмоткі, якія шылі на дарослых дзяўчат — рукавы былі нашмат даўжэй, чым павінны былі быць.
Як гэта ўсё атрымлівалася — я бачыла кофту, мне патрэбна была гэтая кофта, вядома ж мама мне не хацела купляць, мы хадзілі яшчэ паўтары гадзіны па рынку. Я прыводзіла доказы, што мне патрэбна гэтая кофта. І маме даводзілася купляць гэтыя рэчы, таму што альбо гэта, альбо нічога. Гэта было ў класе другім-трэцім.
«Не маргінал, але тыпу таго»
Потым у мяне пачаўся бунтарскі перыяд. Я сябе залічала да панкаў. Мне падабалася апранацца ва ўсё чорнае, абчапляюцца ланцугамі. У мяне былі камелоты, якія як берцы. У мяне былі сінія валасы і пірсінг — усюды, дзе толькі можна. Сем гадоў у мяне быў прабіты язык, пакуль у адзін момант я не зразумела, што ўсё — я не хачу больш, надакучыла.
Гэты перыяд бунтарства выяўляўся не толькі ў паводзінах, але і ў вопратцы. І мне гэта падабалася. То бок адзенне, як спосаб вылучыцца, мяне заўсёды цікавіла. Нават не тое, каб хацелася — была патрэба быць не як усе. Адзеннем прасцей за ўсё пазначыць, што ты неяк адрозніваешся.
Але гэта быў даволі складаны перыяд у маім жыцці, таму што грамадства не прымае звычайна такіх, як гэта сказаць, не маргіналаў, але тыпу таго. Мяне асуджалі за свой знешні выгляд пастаянна, але гэта толькі падагравала мой цікавасць і мне хацелася выглядаць яшчэ больш незвычайна.
Гэта ўсё было ў падлеткавым узросце. У класе 10−11-м я стала апранацца спакайней. Мне заўсёды было цікава адкапаць якую-небудзь шмотку з мамінай шафы або з бабулінай. І гэта дагэтуль адбываецца.
«Стылёк затух»
Потым было студэнцтва і асабліва не было грошай на адзенне. Можна сказаць, што стылёк мой наогул затух. Я неяк апраналася — кеды, майкі. Мне і хацелася б большай разнастайнасці, але ў мяне не было грошай. Калі мы ішлі на нейкую вечарынку, я старалася нешта такое апрануць, але ў звычайным жыцці выглядала проста. Не тое каб асабліва не замарочвалася, не было магчымасці замарочвацца. Шыць я ненавіджу са школы, у сэкандах у мяне тады не атрымлівалася знаходзіць нармальныя рэчы. Я проста тусавалася і нават не асабліва памятаю, у што была апранутая.
Мода — цыклічная, усё вяртаецца
Калі казаць пра цяпер, то я люблю хадзіць у сэканды. І мне нават больш падабаецца сам працэс — проста калупацца і нешта шукаць. Для мяне гэта як гульня — знайсці нейкі скарб. Я магу наогул нічога не знайсці, але вось працэс мне вельмі падабаецца, а калі ты яшчэ знаходзіш нешта крутое, то гэта радасць поўная.
Мне падабаецца на дачы рыцца ў нейкіх шафах, проста ў бабулі папытаць, якія ў яе ёсць рэчы. Па-першае, крута, што рэчы, зробленыя тады, вельмі класнай якасці. І калі я нешта такое знаходжу, то яно доўгі час выглядае практычна як новае — там не тырчаць ніткі, швы, усё ідэальна.
Зноў жа, мода цыклічная і ўсё вяртаецца. Ты можаш гэта апранаць і выглядаць не зусім як гарадскі вар’ят. Мне падабаецца апранаць мужчынскую вопратку. З дзяцінства я цягала кофты свайго брата — больш мне нічога не падыходзіла. Цяпер гэта называецца Oversize, тады гэтай назвы не было.
І пацанка, і паненка
На самай справе, я і цяпер не вызначылася са стылем. Наогул, гэта самая класная штука, калі ты дзяўчынка і можаш быць рознай. Можаш апрануцца як пацанка, можаш як кабетка. За гэта я і люблю вопратку, за тое, што ты можаш быць рознай. Апранацца кожны дзень у нейкім адным стылі досыць сумна.
У мяне ёсць асабісты лайфхак, які мне дазваляе ўсе рэчы лёгка камбінаваць, — я купляю рэчы чорнага, белага або шэрага колеру. Гэтыя колеры лёгка камбінуюцца. У звычайным жыцці я аддаю перавагу нечаму зручнаму і свабоднаму, мне не падабаецца абліпаючае адзенне. Але, зноў жа, у мяне ёсць і сукенкі ў абліпку, іх я надзяваю раз у сто гадоў. У апошні час мне падабаецца стыль францужанак, за тое, што ён такі трохі нядбайны, але пры гэтым усё выглядае арганічна.
Туфлі з сэканда. Зімой выпадкова натыкнулася на гэтыя туфлі, гэта ж Fur Shoes, я бачыла нешта падобнае ў інстаграме. Я іх купіла і вельмі чакала, калі стане цёпла, каб іх апрануць. Наогул, калі я іх убачыла, то зразумела, што мне трэба ехаць у Парыж, таму што ў такіх туфлях толькі хадзіць па Парыжы.
