Праехаць 7 кіламетраў на ровары з масіва ясеня вырашыў сёлета гродзенец Андрэй Габінскі. «Такога ровара няма ні ў кога з Гродна і вобласці. Ва ўсёй Берарусі іх зараз толькі тры. Гэта незвычайна, а мне падабаюцца арыгінальныя рэчы,» — распавёў уладальнік драўлянага ровара.
Ровар зрабілі для Андрэя майстры аднаго з мінскіх прадпрыемстваў па апрацоўцы дрэва. Літаральна напярэдадні марафона ровар прывезлі ў Гродна і апробаваць яго давялося ўжо непасрэдна на дыстанцыі. Праўда, гэта хлопца не спалохала: «Я з тэхнікай сябрую — у арміі сеў на танк і з першага разу паехаў. Далі б самалёт, таксама справіўся б», — жартуе ўласнік драўлянага цуда тэхнікі.
[irp posts="28 080″ name="707 раварыстаў сабраў VII міжнародны веламарафон «Суседзі""]
Стартаваў Андрэй апошнім, але асвоіўшыся пачаў набіраць хуткасць. Абагнаўшы каля паўсотні чалавек перастаў і лічыць — упэўнена дайшоў да фініша. «Ровар ідзе як танк, асабліва з горкі». Канструкцыя ў яго — як у колішніх савецкіх ровараў - узмоцненая рама, адсутнасць амартызацыі і толькі адна перадача — ні павышаных, ні паніжаных няма, так што рухаецца ён толькі за кошт чалавечых намаганняў.
«Гістарычнай» аказалася на ровары і сістэма тармажэння. Замест сучасных тармоў, што выводзяцца на стырно і кіруюцца сцісканнем рукі, у драўляным ровары трэба змяняць курунак кручэння педаляў.
«На трасе перада мной затармазіў хлопчык, я звыкла сціснуў руку і разгубіўся, бо нічога не адбылося. Толькі тады зразумеў, што трэба тармазіць нагамі, крутануў назад так, што ледзь у сядле ўтрымаўся», — узгадвае Андрэй выпадак на трасе.
Праўда, Андрэй прызнаўся, што у штодзённым жыцці аддасць перавагу звычайнаму гарадскому ровару. На двух колах часта хутчэй, чым на чатырох можна дабрацца ў краму, на працу ці ў банк. Што да драўлянага, то гэта ровар больш прагулачны, ці нават — выставачны. «Яго можна як упрыгожанне на сцяну павесіць, або прыладзіць да стырна кошык і пасадзіць там кветкі. Такі ровар упрыгожыць любы інтэр'ер.»
