«Да зорак»: рэжысёр няўдала гуляе ў класікаў, а Брэд Піт захрасае ў цернях космасу

У фільме «Да зорак» Брэд Піт з дапамогай далёкага касмічнага падарожжа спрабуе разабрацца са сваімі «прусакамі ў галаве». Гэты кіношны псіхааналіз працягласцю ў 2 гадзіны меў усе перадумовы ў будучыні прэтэндаваць на статус класікі жанру, але ў выніку згубіў усе перавагі і скаціўся ў безэмацыйны фінал.

www.youtube.com/watch?v=kgq5xWY2lwU

Ужо ў арыгінальнай назве стваральнікі кінапалотнішча «Ad astra» робяць тоўстыя намёкі пра ўнікальнасць іх праекта. Выкарыстанне латыні мае на ўвазе не проста забаўляльны аповяд пра пасадку бульбы ў «Марсіяніне», а нешта большае. І ў першых кадрах, дзе блікі святла ад далёкай чырвонай зоркі праносяцца на фоне задуменнага твару Піта, заўважная ідэя распавесці пра адзіноту чалавечай душы ў Сусвеце.

Маўклівая адзінота

Унутраная адзінота галоўнага героя, Роя Макбрайда, справакавана небяспекай прафесіі астранаўта і цяжарам страты бацькі шмат гадоў таму. Прасцей быць аднаму, каб умоўныя блізкія не мусілі перажываць кашмары смяротнай страты. Аб цяжкай адказнасці перад іншымі людзьмі герой Піта не раз будзе згадваць у пастаянных маналогах падчас свайго падарожжа.

Тэма маўклівай адзіноты радніць «Да зорак» з яго жанравым папярэднікам «Чалавекам на Месяцы». Толькі герой Раяна Гослінга ў суровай ціхамірнасці хавае боль рэальнай страты, а Рой Макбрайд адчувае страх перад умоўнай будучыняй. Страх нядрэнна камуфлюецца ў ціхамірным твары Брэда Піта, які шматкроць за дзве гадзiны паўстане буйным планам. Наколькі б добра акцёр у свае 55 не выглядаў, такое частае з’яўленне пачынала надакучаць.

Пагоня ў найлепшых традыцыях Дзікага Захаду

Больш цікавым выглядала ў першай палове фільма прагназаванне ўмоўнага будучыні. Зямляне асвоілі Месяц настолькі, што галоўнаму герою становіцца моташна ад гэтага. Светлыя розумы мінулага бачылі ў бязмежжы Космасу рай, дзе не будзе месца грамадству спажывання са сваімі войнамі. Але Месяц ператварыўся ў цэнтр забаваў і поле бітвы, дзе браты па розуму працягваюць забіваць адзін аднаго за мінеральныя рэсурсы.

Менавіта з Месяцам будзе звязаная найлепшая сцэна фільма, дзе галоўны герой зладзіць гонкі на месяцаходах. Экшн будзе параўнальны з найлепшымі пераследаваннямі ў жанры вестэрн, тым больш месяцовы пейзаж супастаўны з пусткамі Дзікага Захаду.

Кубрык, Шазэл, Куарон

Эти игры в классиков испортили фильм и превратили в скучнейшее действие, где напрочь отсутствует яркая кульминация. Вы не услышите ответов на заданные вопросы, так как застрянете в терниях громадного космоса.

Загадка страты бацькі прымусіць галоўнага героя адправіцца да межаў Сонечнай сістэмы. Гэта падарожжа спадабаецца аматарам візуальнага мастацтва: вялікі экран падорыць разнастайныя фарбы велізарных газавых гігантаў Юпітэра і Сатурна. Але ў гэтым жа палёце, дзе герой паспрабуе раскрыць крыніцу небяспекі сусветнага маштабу, рэжысёр Джэймс Грэё захоча дасягнуць узроўню класікі кіно.

Ён паспрабуе як Стэнлі Кубрык адшукаць на задворках свету самога Бога ў асобе айца пратаганіста, які стаў славалюбным старым; ён паспрабуе як Дэмьен Шазэл распавесці аб адчуванні маўклівай смерці, але банальны бесперапынны ўнутраны маналог, як заезджаная кружэлка, спрабуе данесці надакучлівыя ідэі вечнага быцця; ён паспрабуе як Альфонса Куарон спалохаць варожай пустэчай Космасу, якая нясе небяспеку звар’яцець ад адзіноты, але затарможаная манатоннасць не дае насалодзіцца страхам перад Сусветам.

Гэтыя гульні ў класікаў сапсавалі фільм і ператварылі ў сумнае дзеянне, дзе цалкам адсутнічае яркая кульмінацыя. Вы не пачуеце адказаў на зададзеныя пытанні, бо захраснеце ў цернях велічэзнага космасу.