«Сувязь са спадарожнікамі страчана». Аляксандр Саенка — аб новай выставе, «падводным плаванні» і прывіднай надзеі

Кожны дзень у траўні і чэрвені фатограф Аляксандр Саенка хадзіў у Румлёўскі парк, каб здымаць дрэвы і знаходзіць супакой. За гэты час ён прайшоў 200 кіламетраў і схуднеў на сем кілаграм. З гэтага ён зрабіў выставу «Сувязь са спадарожнікамі страчана», якая адкрылася 22 ліпеня ў «Цэнтры гарадскога жыцця». Выстава будзе працаваць да 12 жніўня з 10.00 да 17.00 кожны дзень.

— Праз сітуацыю ў краіне многія мае сябры з’ехалі ў іншыя краіны, і я адчуў сябе вельмі адзінокім. Я прывык, што вакол мяне ёсць вельмі моцнае асяроддзе — каманда, з якой я працую. Я чалавек планавання — я ведаю, што буду рабіць месяц-два, а потым усё рэзка рассыпалася як картачны домік. І я згубіўся. Замест таго, каб ісці разбірацца са сваімі праблемамі да псіхатэрапеўта, з кімсьці размаўляць, я сышоў у лес.

 — У лесе мне было спакойна, мяне ніхто не чапаў. Гэта як у дзяцінстве — як быццам у доміку. Пад кронамі дрэў я адчуваў сябе абароненым, — распавёў Аляксандр Hrodna.life.

«Галоўнае — не фоткі»

Выстава складаецца з шасці стэндаў. Фотаздымкі Аляксандр размясціў на раздрукаваных картах парку з указаннем яго маршрутаў. Так што хтосьці можа прайсці па тых жа сцяжынках і ўбачыць тыя ж краявіды. Фатограф збочваў з дарогі ў глыбіню лесу, каб зрабіць больш цікавыя фота. Здымаў ён раніцай, днём і ўвечары, каб злавіць рознае асвятленне. Некаторыя фота можна было зрабіць толькі адзін раз — Аляксандр прыходзіў у тыя ж месцы, але святло ўжо падала па-іншаму. «Галоўнае — не фоткі, а калі там знаходзішся і бачыш, як перад табой усё гэта нараджаецца», — лічыць фатограф.

Пазней бацька Аляксандра распавёў яму, што тры пакаленні мужчын у іх сям'і працавалі ў лясніцтве. Адтуль і цяга да лесу, мяркуе фатограф. Фота цёмныя, але Аляксандр пакінуў на іх праменьчык святла. «Для мяне гэта надзея, што ўсё-ткі калі-небудзь я, мы выкараскаемся з гэтай сітуацыі, і ўсё будзе добра», — распавёў на выставе Аляксандр.

«Змрок паглыне мяне»

Усе праекты, якія рабіў Аляксандр, для яго вельмі асабістыя. Таму важная частка выставы — суправаджальны тэкст. «Страшна, вельмі страшна [адкрывацца]. Я заўсёды хвалююся. Не кожны зразумее, — адказвае фатограф і дадае, што часам «проста хочацца закрыць гештальт».

Персанальныя выставы Аляксандр робіць прыкладна раз на два гады. Папярэдняя выстава таксама была асабістай і дэпрэсіўнай. Але ў апошняй гэтага яшчэ больш. «Нічога не змянілася. Баюся, што змрок паглыне мяне ў канчатковым выніку, як бы гэта пафасна не гучала», — кажа фатограф.

 — Вельмі рэдкія пробліскі чагосьці добрага. Тады я проста быццам нырнуў у басейн і вынырнуў. А цяпер, атрымліваецца, увесь час такое падводнае плаванне, — тлумачыць фатограф. Ён кажа, што хоча «ранейшага зразумелага жыцця», а цяпер ён «у анабіёзе». І хоць «прывідная надзея мільгае» — «нічога не адбываецца».

Па яго назіраннях, калі не чытаць навіны, нічога не змянілася. Людзі так жа гуляюць, п’юць каву і віно, «і як быццам нічога і не было». Аляксандр дапускае, што многія не хочуць паказваць сваіх перажыванняў і «апранаюць маску». А зразумеюць яго толькі адзінкі, у якіх такая ж сітуацыя.

 — Як лічыце, якой будзе наступная выстава праз два гады? Будзе больш святла?

 — Не, я думаю што не. На 99, 9% упэўнены, што не.