Сталяр-станочнік Антон Сафонаў з жніўня 2020 года перажыў адну аперацыю, два звальненні з аднаго і таксама ж прадпрыемства і тры судовыя разбіральніцтвы па аднаўленню на працу — у раённым і абласным судзе. Кожны раз суд станавіўся на бок працадаўцы. Антон не сумуе: шукае працу, аднаўляе здароўе і збіраецца адстойваць свае правы і далей.
Гісторыю Антона Hrodna.life распавядаў у канцы 2020 года. 34-гадовы сталяр-станочнік чацвёртага разраду прапрацаваў на прадпрыемстве «Гроднажылбуд» амаль 17 гадоў. 15 верасня 2020 года гродзенца звольнілі пасля дзвюх вымоў, звязанымі з страйкам на прадпрыемстве. 24 верасня меру спагнання змянілі на пазбаўленне прэміі на год і прапанавалі вярнуцца на працу. Антон хацеў адмяніць вымовы цалкам і звярнуўся ў суд Кастрычніцкага раёна, які 6 лістапада вырашыў: аднаўляць работніка не трэба, вымовы прадпрыемства былі законнымі. У сувязі з тлумачэннямі суда пры ўнясенні рашэння 6 лістапада Антон прыступіў да працы.
15 лютага супрацоўніка «Гроднажылбуд» Антона Сафонава звольнілі пасля працяглых бальнічных: кіраўніцтва вырашыла, што ён прагульваў працу ў верасні. У тыя дні ён як раз рыхтаваўся аспрэчваць папярэднія вымовы ў судзе.
Антон абскардзіў рашэнне суда Кастрычніцкага раёна ў Гродзенскім абласным судзе ў канцы 2020 года. Судовая калегія, па словах Сафонава, дасканала дапытала і яго, і прадстаўніка «Гроднажылбуд», але пакінула рашэнне Кастрычніцкага суда без змены.
Трэці суд пасля другога звальнення
Пасля другога звальнення ён зноў пайшоў у суд Кастрычніцкага раёна. Пасля двух папярэдніх пасяджэнняў суддзя Дзмітрый Шанін за дзень разгледзеў справу і вынес рашэнне. Суддзя адмовіў Сафонаву ў пазове. Маўляў, падчас першага судовага разбору ў лістападзе ён даведаўся ад прадстаўніка «Гроднажылбуд», што з’яўляецца супрацоўнікам прадпрыемства. А значыць, наўмысна не хадзіў на працу — то бок, прагуляў.
Працягнуў адстойваць правы
Антон плануе абскардзіць і рашэнне абласнога суда — на гэта ў яго ёсць год, і рашэнне па другім звальненні суда Кастрычніцкага раёна. Ён заўважыў, што перастае верыць у беларускія суды — асабліва пасля таго, як на сабе адчуў іх працу. Але працягне адстойваць свае правы.
— Хочацца знайсці ў гэтай сістэме чалавека, які думае пра тое, што будзе далей: як будуць жыць дзеці гэтых суддзяў, пракурораў. Магчыма, яны патрапяць у такую ж сітуацыю, дзе яны не змогуць даказаць, што маюць рацыю, і іх проста пакараюць. Ці яны думаюць, што нашы дзеці ніколі з гэтым не сутыкнуцца? — лічыць Антон.
На што жыць без працы
Антон даў сабе час на пошукі працы да канца траўня. Цяпер ён жыве на зберажэнні. Раней неабыякавыя людзі дапамагалі яму прадуктамі. У Антона ёсць сямігадовы сын. Калі людзі дапамагалі прадуктамі, палову ён пакідаў сабе, палову «замаўляў» на дзіця. У найбліжэйшых планах — абмеркаваць сітуацыю з былой жонкай, знайсці працу і дапамагаць сыну. Пакуль ён імкнецца дапамагчы калі не грашыма і прадуктамі, то зносінамі. Часта прыязджае, разам з сынам робіць хатнія заданні.
За час судовых разглядаў Антон амаль адвучыўся на правы катэгорыі «Е» — у канцы траўня будуць экзамены. Але сыход у дальнабойнікі Антон разглядае як крайні варыянт. Ён адзначае, што гэта нядрэнныя грошы, але Сафонаў хацеў бы быць дома ў сям'і.
«Калі нічога не зменіцца з бізнэсам у Беларусі і людзям не дадуць магчымасці прадаваць сваю працу за нармальныя грошы, то, напэўна, так і працягнецца — мужчыны будуць працаваць дзесьці там і дапамагаць жанчынам толькі тым, што прывозіць сюды грошы, каб яны выхоўвалі нашых дзяцей», — мяркуе Антон.
Аб пошуках працы
Антон не бачыць для сябе перспектывы ў працы на дзяржаву. У яго планах — знайсці «прыватніка», які ацэніць яго працу. Прапановы на рынку працы ёсць, але яны яго не да канца задавальняюць. «Абяцаюць 1500 рублёў, а потым кажуць: не зрабілі план, не было працы, не знайшлі заказаў», — распавёў Антон Hrodna.life.
— Я ездзіў да аднаго з прыватнікаў. Ён кажа: Я табе дам 1000 зарплату, але пры гэтым ты яшчэ па працоўных пытаннях па горадзе будзеш ездзіць на сваім аўто за свой бензін. Я яму кажу: а якая ў вас спецыфіка росту або матывацыі работнікаў? Калі зраблю падвойную норму аб’ёму, што мне заплацяць зверху? Ён кажа: «Ну, 200 рублёў заплачу».
Зарплата ў дзяржсферы яго таксама не задавальняла. Па словах Антона, калі павышаліся аклады, уразалася прэмія. Калі зарплата па працоўных гадзінах выходзіла высокай, супрацоўнікаў прасілі не выходзіць на працу ў суботу, і каэфіцыент паніжаўся. Працуючы ў гэтай сістэме, ён не бачыў лепшага варыянту і дамаўляўся з сабой. Але цяпер не гатовы на такое.
— Я даносіў: я люблю працу з дрэвам, я першапачаткова са школы ішоў у «дрэва», таму што мне гэта падабалася — ужо ў той момант я вызначыўся. Таму я гатовы прысвячаць гэтаму час, але я хачу, каб мой час таксама шанавалі і каб я прыносіў карысць сабе і свайму працадаўцу, — кажа Антон.
«Грыжы вельмі частыя і ў цэху, і на будоўлі»
Антон працягвае аднаўляцца пасля аперацыі міжпазваночнай грыжы. Двойчы на тыдзень ён ходзіць у спартзалу, дзе ўмацоўвае мышцы спіны, адзін раз — у басейн. Пакуль ён спрабуе максімальна засцерагчы сябе ад ўзняцця цяжараў, але з яго працай выключыць іх не атрымаецца. Падобныя праблемы са здароўем у многіх былых калег Антона, але яны працягваюць працаваць.
— Грыжы вельмі частыя і ў цэху, і на будоўлі. Вельмі шмат аперацый, цяжкую шасціметровую дошку трэба аднаму пакласці і зняць. Да 2010 года працавалі па двое. Пазней паднялі нормы — працаўнікі не паспяваюць. Аднаго ставяць на станок, другога — на іншую працу, — распавёў Антон. Па вопыце майстроў «Гроднажылбуд», якія ездзілі глядзець прыватную вытворчасць, у «прыватнікаў» іншыя ўмовы працы — станкі на праграмным забеспячэнні, на адным станку працуе больш людзей, перасоўванне груза ўручную забаронена.
Спачатку начальства не адпускала, а потым звольніла
Антон ставіцца да пераменаў у сваім жыцці з пазітывам.
— Я лічу, што гэта нейкі штуршок у жыццё, каб ты адчуў і паспрабаваў нешта іншае. За такую колькасць гадоў, асабліва калі працуеш на адным месцы, ёсць жаданне трохі нешта памяняць.
Такое пачуццё ў яго было гадоў 10 таму. Антон прыходзіў на працу і «як робат рабіў адно і тое ж пастаянна». Яму хацелася хоць перайсці ў іншы цэх і памяняць спецыфіку. Па словах Антона, на той момант у яго не атрымалася сысці - начальства лічыла, што добры спецыяліст патрэбны ім самім. Нават перайсці з цэха на будоўлю год таму атрымалася «з боем». А цяпер начальства і пасля судоў не хоча вярнуць каштоўнага супрацоўніка.
— Пікавыя моманты наступаюць, калі хочацца нешта памяняць. І зараз я лічу, што гэта такі перыяд, які дае табе шанец. Ты хацеў паспрабаваць нешта новае — іншую спецыяльнасць, навучыцца чамусьці. Шукаю пазітыўныя моманты ў гэтым. Чаго сумаваць.
Чытайце таксама:
