Адзіны ў Беларусі Музей праса ўсё яшчэ працуе ў Гродне, але яго ўладальнік Аляксандр Шпакоўскі адзначае, што калі ўлады не звернуць увагу на яго праблему, калекцыя пераедзе ў іншы горад. Аляксандру ўжо звоняць з іншых гарадоў Беларусі.
“Пасля агучвання маёй праблемы, ніхто з прадстаўнікоў улады да мяне не прыходзіў, акрамя УЖРЭПа – прымаць памяшканне, – распавядае Аляксандр Шпакоўскі. – Гораду музей проста не цікавы. На днях мне патэлефанавалі людзі з Мінска і прапанавалі перавезці калекцыю ў сталіцу. Сказалі, што забяруць з задавальненнем”.
З Віцебска і Брэста Аляксандру таксама тэлефанавалі, прапаноўвалі месца і ўмовы: яны гатовыя ўзяць усе выдаткі на сябе. Бліжэй да 10 красавіка Шпакоўскі плануе праводзіць першыя перамовы.
“Зноў кажу, калі гораду музей не патрэбен, то мне тым больш. Я працягну займацца бізнесам, а калекцыя будзе выстаўлена дзе-небудзь у іншым горадзе”.
“Хай адмяняюць нам падаткі і арэнду”
Шпакоўскі адзначае, што калі ён усё ж пераедзе, то аддасць гораду арандаванае памяшканне ў тым выглядзе, у якім яго браў. У гарвыканкаме разумеюць праблему Музея праса, але не могуць пайсці на саступкі, ідучы супраць заканадаўства. Старшыня Мечыслаў Гой адзначаў, што горад зацікаўлены ў любых музеях і будзе ўсё рабіць для іх захавання.
“Абяцалі дапамагчы, але нічога не чуваць. Горад нават не хоча пагашаць выдаткі, якія былі выдаткаваныя мною на рамонт. А я кожны месяц даплачваю вялікую суму за музей. Гэта ніякі не бізнес, а сапраўдная дабрачыннасць”.
Шпакоўскіх кажа, што калі ўсе музеі ў Беларусі роўныя – і прыватныя, і дзяржаўныя – то яму павінны адмяніць падаткі і аплату арэнды.
“Улады выдаткуюць капейку, але атрымаюць выгаду на мільёны”
За ваду і святло Шпакоўскі гатовы плаціць. Ён прапануе, каб горад станавіўся спонсарам і прымаў удзел у захаванні музея.
“Калі знойдзецца ў Гродне спонсар, я гатовы пакінуць музей. У такім выпадку бяру на сябе ўсе выдаткі па папаўненні калекцый, некаторых камунальных паслугах і зарплаце работніку. Усе іншыя выдаткі я не гатовы плаціць.
Тое, што горад не можа пайсці на саступкі, я вельмі добра разумею. Але заканадаўства прымаюць ж людзі. Няхай збяруцца і напішуць кампетэнтны ліст прэзідэнту. Гэта ж усё робіцца для горада і для развіцця турызму. Ім трэба пайсці на пэўныя саступкі.
Для дзяржавы дапамагчы такім музеям, як мой, гэта як кропля ў моры. Бюджэт гэтага нават не адчуе, але карысці для краіны агулам будзе шмат. Улады выдаткуюць капейку, але атрымаюць выгаду на мільёны”.
Падобныя праблемы ёсць і ў іншых прыватных музеях Гродна. Асноўная праблема ва ўсіх – нежаданне турфірмаў і гарадскіх уладаў супрацоўнічаць.
