Тэатрал-аматар расчараваўся ў Кастрамскім тэатры, які даваў у Гродна гастролі. Але даў гасцям з Расіі другі шанец — і яны яго не змарнавалі.
Чытайце пра першы спектакль «Осторожно, женщины!»
Другім спектаклем апынулася «Нелегалка».
Як звычайна, спецыяльна не чытаў загадзя нічога. Што ж будзе? Ці будзе спектакль гастрольны ці зноў паспрабуюць падсунуць, што ёсць?
Адекватныя артысты
Ужо праз некалькі хвілін можна было з палёгкай выдыхнуць — гралі іншыя артысты. За выключэннем галоўнай гераіні Ніны — актрысы Таццяны Бондзік. Але яна і ў «Асцярожна, жанчыны!» на фоне іншых сваёй упэўненай гульнёй глядзелася трохі чужародна. На гэты раз ёй трапіліся адэкватныя партнёры.
Праца апынулася дыхтоўнай, можна было не напружвацца. Калі ж для размовы па тэлефоне ў сярэдзіне залы ўстала акторка, гэта наогул надало спектаклю вельмі нават мілы выгляд.
З Італіі ў Расію
Каб гледачы не дай Бог не пераблыталі месца дзеянняў, ім перад пачаткам непразрыста намякнулі, што ўсё адбываецца ў Італіі - прыгожы банер не павінен быў зблытаць нашы ўражанні. Іншага тлумачэння і быць не можа — банер з’явіўся на некалькі хвілін. А потым мы апынуліся ў італьянскай кватэры.
Сюжэт быў інтрыгуючым. Нахабны сябар Марыё падабраў рускую нелегалку Ніну і «трошкі» быў у яе закаханы. Пасля скандалу яму прыйшлося яе адправіць да Чезаре, у якога былі праблемы з жанчынамі - ён быў імпатэнт. Афіцыйная версія — для лячэння. Але Марыё таксама меў на яе віды і не вельмі хацеў дзяліцца, спадзяючыся, што нічога ў іх не выйдзе. Таму, калі Ніна і сапраўды заваявала маладога чалавека, Марыё гэта не спадабалася — адбыўся канфлікт. Чезаре, шчаслівы і акрылены, абураны паводзінамі сябра… — не будзем раскрываць дэталяў.
Пасля антракту захацелася даведацца — а што ж далей?
Гульня акцёраў была годна ўсялякіх пахвал. Не, не наіўная здагадка, як выглядае кватэра ў Італіі, зрабілі першы акт «італьянскім», а італьянскі тэмпераментны гоман і Чезаре, і Марыё, і мамы. За што ім бравісіма.
Каб было больш зразумела і кантрасна — з’явіўся новы банэр — змрочная цагляная сцяна. Потым была песня па-руску. І так, мы апынуліся дзесьці на постсавецкай прасторы. З інтэр'ерам стала прасцей — усё сапраўды было знаёмым і родным.
Постсавецкія жарсці
У другім акце дзеянні адбываецца праз чатыры гады. Праз размовы становіцца зразумелым, што Ніна вярнулася дадому. За гэты час яе маці памерла, кватэру адабралі ашуканцы, а дачка ў 10 гадоў (крыху непраўдападобна) апынулася на вуліцы беспрытульнікам. Ніна здымае кватэру з прафесійным бамжом (!), былым інжынерам, які неяк знаходзіць даход на звалках, і былым палкоўнікам, цяпер палкоўнікам падатковай службы. Такая вось карціна сучаснага жыцця. Сама Ніна гандлюе на рынку і шукае дачку.
Мужчыны — людзі добрыя і сумленна хочуць зрабіць прапанову Ніне. Для поўнага апускання ў атмасферу нашага жыцця, міліцыянт з рынку за інфармацыю пра дачку-наркаманку бярэ з галоўнай гераіні плату натурай. Ніна згаджаецца на прапанову бамжа Косціка, але любіць таемна палкоўніка і ідзе заступацца за яго ў міліцыю пасля таго, як палкоўнік на справе даказаў, што ёсць яшчэ сапраўдныя мужчыны і абаронцы, адстрэліўшы прадмет першай неабходнасці ў таго самага лейтэнанта.
Дзіўна зразумелая і блізкая гісторыя. Аўтар сцэнарыя знайшоў тыя самыя ноткі, якія ўласцівыя па-добраму «рускім» творам. Тая пранізлівая прага жыцця і нязломнасць у любых абставінах знаходзяць водгук у гледача.
Старая закалка
З акцёрамі ўсё было выдатна. Прыемна было глядзець на палкоўніка — няўзброеным поглядам была бачная старая загартоўка савецкай школы. Калі ўжо чалавек да сівізны служыць у тэатры, значыць, ён закаханы ў сваю працу і не можа граць дрэнна. Трохі расчуліла званне — заслужаны артыст Кастрамской вобласці. З іншага боку — чаму не зрабіць чалавеку прыемнае, калі ён гадоў 40 жыцця аддаў тэатру?
Усё аказалася ў меру. У тым ліку і песні, якія ўжывую спявалі акцёры. Усё гэта яшчэ мацней дазволіла пагрузіцца ў атмасферу безнадзейнасці і стойкасці нашых людзей. Ёсць такая рыса — чым горш вакол, тым мацней пачынаеш цаніць чалавечнасць.
Завяршэнне аказалася яшчэ больш заблытаным, чым можна было здагадвацца. Сама гісторыя зусім не падалася надта доўгай.
Наадварот, поўнае пагружэнне ў блізкія пачуцці і адчуванні дазволіла жадаць працягу — не хацелася расставацца героямі, што сталі роднымі.
Атрымаць асалоду ад падзякай акцёрам не далі
На гэты раз зала ацаніла пастаноўку — усталі ўсе. Мабыць, каб не рызыкаваць і не бачыць раптам як разбягаюцца гледачы, заслону амаль адразу закрылі. Зноў стала шкада акцёраў - яшчэ хвілін пяць яны цалкам маглі атрымліваць асалоду ад любові і ўдзячнасці.
Вярнуўшыся дадому, пайшоў знаёміцца са спектаклем. П’еса Аляксандра Крыма — сучаснага ўкраінскага драматурга, які напісаў яе ў 2003 годзе. П’еса працягвае быць роднай ужо другое дзесяцігоддзе. Прычым водгук знаходзіць сапраўды на ўсёй постсавецкай прасторы, дзе ўсё так жа блізкія і знаёмыя ідэі класічнай рускай літаратуры.
Фота: drama.grodno.by