У сярэдзіне ліпеня пасля шасцімесячнага перапынку вулічны музыка Аляксандр Зімін зноў выйшаў граць у цэнтр Гродна. Сітуацыя з пандэміяй спачатку прымусіла яго сядзець дома, а пасля ўладкавацца дворнікам у абласную дзіцячую бальніцу. Зараз Аляксандр сумяшчае сваю творчасць у цэнтры горада і афіцыйную працу, якую пакідаць не плануе. Пра працу, новыя праекты і прафесійных музыкаў на «пешаходцы», музыка распавёў Hrodna.life.
Куды зніклі шматлікія музыкі падчас пандэміі?
Хто куды. Большасць знаёмых шукалі іншыя крыніцы даходу. На «пешаходцы» не было чаго рабіць, яна вымерла. Пандэмія ўдарыла па ўсім. Многія засталіся без працы, шмат каго адправілі ў адпачынак без захавання зарплаты. У кагосьці разваліўся бізнес, а нехта захварэў. У такі час гараджанам менш за ўсё, думаю, хацелася гуляць па цэнтры і дзякаваць вулічным музыкам. Таму многія і сышлі.
Мы пісалі пра Лену-акардэаністку, якая таксама сышла працаваць у бальніцу. Для вас гэта стала нечаканасцю?
Не, падчас пандэміі многія вулічныя музыканты шукалі любую працу, бо жыць на нешта трэба, а выступы на пустой вуліцы — не кормяць.
А куды пайшоў Аляксандр Зімін?
Я граў, колькі мог, каб на «пешаходцы» засталася хоць часцінка прыгожага для тых, хто яшчэ выходзіць на Савецкую па неабходнасці. Папярэдзіў прыхільнікаў у сваіх групах у сацыяльных сетках, што майстар-класы часова адменены, працаваў толькі ў масцы і з антысептыкам. Але калі лік заражаных стаў расці з кожным днём —
сышоў на самаізаляцыю і пачаў запісваць і выкладваць у сетку музычныя ролікі.
Аднак, гэтым сыты не будзеш, патрэба ёсць, піць і плаціць па рахунках ніхто не адмяняў. Незадоўга да гэтага расійскі вытворца хэндпанаў даў згоду на куплю інструмента ў растэрміноўку, на мне павіс немаленькі доўг. І я заняўся пошукамі сталай працы, якая не залежала б ад такіх абставін.
Бальніца была абраная невыпадкова. Усё, што звязана з жыццём і здароўем людзей, для мяне заўсёды было важна. За плячыма праца ў некалькіх пошукава-выратавальных атрадах у Расіі і ў Гродне, атрад аператыўнага рэагавання на надзвычайныя сітуацыі Чырвонага Крыжа, курсы першай даўрачэбнай дапамогі і першай псіхалагічнай дапамогі, шмат чаго яшчэ ў гэтым кірунку.
Першапачаткова хацелася трапіць у інфекцыйную бальніцу, бо меркаваў, што на яе ляжа максімальная нагрузка ў цяжкі час, але туды патрэбныя былі толькі прадстаўніцы прыгожага полу. Тады папрасіў сяброў аб дапамозе ў сацыяльных сетках і адзін вельмі добры чалавек запрасіў у дзіцячую бальніцу. Ані пра гэта не шкадую,
бо на «пешаходцы» менавіта дзеці былі самымі захопленымі і ўдзячнымі слухачамі.
Падабаецца працаваць у шпіталі? Людзі пазнаюць?
Праца падабаецца. Дворнік для творчага чалавека — праца добрая. Галава вольная, можна рабіць накіды песень, вершаў, прозы, разважаць. Вакол людзі, якіх я ўспрымаю ўсімі фібрамі душы. Тыя, хто працуе дзеля здароўя і выратавання жыццяў. Хоць і хвалююся кожны раз, калі наша машына з выццём сірэны выязджае з тэрыторыі, у думках жадаю, каб усё скончылася добра.
Што тычыцца пазнавальнасці, то некаторыя калегі і бацькі маленькіх пацыентаў пазнаюць. Пару разоў былі вельмі прыемныя і нечаканыя сустрэчы.
Напрыклад?
Самая запамінальная сустрэча была ў першыя ж дні. Дзяўчына з дачкой падышлі, калі я важдаўся з дрэвамі на маёй тэрыторыі. Сказалі, што прыходзілі на «пешаходку» мяне паслухаць і зараз вельмі сумуюць без маёй музыкі. Пыталіся, ці буду яшчэ калі-небудзь граць. Працяг меў месца ў суботу на мінулым тыдні, калі выбраўся першы раз з двума хэндпанамі, а гэтыя прыгажуні шпацыравалі ў горадзе. Захапленняў было мора.
А як заробак?
Вось тут складана параўноўваць, бо ў вулічнай музыцы лічбы моцна вар'іруюцца, бо залежаць ад шматлікіх умоў. Да прыкладу, выйшаўшы 11 ліпеня на «пешаходку», я зарабіў раз у 5−6 менш, чым гэта было раней. А на асноўнай працы хоць бы ведаю, колькі атрымаю, і магу нешта разлічваць загадзя. Мне падабаецца мая праца, і я пакуль не збіраюся сыходзіць.
Па вяртанні на вуліцу, вы, напэўна, заўважылі вялікую колькасць новых музыкаў. Сталі выходзіць прафесійныя музыкі, якія ўлетку звычайна падарожнічалі па розных краінах, але ў гэтым годзе з-за пандэміі не змаглі выехаць. Вас гэта здзівіла?
Прыемна здзівіла. «Пешаходка» расце, развіваецца, становіцца разнастайней і цікавей. Радуе высокі ўзровень выканання ў пачаткоўцаў.
Самавукам становіцца складаней зарабіць. Якое выйсце?
Павышаць свой узровень, прыдумляць нейкія фішкі, якіх няма ў іншых. І не спыняцца на дасягнутым.
Нядаўна вы запусцілі новы праект — «піяніна Гродна». Як прыйшла ідэя ўсталяваць у цэнтры горада піяніна?
Ва ўсім свеце вулічныя піяніна — гэта частка таго, што робіць горад жывым. Гэта падзеі, музыка, энергія, свабода самавыяўлення, турыстычная прывабнасць. У Гродне гэтага не было за выключэннем фестывалю вулічнага мастацтва. З фестывалю ўсё і пачалося, за што вялікі дзякуй арганізатарам.
Глядзіце таксама: Уличный музыкант Александр Зимин удивил игрой на фортепиано (не все знали)
Я, за некалькі гадоў існавання праекта «Хэндпан у Гродне», цесна меў зносіны з гараджанамі, турыстамі, экскурсаводамі, усімі, хто мае дачыненне да турыстычнай сферы, ацэньваў патэнцыял горада, думаў, што можна дадаць, чым упрыгожыць. І ў нейкі момант зразумеў, што Гродна не перашкодзяць піянінкі на вуліцах. Нам наогул, шчыра кажучы, шмат чаго не хапае ў падзейным турызме і забаўках, якія людзі могуць зрабіць сабе самі. У адзін цудоўны дзень падумаў, што ў мяне два піяніна, чаму б і не. Так праект і пачаўся.
А чаму ўсталявалі каля «Джэзвы»?
Сеў на ровар і пачаў катацца па горадзе, прыкідваць, дзе магло б гучаць піяніна. Ацэньваў акустыку, атмасферу, энергетыку, абарону ад непагадзі і вандалаў. Выбар першых двух кропак упаў на панадворак кавярні «Джэзва» і чыгуначны вакзал. У «Джэзве» адразу пайшлі насустрач. Цяпер ужо бачна (г.зн. чуваць) што нездарма, кавярня рэальна загучала.Перамовы з кіраўніцтвам вакзала перапыніліся з-за пандэміі каранавіруса, але працягнуцца. Пакуль рэакцыя асцярожна-станоўчая, што дазваляе спадзявацца на лепшае. У планах яшчэ два пункты на прыродзе, але гэта пакуль сакрэт, хай будзе інтрыга.
А Аляксандр Зімін пацягне гэта ўсё адзін?
Паўдзельнічаць фінансава ў рэалізацыі праекта можа любы ахвотны. На інструментах будуць налепкі або малюнкі з інфармацыяй, як гэта робіцца ва ўсім свеце. Падтрыманне праекта — гэта купля, дастаўка, абарона ад непагадзі і наладка. Аднаму мне гэта ўсё не пацягнуць, хоць і паспрабую вялікую частку выдаткаў узяць на сябе. Будзе падтрымка — будзе развіццё, будзе музыка для ўсіх.
