Шчырае інтэрв'ю Сашы Аўдзевіча — пра аварыю, адносіны, канкурэнцыю з мэрам Ліды і ад’езд з Беларусі

Саша Аўдзевіч з Ліды — самы актыўны вазочнік Беларусі. Ён заснаваў сетку кавярняў «Інклюзіўны барыста» ў Мінску, праехаў тысячы кіламетраў на ручным ровары па Еўропе. Цяпер Саша жыве ў Варшаве. У праекце «Ток» ён распавёў пра тое, як перажыў траўму, ці бывае сэкс у вазочнікаў, навошта яму пасада мэра Ліды і чаму не вярнуўся ў Беларусь.

У 2021 годзе Саша Аўдзевіч выправіўся ў вялікае падарожжа. Ён праехаў на хэнд-байку праз Грузію, Турцыю, Грэцыю і Італію. Некалькі месяцаў жыў на Канарскіх астравах. Потым пабываў у Іспаніі і Францыі. За паўгода — 7000 кіламетраў. Па шляху даводзілася начаваць і на ўзбочыне, і ў шыкоўным гатэлі, і ў сярэднявечным замку. На дарогу блогер-вазочнік выдаткаваў свае зберажэнні і данаты падпісчыкаў. Дапамагалі і мясцовыя жыхары — дзяліліся з беларусам жыллём і ежай.

Пра галоўнае, што ўбачыў у падарожжы

Я не аматар гістарычных аб’ектаў - я больш аматар камунікацый. Мне хочацца пайсці на рынак, пабухаць у бары з кімсьці, у нейкай сям'і пажыць, з кімсьці патусіць. І таму я больш вывучаў, чым адрозніваюцца людзі там ад людзей тут (…) і, напэўна, у асноўнай сваёй масе людзі ўсюды больш-менш аднолькавыя. Усе хочуць аднаго і таго ж: каб добра ў іх было ўсё ў сям'і, каб яны не хварэлі, вучыліся і былі шчаслівыя. Я нідзе не сустрэў такіх, хто б марыў пайсці ў войска, каб ваяваць за сваю краіну. Няма такіх людзей. Вось гэта я, напэўна, адкрыў.

Саша Аўдзевіч і вядоўца праграмы «ТОК» Наста Роўда. Скрыншот праграмы

Пра кругасветку

Я не разумеў, дзе я буду заўтра начаваць, з кім я пазнаёмлюся. І спачатку, калі ты толькі стартуеш, вось гэтая няўпэўненасць цябе парыць… але калі праходзіць месяц, ты ўжо кайфуеш ад гэтай незразумеласці. І гэта робіць цябе мацнейшым.

Чытайце таксама: «У Беларусі было цяжка маўчаць». Як вазочнік Саша Аўдзевіч з Ліды пераехаў на Канары і хоча адкрыць там інклюзіўны бізнес

Праз месяц у мяне ўжо былі такія думкі: слухайце, ну я магу вакол шара ездзіць — і мне будзе, дзе пажыць, дзе паесці. У Турцыі я жыў у нейкага хлопца з інваліднасцю тыдні два — ён кажа мне: «Саня, заставайся». І ўсюды такое насамрэч было. Я разумею, што ў такім фармаце я мог бы тры разы аб’ехаць вакол шара, калі б у нас, беларусаў, не было ніякіх праблем з візамі.

Пра безбар’ернае асяроддзе

На Канарах Саша Аўдзевіч гатаваў каву проста на пляжы. Фота з Facebook героя

Вазочнікаў гэта не хвалюе. Магчыма, толькі тых, хто мае патрэбу ў нейкай супердапамозе. (…) Няма такога, што гэты свет не для вазочнікаў і ты не можаш жыць у ім і ён нейкі дзіўны. Няма, уся праблема ў табе.

Пра рашэнне не вяртацца

Я вырашыў з’ехаць, каб захаваць працоўныя месцы для людзей з інваліднасцю [праект быў пад пагрозай з-за грамадзянскай пазіцыі Аляксандра. — HL]. Думаю, вазьму свой вялікі і паеду пакатаюся. (…) У мяне не было пасылу «escape».

Напэўна, разуменне, што я не вярнуся ці не так хутка вярнуся, паўстала на Канарах — пасля таго як, уласна, Расія напала на Украіну. Вось тады я зразумеў, што б***… Ну якая Беларусь, ну ўсё ўжо… для мяне Беларусь з Лукашэнкам у прынцыпе немагчымая.

Пра мару паехаць ва Украіну

У мяне была ідэя [паехать ва Украіну]. Высветляў, ці мог як беларус перасекчы мяжу і там заняцца — рабіць кавярні. Бо я разумеў, што шмат людзей з інваліднасцю пасля вайны з’явіцца. Я рэальна думаў, што там тармазну. (…) Ну вось бачыш — захварэў, кончыўся [У Францыі Саша аказаўся заражонным сур’ёзнай інфекцыяй і трапіў у бальніцу. — HL]. І потым я зразумеў, што проста не заеду. Мы тады яшчэ жылі такімі штукамі, што месяц максімум — усё скончыцца. Не скончылася.

Саша Аўдзевіч у Парыжы. Фота з Facebook героя

Аб пратэстах

Думаў, што калі мяне [будуць біць], то ўжо лепш па нагах — я іх не адчуваю. Мы [вазочнікі] стаялі там наперадзе, дзе ўсе гэтыя прыгажуны. Мне было па фану, не было страху. Такі [думаю]: добрыя фоткі сёння атрымаюцца. Проста космас натоўп ішоў. (…) У той жа час разумеў, што гэта капец якая гістарычная падзея.

Пра крэсла мэра Ліды

Мэр [Ліды Сяргей Ложачнік] дастаткова малады, не саўковы чувак, ён інсту вядзе. Я яму пішу ў інсте: «Сярога, а чаго там фальсіфікавалі? Можа, сустрэнемся, пагаворым». Ён нічога не адказвае. Потым пачалі баніць мае паведамленні. (…)

Потым я стаў глядзець, што робіць мэр, чым ён адрозніваецца ад мяне, разумнейшы — не разумнейшы, што ён робіць для горада. Мне заўсёды здавалася, што мэр горада — гэта суперпрашараны чувак, які цяміць, як працуе любы завод, як пераўсталяваць вінду, як катацца на скейтбордзе… але ён аказаўся калгаснік. Проста калгаснік. Я думаю: «Ну ні храна сабе, я б зрабіў больш!» (…)

Я б крэсла пабольш сабе зрабіў [калі б быў мэрам]. А чаго там быць? Мэр — гэта проста круты менеджар, у якога ёсць бюджэт. Усе. (…) І мне здаецца, што гэта дадало б нейкіх бонусаў горадзе — першы мэр на інвалідным вазку. Вау! Горача было б.

Чытайце таксама: Саша Авдевич взял кредит в банке, чтобы подарить ему мобильный пандус

У Лідзе дзякуючы актыўнай дзейнасці Аўдзевіча на пасадзе кіраўніка мясцовай арганізацыі Рэспубліканскай асацыяцыі інвалідаў-вазочнікаў з’явіліся першыя ў Беларусі зала інклюзіўнага кросфіту, інклюзіўны пляж, веладарожка і іншыя безбар’ерныя аб’екты, а інваліды-вазочнікі змаглі вучыцца кіраваць аўтамабілем з ручным кіраваннем і атрымліваць правы кіроўцы ў райцэнтры.

Пра аварыю

Байк купіў мой родны брат. Гэта была чыстая выпадковасць. (…) Не тое што я такі спартовец, ганяю. Вось менавіта лёсачак такі. Бо мог ён і не купіць байк. (…) Я быў чуваком, які скокаў з парашутам, з тарзанак, з усяго… і тут я прыязджаю — у майго братана Honda 150 конскіх сіл. Вядома, я хацеў пракаціцца вельмі хутка…

[Пасля аварыі] я ляжаў увесь час пад кропельніцай, мне падтрымлівалі жыццё. Фішка была ў тым, што я храбціну зламаў і мяне яшчэ перакруціла. У Лідзе не было спецыяліста, які можа паправіць. Гэта было перад выхаднымі, пятніца, вечар. І прыехаць мусіў нейрахірург з Мінска толькі ў панядзелак. Я тры дні ляжаў чакаў, пакуль зрабілі аперацыю.

Саша Аўдзевіч трапіў у аварыю ў 2011 годзе, тады яму было 26 гадоў. На спартыўным матацыкле вылецеў на вялікай хуткасці на пясчаную дарогу і ўрэзаўся ў слуп. Два гады пасля гэтага быў прыкаваны да ложка.

Пра тое, як зразумеў, што не зможа хадзіць

Крыху падмаркоціўся. Для мяне тады важная была тусоўка. І я думаў: «Ну і што, я буду на вазку ездзіць, будзем тусіць». Але не. (…) Табе здаецца, што нічога не змянілася, проста ты на вазку. А на самрэч для іншых людзей змянілася ўспрыманне цябе. І так магутна змянілася, што нават для цябе так магутна не мяняецца. (…) І адразу яны нават самі гэтага не разумеюць. Але пачынаецца, што цябе ўжо на нейкія тусоўкі не бяруць, і іншае да цябе стаўленне. І гэта ўсё вельмі добра чытаецца. І вось гэта было цяжэй за ўсё псіхалагічна перажыць.

Пра першыя адчуванні ў вазку

Гэта рэальна цяжка, будучы ў свядомым узросце, сесці ў вазок. Бо, прыкінь, у цябе дысфункцыя тазавых органаў, ты можаш у любы момант абкакацца-апісацца, баліць пякельна спіна, на цябе людзі па-іншаму рэагуюць, табе сорамна выйсці туды, дзе ты раней хадзіў як мажор, ты не можаш ездзіць у грамадскім транспарце — ну шмат вось гэтых штук.

Пра начныя тусоўкі

Уяві, як я афігеў, калі выязджаю ў свой горад, дзе ні разу не бачыў вазочніка, і, рэальна, ты едзеш — і няма больш нікога. Таму ў мяне адбыўся пратэст: чаго мы не тусім? У мяне на другі-трэці год, калі я пачаў выязджаць, цэлы год быў тусовак. Я проста ездзіў па клубах начных, па рэсціках. Таму што гэта быў мой такі вось пратэст: вазочнікі таксама бухаюць, вазочнікі таксама вырабляюць ўсялякую штуку! Тады і татуіроўкі набіў - быў такі як бы тынэйджарскі ўзрост.

Скрыншот з праграма «ТОК» на YouTube

Пра расстанне з дзяўчынай

Тады я не адчуваў сябе сэксуальным, будучы на вазку. Наогул знікае мужчынскае лібіда. Таму што ты перастаеш адчуваць свой чэлес, і ў цябе такое: «Б***, каму я цяпер патрэбны». Вось гэтая ўся штука. (…) Таму для мяне, вядома ж, хворае было растанне, сумнае.

І для мяне, напэўна, асноўным момантам маёй псіхалагічнай рэабілітацыі было прыняцце сябе менавіта як прывабнага мужчыны, як чалавека, які верыць у тое, што не так ужо ён і кепскі нават з пераламанай спінай і нейкімі там абмежаваннямі. А прыкладаў-то дзе знайсці фотамадэляў-вазочнікаў? Я не бачыў.

Пра новыя адносіны

Першыя 3−4 гады, да таго, як я пачаў зарабляць, я не надта сябе адчуваў у гэтым плане. Гэта значыць я губляўся, не спрабаваў, паводзіў сябе незразумела, у мяне не было смеласці такой пацанскай. Тут было некалькі важных пазіцый. Першае — гэта навучыцца зарабляць, другое — навучыцца адчуваць сябе камфортна ў плане перамяшчэння.

Калі ўпершыню адчуў, што гатовы да новых адносін? Напэўна, пасля першага падарожжа, калі я па Еўропе праехаў. Тады ўжо на ўсіх каналах мяне [паказвалі], сустрэў ледзь не старшыня горада, я ўжо пачаў супрацоўнічаць з ААН, купіў першую машыну — тады зразумеў, што гатовы.

Пра сэкс да і пасля

У мяне пашкоджанні недзе вось тут [крыху ніжэй за грудзі]. Тут [вышэй] я адчуваю цела, а тут [ніжэй] ужо не адчуваю. Прэс не працуе. І атрымліваецца, што вось гэты ўвесь шматок нерваў, які абарваўся, ён дзесьці вось тут [у месцы пашкоджання]. Я калі сплю, то нават коўдру прыбіраю — для мяне гэта як быццам як да суперадчувальнай штукі дакрануліся. І калі да гэтага яшчэ дадаць нейкі візуал сэксуальны, то ты [адчуваеш] - А, вось гэта нядрэнна зараз! Але фізічна, як па-сапраўднаму ты адчуваеш палавы акт, — гэтага няма. Ён у цябе застаецца толькі ў гэтым фідбэку галаўным і вось у гэтым візуале. І табе трэба навучыцца балансаваць ў гэтым ўспрыманні - да чагосьці дакранаешся, нешта бачыш, нешта чуеш.

Сэкс настолькі змяніўся, што мне хочацца проста новы аддзел на порнхабе адкрыць, дзе проста паказваць. Шчыра скажу, я столькі ўжо усялякіх штук практыкаваў, што можна кніжачку напісаць (…) Думаю, што гэта нейкая альтэрнатыўная сэксуальная культура, якая таксама вартая грамадскай увагі і вывучэння.

Пра нявесту Таню і жыццё ў намёце

Ой, я б [на яе месцы] на фіг паслаў. Уяві сітуацыю: вы жывяце каля гары [падчас падарожжа], усюды пясок, маленькія хмызнякі, кактусы. Вось стаіць ваш намёт, фігачыць пяшчаны вецер, усё ў пылу, ты маладая дзяўчынка, табе 27, ты жывеш з вазочнікам, якому трэба пайсці зрабіць катэтарызацыю ці схадзіць у туалет, вы купілі нейкі біятуалет, які трэба выносіць, ты прачынаешся і ўсё трэба чысціць, таму што ўсё ў гэтым пылу пясчаным, спіце вы на матрацы, які знайшлі на сметніцы… І гэта не адзін дзень, не два, гэта месяцы. І ты разумееш, што гэта чалавек з вышэйшай адукацыяй, педагог, яна працавала ў Полацкім універсітэце, выкладала архітэктуру, яна нармальна можа жыць і ўсё рабіць. А ў мяне свае нейкія законы. Усё ў нас атрымаецца, не атрымаецца — арэлі свае. Яшчэ і праблемы — пазбавіўся бізнэсу, куды цяпер вяртацца, віза скончылася. Ну было цяжка. Перш за ўсё я сябе ў гэтым вінаваціў, што мы сюды прыехалі.

На Тэнэрыфэ пара жыла на пляжы ў намёце. Фота з Facebook героя

Калі пара даехала да Францыі, Саша зрабіў прапанову сваёй дзяўчыне на фоне Эйфелевай вежы. Фота ў сацсетках убачылі беларускі з Даніі і запрасілі іх правесці час на лецішчы ў маленькай рыбацкай вёсачцы — так у пары атрымаўся незапланаваны мядовы месяц.

Аб планах

Зараз пішам вялікі праект кафэ. Хочам у Варшаве адкрыць вялікую кавярню, дзе будуць працаваць людзі на вазках і з рознымі тыпамі інваліднасці, і развіваць гэта як бізнэс. (…)

Я за ўвесь час, што падарожнічаў, сабраў кававы стаф. Мяне вельмі цікавіць альтэрнатыўнае заварванне, не пры дапамозе электрычнасці, каб усё ўручную. І вось у мяне шмат цяпер дэвайсікаў, з якіх хацелася б зрабіць такую незвычайную кавярню, дзе людзі з інваліднасцю, акрамя таго што яны прапануюць напой, яшчэ і выкарыстоўваюць усё гэта [абсталяванне] для маторыкі, рэабілітацыі.

Чытайце таксама: Кофе в Гродно не для всех. Волонтеры в инвалидных колясках протестировали городской общепит на доступность

Падзяліцца

Апошнія запісы

«Пабачыць Гродна — і памерці». Як наш горад стаў міжваеннай «сталіцай самагубцаў»

У міжваенны час Гродна набыло незвычайную славу. Горад стаў месцам прыцягнення незвычайных турыстаў - тых,…

21 лістапада 2024

«Нармальны быў гастраном — цяпер там прадаюць шпалеры». Ці хапае крамаў у цэнтры Гродна?

Ці хапае ў цэнтры Гродна прадуктовых крам? Спрэчкі наконт гэтага выклікала адкрыццё на перакрыжаванні Савецкай…

21 лістапада 2024

Дзе арганізаваць святочную фотасесію? Гродзенскія студыі ўжо падрыхтавалі навагоднія лакацыі

Прыбраныя ялінкі, свечкі, навагоднія вянкі і гірлянды, аксаміт, светлы ці цёмны фон на выбар. Гродзенскія…

19 лістапада 2024

«Перад выбарамі - спрыяльны час для петыцый». Як прымусіць чыноўнікаў вырашаць праблемы і чаму новая пляцоўка «меркаванне.бел» для гэтага не пасуе

Улады стварылі новую платформу “меркаванне.бел”. Яе пазіцыянуюць як анлайн-пляцоўку, на якой кожны зможа ў вольнай…

15 лістапада 2024

«У Гродне жывуць тыя яшчэ „шалёныя імператрыцы“». Стваральніца брэнда Krikate расказала, як дабралася да парыжскага тыдня моды

Калекцыя адзення гродзенкі Кацярыны Карлацяну дэбютавала гэтай восенню на Парыжскім тыдні моды. А пачыналася ўсё…

14 лістапада 2024

«Першы прыбытак патраціў на станок». Гродзенец у школе выточваў біты, а ў 27 гадоў адкрыў сваю вытворчасць мэблі

Гродзенец Раман Нагула амаль паўжыцця працуе з дрэвам. Школьнікам ён пачынаў з бейсбольных біт, а…

13 лістапада 2024