Праз церні да ведаў: ці лёгка студэнтам з фізічнымі абмежаваннямі вучыцца ў ГрДУ?

Пра тое, наколькі даступныя памяшканні галоўнага гродзенскага ўніверсітэта для людзей з інваліднасцю, піша на старонцы часопіса МолоКо Анна Яшына.


Амаль два гады прайшло з таго часу, як я скончыла філалагічны факультэт Гродзенскага ўніверсітэта, але варта толькі апынуцца недзе паблізу ці ўбачыць яго ў акенца, седзячы ў машыне, як мяне тут жа ахоплівае хваляванне. І справа зусім не ў настальгіі па мінулых імгненнях студэнцкага жыцця, а ў тым, колькі сіл і энергіі спатрэбілася, каб атрымаць доўгачаканы дыплом.

[irp posts="20 750″ name="Антыбар'ер у Гродне: ад акцыі да грамадскай кампаніі"]

Ці варта ўдакладняць, што з таго часу, як я пайшла вучыцца, абстрактнае словазлучэнне «даступнасць ВНУ» здабыла для мяне асабіста цалкам канкрэтны сэнс? А паколькі пачынаць лепш з малога, мы з хлопцамі вырашылі пратэставаць два суседнія будынкі ГрДУ, у якіх, дарэчы, і праходзіла вялікая частка маіх заняткаў: вул. Леніна 32 і вул. Ажэшкі 22 — гэта значыць галоўны корпус універсітэта.

Па пандусе забрацца няпроста, а вышэй першага паверху не патрапіць

Пандус у будынку галоўнага корпуса ГрДУ сканструяваны зігзагам, з-за чаго было складана карэктна вымераць даўжыню і вышыню яго верхняй часткі, даўжыня другой паловы пандуса 3 метры, пры яго вышыні 32 см (яшчэ 20 см і існуючыя стандарты былі б выкананыя).

youtu.be/vlKB0−6zMBM

Забрацца наверх зусім няпроста.

— Табе трэба было б прыязджаць сюды за гадзіну, каб паспець на заняткі на час! — жартуе Ілля, які прыйшоў разам са мной, каб паўдзельнічаць у нашым чарговым эксперыменце.

Але калі казаць сур’ёзна, то чалавек у вазку не зможа самастойна падняцца вышэй першага паверху, бо ліфты ва ўніверсітэцкіх будынках папросту адсутнічаюць.

Ва ўніверсітэце — больш інтэнсіўны рытм

— Для чалавека з інваліднасцю вельмі важна выбудаваць добрыя адносіны з аднакурснікамі. Трэба быць адкрытым і добразычлівым да людзей і не саромецца прасіць аб дапамозе, калі гэта неабходна, — дзеліцца вопытам былы студэнт ГрДУ, а цяпер настаўнік гісторыі Іван Мікалаевіч. — Калі я вучыўся, ля ўваходу ў корпус гістфаку, на Кастрычніцкай 5 не было нават парэнчаў, а вось у 2014 годзе іх пабудавалі, і зараз там усё выдатна.

Ваня прызнаўся, паколькі хлопцы-аднагрупнікі заўсёды былі побач і дапамагалі, праблема перамяшчэння адышла для яго на другі план. Цяжэй было прызвычаіцца да інтэнсіўнага працоўнага і жыццёваму рытму, да больш высокіх патрабаванняў, у параўнанні з надомным навучаннем у школе.

[irp posts="22 167″ name="На ровары ездзіць балюча: «Антыбар'ер» праверыў Альшанку на даступнасць"]

Пагадзіўшыся, што студэнцкае жыццё прадугледжвае некаторае «паскарэнне», я міжволі згадваю, як часта спазнялася на пары. Напрыклад, на тое, каб пешшу перайсці ў суседні корпус на вул. Леніна і падняцца на другі ці трэці паверх, мне патрабавалася хвілін 30, а перапынак паміж заняткамі ўсяго 10. Пры гэтым побач заўсёды павінен быў знаходзіцца чалавек, які будзе трымаць мяне за руку, бо самастойна хадзіць я не магу…

На Леніна пандус лепшы, але адпаведных прыбіральняў усё яшчэ няма

Як жа добра, што цяпер ёсць магчымасць пракаціцца ў вазку і ўжо праз 5 хвілін апынуцца на месцы, каля корпуса ўніверсітэта на Леніна.

Дарэчы, пандус тут пабудаваны паводле ўсіх стандартаў, яго даўжыня 8 м 43 см, пры вышыні ўсяго 76 см. Заехаць наверх змогуць нават людзі, якія не валодаюць дастатковай фізічнай сілай. У мяне, напрыклад, атрымалася няблага.

Як не дзіўна, справы з туалетамі ў абодвух будынках ідуць значна горш, чым з пандусамі на ўваходзе. Не аднойчы даводзілася сыходзіць дадому задоўга да канца лекцый, таму што патрапіць туды самастойна чалавеку, які дрэнна стаіць ці ходзіць, немагчыма. А супраць прыроды, як той казаў, не папрэш!

Вось чаму галоўным вынікам нашага эксперыменту я лічу ліст, адпраўлены на імя рэктара, з просьбай вырашыць наяўныя праблемы,
гэта значыць прывесці ў парадак прыбіральні. Калі ж мне даводзіцца ўзгадваць вучобу, як страшны сон, дык няхай хоць астатнім пашанцуе больш.

Універсітэт паабяцаў вырашыць праблемы

Адказ аказаўся больш чым натхняльным:

Зараз застаецца толькі чакаць. Яшчэ трохі і мы ўбачым, ці зможа адміністрацыя ГрДУ выканаць сваё абяцанне.

Падзяліцца

Апошнія запісы

«Пабачыць Гродна — і памерці». Як наш горад стаў міжваеннай «сталіцай самагубцаў»

У міжваенны час Гродна набыло незвычайную славу. Горад стаў месцам прыцягнення незвычайных турыстаў - тых,…

21 лістапада 2024

«Нармальны быў гастраном — цяпер там прадаюць шпалеры». Ці хапае крамаў у цэнтры Гродна?

Ці хапае ў цэнтры Гродна прадуктовых крам? Спрэчкі наконт гэтага выклікала адкрыццё на перакрыжаванні Савецкай…

21 лістапада 2024

Дзе арганізаваць святочную фотасесію? Гродзенскія студыі ўжо падрыхтавалі навагоднія лакацыі

Прыбраныя ялінкі, свечкі, навагоднія вянкі і гірлянды, аксаміт, светлы ці цёмны фон на выбар. Гродзенскія…

19 лістапада 2024

«Перад выбарамі - спрыяльны час для петыцый». Як прымусіць чыноўнікаў вырашаць праблемы і чаму новая пляцоўка «меркаванне.бел» для гэтага не пасуе

Улады стварылі новую платформу “меркаванне.бел”. Яе пазіцыянуюць як анлайн-пляцоўку, на якой кожны зможа ў вольнай…

15 лістапада 2024

«У Гродне жывуць тыя яшчэ „шалёныя імператрыцы“». Стваральніца брэнда Krikate расказала, як дабралася да парыжскага тыдня моды

Калекцыя адзення гродзенкі Кацярыны Карлацяну дэбютавала гэтай восенню на Парыжскім тыдні моды. А пачыналася ўсё…

14 лістапада 2024

«Першы прыбытак патраціў на станок». Гродзенец у школе выточваў біты, а ў 27 гадоў адкрыў сваю вытворчасць мэблі

Гродзенец Раман Нагула амаль паўжыцця працуе з дрэвам. Школьнікам ён пачынаў з бейсбольных біт, а…

13 лістапада 2024