Андрэй і гродзенка Хрысціна пазнаёміліся, калі пайшлі разам рабіць інтэрв'ю, і неўзабаве вырашылі ажаніцца. Перад маладымі ўстала складанае пытанне, што падарыць бацькам на вяселлі. Пра тое, які падарунак яны зрабілі ўсёй радні, піша інтэрнэт-часопіс CityDog.by.
Усё пачалося з пытання: «Што падарыць бацькам?»
Андрэй: Мы сустрэліся ў парку Перамогі, Хрысціна гутарыла з героем, я фатаграфаваў. Потым мы сталі сябраваць. Неўзабаве хтосьці аддаў мне квіткі ў тэатр, я запрасіў яе як калегу і адзначыў: гэта не падкат, не падумай! Аказалася, падкат (смяецца).
Мы пачалі шмат кантактаваць, сустракаліся 4 месяцы, потым была змовіны, а ў чэрвені пажаніліся і абвянчаліся.
Хрысціна: Нашы бацькі вельмі актыўна, з душой ўключыліся ў арганізацыю вяселля. І мы адразу пачалі думаць: што ж ім падарыць ў знак падзякі? Мне не падабалася думка пра мультыварку або тэлевізар.
Я даўно захапляюся гісторыяй свайго роду, генеалогіяй і нават купіла хутар у той вёсцы, адкуль мой род. А яшчэ дапамагала стваральнікам праекта архіўнай фатаграфіі VEHA, у фотакнізе якога апублікаваныя фота маіх продкаў. Так у мяне і з’явілася ідэя падарунка: «Давай зробім бацькам кнігу пра гісторыю вяселляў у тваім і маім родзе».
Андрэй падтрымаў. Мяне вельмі абнадзейвала тое, што ў нашай пары ёсць усе неабходныя кампетэнцыі: я ўмею працаваць з інфармацыяй і архівамі, а ў Андрэя суперскілы ў фатаграфіі і вёрстцы.
Да вяселля заставалася паўгода, мы пачалі збіраць матэрыял. Ездзілі па сваяках, размаўлялі: адкуль вясельны касцюм, дзе бралі сукенку, адкуль машына? Ўсё запісвалі, сканавалі. У снежні ў нас ужо была дыхтоўная падборка фота і гісторый нашых бацькоў і бабуль.
«Падчас пошуку здараліся самыя фантастычныя гісторыі»
Хрысціна: Мы рабілі запыты ў архіў, у загсы, шукалі запісы з касцельных кніг. Па выніку атрымалася сабраць матэрыялы пра маіх продкаў да сёмага калена і да пятага калена пра продкаў Андрэя. Мне пашанцавала крыху больш: сям’я майго дзеда з Заходняй Беларусі, дзе архівы лепш захаваліся.
Здарыліся і фантастычныя гісторыі. Напрыклад, на Радаўніцу ў Бабруйску на могілках мы запісалі гады жыцця сваякоў. Потым, калі вярнуліся, я проста загугліла імя брата дзядулі, і пошук мяне вывеў на запіс ва «Вконтакте».
Аказалася, што яго фатаграфію размясціў ўнук: там да 9 траўня людзі масава посцілі фота сваіх дзядоў - герояў Другой сусветнай вайны.
Так я знайшла радню ў Расіі, мы пачалі размаўляць, і мне даслалі фатаграфію прабабулі - яе здымка ў нас у радні не было.
Мне складана апісаць, што я адчувала ў той момант, але пасля гэта адчуванне поспеху доўга падтрымлівала і натхняла ў далейшых пошуках.
Андрэй таксама знайшоў фота, якіх раней не бачыў. Цяпер мы спакойныя, што ўсе здымкі падпісаныя, адсканаваныя і пісьменна захаваныя, а не ляжаць у пакеце на дачы, балконе, у шафе.
Андрэй: Многія фота былі ў жахлівым стане: плямы, расколіны, заломы. Я выдаткаваў шмат часу, каб надаць ім добры выгляд, а некаторыя малюнкі для кнігі вырашылі пакінуць без змен.
Хрысціна: Яшчэ мы зрабілі скрыншоты з Google-карты і абазначылі дамы, дзе жылі продкі, узялі фота касцёлаў, дзе яны бралі шлюб. Малюнак Напалеона Орды таксама ёсць у Кнізе: нам пашанцавала, што мастак у той час заехаў у Жалудок і намаляваў тую самую парафію, дзе бралі шлюб нашыя прадзеды.
Яшчэ мы выкарыстоўвалі ў кнізе сканы пасведчання аб шлюбе, абразоў, сямейных рэліквій. Вось, напрыклад, 10 савецкіх рублёў. Гэта быў як бы «хабар»: яго далі мае дзядуля з бабуляй, каб распісацца ў сельсавеце без заявы. Гэта вялікія грошы на 1961 год!
Мы адсканавалі вокладкі вясельных альбомаў, віншавальныя тэлеграмы. Яшчэ раней я сабрала паштоўкі, лісты, якія валяліся на даху майго хутара. Усё пачысціла, захавала — выявы некаторых з тых сямейных штучак таксама трапілі ў кнігу.
Мы з Андрэем доўга дыскутавалі пра тое, як пабудаваць апавяданне ў кнізе, і ў выніку дамовіліся, што першыя старонкі - ад самага ранняга года да бацькоў Андрэя, потым — наша фота з змовін, потым — мае бацькі, а ў канцы — самыя «старажытныя «сваякі, звесткі аб якіх у нас ёсць.
Яшчэ мы намалявалі Радавод: ён як навігацыя, каб не заблытацца ў радні (усміхаецца).
Ну і наша пярліна — гэты вянок. Калі мае бабуля з дзядулем жаніліся, яны сфатаграфаваліся, і па скану фота добра можна было разгледзець вянок. Яшчэ адно з маіх захапленняў - мода, строй, беларускае этна і я сябрую з рэканструктарамі, таму папрасіла зрабіць мне такі ж вянок.
Копію з паперы, воску і дроту сабрала мая таленавітая прыяцелька Наста Глушко. Вянок стаў нашай вокладкай. Я ніколі не бачыла яго ў доме, дапускаю, што бабуля магла яго ў кагосьці пазычыць. Так часта рабілі вясковыя дзяўчаты.
