Што хвалюе мам, раварыстаў і вазочнікаў і бізнесменаў? У Гродне абмеркавалі тэму інклюзіі

Выказваць сваю пазіцыю, абмяркоўваць праблемы адкрыта і быць сумленным перад сабой і іншымі. Такія парады тым, хто хоча мяняць Гродна да лепшага, далі ўдзельнікі дыскусіі «Права на горад. Інклюзія». У Цэнтры гарадскога жыцця, 11 сакавіка, веласіпедысты, мамы, вазочнікі і ўладальнікі бізнесу распавялі, як рэалізаваць сваё права на даступны горад, не зважаючы на складанасці і праблемы з інфраструктурай.

Выступіць запрасілі людзей, якія займаюць актыўную пазіцыю ў сацыяльным жыцці горада. Вёў дыскусію Андрэй Віктараў.

Спікерамі былі: журналістка і мама Вольга Камягіна, лідарка валанцёрскай групы «Крок насустрач» і актыўная ўдзельніца праекта «Антыбар'ер» Ганна Яшына, уладальнік кавярняў «Наша Кава» і «Sprava» Зміцер Захарка, пераможца конкурсу «Неўская Краса-2019» і намеснік старшыні Асацыяцыі інвалідаў-вазочнікаў Гродна і Гродзенскай вобласці Аксана Якуцэвіч, сябра праўлення ГА «ВелаГродна» і маладая мама Юлія Каляда.

youtu.be/ou9Q2aBGdss

Правам на горад трэба ўмець карыстацца

У Юліі Каляды з «ВелаГродна» велізарны досвед зносін з чыноўнікамі ў адстойванні свайго «права на горад». Яна нават навучылася атрымліваць ад гэтага кайф.


Чытайте таксама: У Гродне прынялі Канцэпцыю развіцця веларуху да 2030 г.


«Хоць права на горад ёсць у кожнага, літаральна адзінкавыя жыхары Гродна выкарыстоўваюць яго. Гэта вельмі маленькая група людзей, для якіх ўплыў на горад — гэта хобі, якое дае асалоду. Я адношу сябе да іх. Гэта значыць, для мяне гэта хобі і я рэальна ад гэтага кайфую».

Юлія Каляда — сябра праўлення ГА «ВелаГродна» і маладая мама
Юлія нагадала, што для выказвання сваёй пазіцыі ў заканадаўстве ёсць механізм — зварот юрыдычных і фізічных асобаў. «Можна звяртацца праз 115.бел, можна наўпрост ў гарвыканкам, можна пісаць лісты ў якія заўгодна інстанцыі, — кажа яна. — У горадзе, дзе жывуць актыўныя людзі - права ёсць. Дзе жывуць пасіўныя людзі - права няма, таму што яно ў прынцыпе нікому не патрэбна».

Шэсць гадоў існавання «ВелаГродна» і іх барацьбы за безбар’ернае асяроддзе далі вынікі.

«Калі я гуляю як маладая мама з дзіцячым вазком, я разумею, што сама сабе за гэты час забяспечыла камфорт і зручнасць, таму што я гуляю часта па тых жа маршрутах у цэнтры горада, па якіх ездзіла».

Як жыць у горадзе з «маленькім чалавекам»

Вольга Камягіна працягвае «мамскую» тэму і кажа, што даступнае асяроддзе для мамы з дзіцем — гэта і тратуары, і дарогі, і месцы, дзе можна быць з дзецьмі. Акрамя таго, у дзіцяці ёсць патрэбы: яго трэба пераапрануць, пакарміць.

Вольга Камягіна — журналістка і маладая маці
«Пакоі для маці і дзіцяці ёсць у нас толькі ў „Old City“ і ў „Трыніці“. Больш я нідзе не бачыла. Вельмі мала кафэ, дзе можна неяк прыціснуцца з гэтым дзіцем. Мне давялося аднойчы на крэсле, калі ўсе елі, мяняць памперс. Я ведаю, як да гэтага ставяцца, але, на жаль, дзіця не будзе трываць. Многія не разумеюць і не бачаць, як у горадзе складана з маленькім чалавекам, у якога ёсць патрэбы, некуды выйсці».

Другая праблема для мамы з дзіцячым вазком — прыступкі. Асабліва, калі адразу пасля іх дзверы, што, згодна з правіламі пажарнай бяспекі, павінны адкрывацца вонкі.

Падчас дэкрэта Оля абыйшла шмат устаноў і зразумела: каву можна папіць толькі ў «Нашай каве», таму што туды можна заехаць, а паесці можна толькі ў «Вялікім буфеце», таму што туды можна падняцца.

Нязручнасці мамам і дзецям ствараюць і ліўнёўкі, часта не закрытыя кратамі, і вузкія ходнікі ў цэнтры.

«Калі перад табой з’яўляецца дзіцячы вазок, то ты разумееш — тваё жыццё ў горадзе раптам стала праблематычным».

Што з гэтым рабіць, Вольга не ведае.

«Можа, пара ўжо адыходзіць ад парадаў і займацца справамі? Мне здаецца, трэба ў СМІ, у сацыяльных сетках, рабіць вобраз мам і тат больш бачным і казаць аб праблемах адкрыта».

Даступнасць кавярні - «трохі выпадковасць»

Зміцера Захарка, уладальніка кавярняў «Наша кава» і «Справа», запрасілі, бо ў яго кавярні праходзіла гродзенская частка праграмы «Інклюзіўны барыста». У яе рамках людзі з інваліднасцю маглі на экспрэс-курсах авалодаць прафесіяй барыста. Праўда, аказалася, што ўладкавацца ў кавярню ім вельмі складана  — месца проста не прыстасавана для работы вазочнікаў.

У цэнтры — Зміцер Захарка, уладальнік кавярняў «Наша Кава» і «Sprava»
«Мяне запрасілі сюды, таму што я ўдзельнічаў у праграме «Інклюзіўным барыста «. Але я ўсяго толькі падаў пляцоўку. Мы мала прымалі ўдзелу ў гэтай падзеі», — тлумачыць Зміцер. Нягледзячы на ​​гэта, ён рады, што звярнуліся да яго. «У «Нашай каве» зручны для вазкоў парожак, але гэта крыху выпадковасць: першапачаткова ўзровень падлогі быў ніжэй за ўзровень тратуара — таму прыйшлося рабіць пандус ў адваротны бок. Іншых умоў для людзей з інваліднасцю або бацькоў з дзецьмі няма». Затое яны ёсць у іншым кафэ Зміцера — «Справа» на Маставой.

«У „Справе“ мы праектавалі два туалеты, адзін з іх спецыяльна з больш шырокімі дзвярыма, больш памерам. Мы не паставілі пакуль поручняў і не тэсціравалі, ці пройдзе ў дзверы вазок, але па нарматывах павінна прайсці», — кажа Зміцер.

Мамы з дзіцячымі вазкамі ў кафэ Зміцера прыходзяць і часта бяруць каву з сабой, а вось госці на інвалідных вазках бываюць рэдка. У «Справу» яшчэ і не так проста патрапіць з-за высокіх прыступак з боку вуліцы Маставой. На пытанне з залі, ці змог бы ён ўзяць людзей з інваліднасцю на працу, адказвае:

«Як чалавек — так, як працадаўца — мне складана вырашыць гэтае пытанне. Калі „Нашу каву“ ўзяць, то я бачу складанасці. Там мала месца. І, наогул, барыста — гэта цяжкая праца. Гэта дзіўна будзе — проста зрабіць так толькі дзеля самога факта».

Прыгажуня на вазку стала рэвізорам

Больш пра даступнасць горада расказала пераможца конкурсу прыгажосці сярод вазочніц Аксана Якуцэвіч.

«10 гадоў таму безбар’ерка была ніякая. Зараз робіцца ўжо лепш. Але пытанне ўсё роўна актуальнае. Ёсць недапрацоўкі і рэальныя праблемы. Мне па горадзе перасоўвацца вельмі складана. Два гады таму я на „Рэмбыттэхніцы“ патрапіла колцам у выбоіну і перакулілася на бок — у мяне быў пералом сцягна, паўгода я па лякарнях, аперацыя».

У цэнтры — Аксана Якуцэвіч, пераможца конкурсу «Неўская Краса-2019» і намеснік старшыні Асацыяцыі інвалідаў-вазочнікаў Гродна і Гродзенскай вобласці


Чытайце таксама: «Пачалі на вуліцы пазнаваць». Аксана Якуцэвіч пра перамогу на конкурсе прыгажосці, інклюзіўнасць і догляд за сабой


Калі Аксана дамаўляецца з сябрамі выпіць кавы, то трэба загадзя прадумваць маршрут, выбраць ўстанову. «Куды пайсці» застаецца галоўным пытаннем.

«Возьмем «H2O». Добра, там зрабілі пандус, а ў туалет туды па прыступках уніз трэба ныраць, так? Сядзіш і думаеш: «А можа кавы не піць? Можа пора уже дадаму ісці? «Возьмем раён Горкага. Куды схадзіць? «Old City», «Хані-Кабані» — там усё добра, але там таксама прыступкі і яшчэ да іх трэба пад’ехаць, кафэ «Рамантыка» — ёсць пандус, але да туалета зноў прыступкі, туды на вазку таксама ніяк. Усё вельмі складана».

Зараз Аксана выступае ў сацыяльных сетках у ролі рэвізора.

«У мяне там шмат інфармацыі. Неяк хочацца дастукацца да грамадскасці. Я веру, што будзе нейкі рух. Калі мы будзем проста маўчаць, нічога не зменіцца».

Інклюзія — гэта не толькі безбар’ернае асяроддзе

«Я не люблю, калі мяне просяць пра нешта распавядаць. Яшчэ менш я люблю, калі мяне просяць распавесці што-небудзь пра інклюзію», — кажа лідарка валанцёрскай групы «Крок насустрач» Ганна Яшына.

Ганна Яшына — лідарка валанцёрскай групы «Крок насустрач» і актыўная ўдзельніца праекта «Антыбар'ер»
Паводле яе слоў, людзі часта нават не ведаюць, што гэта такое. А гэта тое, як мы маем зносіны, размаўляем, чуем адзін аднаго.

«Я ўжо шмат гадоў спрабую вывучаць інклюзію з пункту гледжання стэрэатыпаў, ўзаемадзеяння, інтэграцыі. У валанцёрскай групе „Крок насустрач“ мы займаемся сацыялізацыяй людзей з інваліднасцю і без інваліднасці. Стараемся разбірацца, як нам разумець адзін аднаго лепш, што нам перашкаджае ўзаемадзейнічаць».


Чытайце таксама: Даступнае асяроддзе, вандроўкі і сацыялізацыя: як у Гродне людзі з інваліднасцю разам вырашаюць праблемы


Ганну хвалюе пытанне працы для людзей з інваліднасцю. ім звычайна цяжка працаўладкавацца.

«Вельмі рэдка кажуць пра тое, чаму так адбываецца, што на самой справе гэтыя праблемы значна глыбей. Людзям проста не хапае адукацыі, — кажа Ганна. — Мне складана самаразвівацца. Я сутыкнулася з тым, што да людзей з інваліднасцю досыць нізкія патрабаванні. Але мне, як і кожнаму чалавеку, хочацца станавіцца лепш».

Аня кажа, што варта прадумваць, як адукацыйныя праграмы рабіць даступнымі. А яшчэ яна лічыць, што трэба быць больш сумленнымі.

«Талерантнасць — гэта добра. Але часам людзі без інваліднасці баяцца пакрыўдзіць або сказаць нешта няправільна. У выніку не падымаюць тыя праблемы, якія трэба падымаць. Не варта баяцца, трэба размаўляць, ўзаемадзейнічаць адзін з адным. І тады будзе нешта змяняцца і зрушвацца».

Аня пастаянна сутыкаецца з пасіўнасцю людзей з інваліднасцю. Калі і прыходзяць людзі, якія хочуць гэтым займацца, то гэта, у асноўным, людзі без інваліднасці.

«Пакуль мы самі не будзем казаць, што нам трэба, за нас будзе казаць нехта іншы, хто, магчыма, не разумее да канца. З іншага боку, я ўвесь час маю зносіны з людзьмі без інваліднасці. І часта сутыкаюся з праблемамі. Не таму, што мяне не разумеюць, а таму што я выдатна разумею, што ў нейкіх момантах людзям без інваліднасці складана ўзаемадзейнічаць са мной. Мы можам з сябрамі хадзіць 2 гадзіны шукаць нейкае кафэ, куды можна заехаць. Але я выдатна разумею, што я застануся дома, і яны зойдуць у любое».

Аня лічыць, што здаровым людзям таксама цяжка ўдзельнічаць у гэтым працэсе, што трэба адкрыта казаць з якімі складанасцямі сутыкаюцца і тыя і іншыя.

«Я за тое, каб людзі без інваліднасці нам дапамагалі. Добра, што ёсць людзі, якія гэтым цікавяцца, але вось запыт асноўнай павінны падаваць мы самі. Таму што інакш нічога не здарыцца «.

У канцы дыскусіі Андрэй Віктараў падвёў вынік:

Андрэй Віктараў - хост дыскусіі
«Наша мерапрыемства не пра тое, як даваць адзін аднаму парады, а пра тое, як пачаць камунікацыю адзін з адным, не гаварыць, што рабіць, а слухаць тых, хто прыйшоў расказаць. Мерапрыемства называецца „Права на горад“. І мы бачым на сцэне людзей, якія рэалізоўваюць сваё права. Пасыл у тым, каб вы таксама рэалізоўвалі сваё права і дапамагалі рэалізоўваць права тым, хто прыходзіць сюды».

Апошнія запісы

Тры Белавежскія пушчы. Як агароджы на мяжы змяняюць лес і жывёльны свет у Беларусі, Польшчы і паміж платамі

Белавежская пушча сёння раздзеленая не на дзве, а насамрэч на тры часткі: беларускую, польскую і…

31 сакавіка 2025

«Трэнд — мацоўня, здароўе». Задалі адны і тыя ж пытанні металістам з Беларусі і Польшчы

Ужо некалькі дзесяцігоддзяў метал-музыка аб'ядноўвае людзей не толькі адных музычных прыхільнасцяў, але і падобнага светапогляду.…

26 сакавіка 2025

У гродзенскім ГЦ развяліся прусакі. Куды звяртацца, калі заўважылі насякомых у кафэ ці ў сябе дома

У ГЗК Triniti гродзенцы заўважылі прусака — насякомае бегала па канапе ў зоне фуд-корту. Hrodna.life…

26 сакавіка 2025

«Магчыма, будзе і новы матэрыял». Вакаліст гурта Ulis Слава Корань расказаў, як эміграцыя не дае яму пісаць

Беларускі гурт Ulis праіснаваў больш за 20 гадоў. Яго спадчына жыве - музыканты робяць каверы,…

20 сакавіка 2025

«Мама выпісвала фальшывыя дакументы і дапамагала трапіць у Польшчу». Рэпатрыянтка — пра дзяцінства ў Гродне і эміграцыю ў 1946-м

Крысціна Мішчук (Пянткоўская) нарадзілася ў 1933 годзе ў Гродне ў сям'і мясцовай інтэлігенцыі. Каталічка. Тата…

18 сакавіка 2025

«Мая зямля — што хачу, тое і раблю». З’ездзілі ў польскую вёску ля мяжы з Беларуссю, куды стараста запрашае жыць усіх ахвотных

У 500 метрах ад плота, узведзенага на польскім баку мяжы з Беларуссю, стаіць вёска Азяраны…

17 сакавіка 2025