Вядомы музыка, гістарыст Павел Трыпуць, які пачынаў у знакамітым гродзенскім Stoptime, а зараз грае з Лявонам Вольскім, расказаў парталу earnonmusic.com пра свой шлях у прафесійнай музыцы і пра новы аўтарскі праект OpTeamist Project.
Які быў твой шлях да творчасці? З чаго ўсё пачыналася?
Напэўна, усё пачыналася, як у многіх, з любові да музыкі. З 9-га класа я адкрыў для сябе рок музыку. І наогул, пачаў слухаць вельмі шмат музыкі. Пачынаючы з Nirvana заканчваючы хард-рокам. Думаю, менавіта пасля гэтага захацелася браць у рукі інструмент. Ужо ў старэйшых класах дакладна зразумеў, што хачу займацца гэтым сур’ёзна. Хоць да гэтага я актыўна вучыў мовы, хацеў паступаць у іняз.
Да канца 11 класа, як і ва ўсіх падлеткаў, адбылася сур’ёзная размова з бацькамі. Ён дагэтуль мне заўсёды нагадвае, хоць я гэтага сам ужо не памятаю, як я сказаў: «Тата, я буду альбо музыкам, альбо нікім».
Бацькі не былі супраць, не казалі, што музыка гэта несур’ёзна?
Яны ў мяне малайцы, яны не перашкаджалі, далі волю. Вядома, былі такія размовы, маўляў, «падумай, можа, варта нешта больш сур’ёзнае». Але гэта не была забарона, хутчэй хваляванне з іх боку.
У цябе былі куратары, «праваднікі» ў музычную сферу?
У старэйшых класах, калі пачаў займацца па класічнай гітары, калі зразумеў, што хачу паступаць у каледж мастацтваў, маё жыццё зводзіла мяне з вядомымі гродзенскімі музыкамі: Сяргеем Сафонавым, Валерам Кабятко. Пачаў з імі займацца. Яны і сталі маімі першымі настаўнікамі. Паступіў у каледж мастацтваў. І ўсё панеслася!
Усе твае праекты даволі разнапланавыя. На працягу ўсёй кар’еры ты спрабуеш розныя жанры. Гэта проста збег абставін ці мэта — спрабаваць сябе ў розных варыянтах?
Усё ж сама мэта ў мяне пачаткова была іншая, я заўсёды хацеў граць рок і ўсё блізкае да гэтай тэмы. Мне заўсёды падабаўся рок, фанк, складаны ф’южн, гітарная музыка. Калі я выбраў шлях музыканта і ўбачыў становішча ў Гродне, непасрэдна ў музычнай структуры, якая на той момант была зусім невялікая, гэта і падштурхнула да развіцця ў больш шырокім напрамку: вывучаць і джазавыя стылі, і хіп-хоп музыку, каб працаваць з артыстамі і хутчэй скараць рынак. Я лічу: чым рознабаковей ты як асоба і як музыка, тым больш шанцаў знайсці працу, знайсці прымяненне сваёй творчасці, чым тады, калі ты ідзеш вузканакіравана.
Прафесійныя рэпетыцыі, розныя стылі музыкі, розныя стылі ігры. Перада мной узнікалі новыя задачы, з якімі я раней не сутыкаўся. Гэта мне дапамагло паглядзець на музыку шырэй і глыбей адначасова.
Але ўсё ж ты неўзабаве пакінуў аркестр? Чагосьці не хапала, хацелася большага?
Мне хацелася рухацца далей. Хацелася чагосьці новага. Музыка — такая сфера дзейнасці, для якой патрэбна структура, для якой патрэбна «дзвіжуха», іншымі словамі сталіца. Добра, калі ёсць канкурэнцыя, шмат клубаў, шмат варыянтаў рэалізацыі творчасці. Мне хацелася далей развівацца, граць розную музыку, новых уражанняў у музыцы, і па жыцці. Прасцей кажучы, захацелася будаваць кар’еру на сур’ёзным узроўні.
У сваім арсенале Павел мае шматлікія музычныя праекты міжнароднага і рэспубліканскага ўзроўню. Адной з самых важных прыступак у сваёй кар’еры ён лічыць момант, калі пачаў пісаць уласную музыку, распрацоўваць і рэалізоўваць аўтарскія праекты.
Stoptime band — гэта самы першы праект, ён ствараўся яшчэ ў Гродне. Мы сабралі музыкаў, у асноўным гэта былі мае калегі: музыкі філармоніі. Мы гралі ў асноўным інструментальную музыку. Саша Краўчук і Дзяніс Лукашэнка на той момант пісалі музыку, тэмы для праекта, стваралі розныя аранжыроўкі. Асаблівы каларыт дадаваў бас-гітарыст Сяргей Адамовіч.
Гэта таксама для мяне вялікі вопыт. Спроба адбыцца ў джазавай музыцы і першая спроба ў аранжыроўках. Гэта незвычайны сінтэз джазавай музыкі ў аранжыроўцы року ці фанку.
Гэты праект можна лічыць першай спробай выйсці з рамак філармоніі?
У прынцыпе, філармонія мяне ў рамках не трымала, але была вострая патрэба займацца творчасцю акрамя працы.
Бо, калі ёсць цікавасць, і ёсць энтузіязм, гэта абавязкова пераходзіць у цікавае супрацоўніцтва з іншымі музыкамі. У нас было шмат выступаў, у тым ліку і сольны канцэрт у філармоніі.
www.youtube.com/watch?v=B7RKPDsoiAs
Чарговы віток кар’еры, новае прачытанне творчасці, больш глыбокае пазнанне сябе, як музычнай асобы — так можна пачаць казаць пра новы праект OpTeamist Project.
Оpteamist Project, што гэта за музыка? Можаш вызначыць свайго слухача, хто гэта, для каго гэтая музыка?
OpTeamist Project — аўтарскі праект, ідэя якога належыць мне, а аранжыроўкі мы заўсёды робім разам. Даўно ўва мне спелі музычныя кавалачкі, мелодыі, рыфы, якія я запісваў, але яны былі сырыя і проста для сябе. Прыйшоў такі момант, калі захацелася рэальна зрабіць крок у бок таго, каб граць сваю музыку, складаць, кампазітарстваваць.
З’явілася пэўная мэта — пісаць альбом, сінглы, а таксама суправаджаць усё гэта відэа. Рабіць відэа, але не кліпы, нейкія тэматычныя, а сапраўдныя музычныя студыйныя відэа. Фішка была ў тым, каб не пісаць, як звычайна музыканты пішуць: па дарожках, а граць анлайн-канцэрт. Мы проста сядалі, гралі, рабілі некалькі дубляў.
Прамыя ўключэнні ў студыю. І вось першая спроба ўдалася вельмі добра, тым больш, я прапанаваў сваю ідэю вельмі класным музыкам, і Сяргей Адамовіч, Уладзімір Міхновіч, Міхаіл Пенда, Павел Мамонаў мяне падтрымалі. Нарадзілася адна тэма, потым на энтузіязме другая, трэцяя…
www.youtube.com/watch?v=Z0KHh54sLmQ
Калі казаць пра відэа. Паколькі гэта цалкам твой аўтарскі праект, ты цалкам кантралюеш усе этапы яго развіцця: працу над самім кліпам, мантаж і г. д.
Я закладваю асновы, прыдумляю саму ідэю, мантаж я таксама кантралюю, дакладней, тлумачу чаго я хачу, а далей давяраю прафесіяналам.
Можна вылучыць, на сённяшні момант, праект, які займае найбольшую колькасць часу, якім ты «жывеш»? Ці ўсё ідзе ў роўных долях?
Усё па меры актуальнасці, па меры важнасці. На сёння галоўнае — мы пішам альбом для праекта CherMеn. Пастаянна выступаем з праектам The SuperBullz, вакалістам якога з’яўляецца Аляксандр Францiшак Мышкевiч. Зараз большую частку свайго часу праводжу на студыі. Праектам OpTeamist Project я заўсёды займаюся паралельна.
Але вядома калі ў графіку з’яўляецца важнае выступленне, усе сілы кідаюцца на падрыхтоўку, рэпетыцыі. Хутка мы будзем выступаць складам праекта Chiefs Band.
www.youtube.com/watch?v=HYlCMq0h_6c
Наколькі я ведаю, менавіта сёння вы вырашылі яго адрадзіць.
Ды так атрымалася, мы даўно не гралі разам. Нас запрасілі менавіта гэтым складам на вельмі круты джазавы фестываль. Вось, перад ім вырашылі увайсці ў форму, папрацаваць разам.
Не складана сумяшчаць некалькі настолькі маштабных праектаў? Усе трымаць у галаве.
Мне гэта падабаецца. Часам гэта складана. Але ў маім календары распісаныя ўсе асноўныя канцэрты, падзеі, і я імкнуся па чыслах усе падганяць.
У цябе вельмі багаты вопыт разнастайных выступленняў, гастроляў, напэўна былі нейкія цікавыя гісторыі, можа, музыкаў гублялі або фанаты выбягалі на сцэну?
Такога шмат было. Калісьці мы з Барысам Ігаравічам Мягковым гралі ў Рызе чэмпіянат па спартыўных бальных танцах, гэта значыць фармат даволі сур’ёзны. Лядовы палац, усё досыць строга, выразныя каноны, трэба граць усё ў пэўным стылі роўна па 30 секунд. Натуральна, была пэўная чарговасць кампазіцый. Вось арганізатары і вырашылі менавіта яго і занядбаць. Мы роўна-роўна, выразна па спісе гралі ўсе гэта каля трох гадзін. Ужо пасля дзвюх гадзін далей усё ідзе механічна. І вось у нас ужо наступны трэк, мы пачынаем, дырыжор махае палачкай. Пары выйшлі танцаваць вальс, стаяць і чакаюць «раз-два-тры, раз-два-тры», а ў нас у спісе стаіць танга!
Танцоры павярнуліся, а вакол тры тысячы чалавек народу. Усе ў адзін голас проста «АААААА» і потым рогат немагчымы. Усе суддзі паварочваюцца, глядзяць на нас.
Тады хацелася праваліцца проста скрозь зямлю. Гэта быў трэш. Ну, у прынцыпе, мы хутка выправіліся, адразу пачалі граць вальс, але вось гэтыя тры ці пяць секунд былі вясёлымі.
Ты маеш багаты вопыт міжнародных гастроляў. Заўважаеш адрозненне ў публіцы? Ёсць адрозненне публікі беларускай і еўрапейскай?
Я не думаю, што гэта залежыць ад краіны, ад кантынента, гэта залежыць хутчэй ад формы мерапрыемства, ад самой музыкі. Які слухач прыходзіць канкрэтна. Калі слухач прыходзіць на сваю любімы гурт, ён адрываецца па поўнай.
Калі ты граеш проста справаздачны канцэрт у зале філармоніі, і гэта адбываецца ў больш афіцыёзных матывах, то рэакцыя публікі адпаведна ўжо іншая.
Усё залежыць ад фармату. Асаблівай розніцы ў паводзінах беларускіх слухачоў і еўрапейскіх не заўважыў. Нейкіх прынцыповых адрозненняў няма.
Ты працуеце з зоркамі беларускай эстрады, удзельнічаў у праекце АНТ «Акадэмія талентаў». Маеш здагадкі, у якім кірунку будзе рухацца наш шоў-бізнес, якая музыка будзе ў нас?
На жаль, на дадзены момант шмат паказухі, шмат «надзьмутых» артыстаў, танны прадукт для камерцыі. Шмат у самым адмоўным разуменні «поп».
Але ў нас вельмі шмат таленавітых цікавых музыкаў і асоб, у якіх ёсць энтузіязм. У мяне ёсць шмат знаёмых таленавітых людзей, якія імкнуцца рабіць нешта ў музыцы.
У цябе дастаткова напружаны рытм жыцця, пастаянныя здымкі, гастролі. Можаш апісаць свой звычайны дзень? З чаго ён складаецца, без чаго не абыходзіцца?
Я вяду адразу некалькі праектаў. Але ў мяне няма пастаяннага графіку працы, як «прыходзіць у столькі - сыходзіць у столькі». Мой звычайны дзень складаецца з укладанняў, як я называю, «інвестыцыяў» у сябе. Устаю, п’ю каву, абавязкова займаюся зарадкай, бяру інструмент у рукі. Раніца да абеду, дзесьці да гадзіны ў мяне самы прадуктыўны час, пасля я не магу займацца, адразу з’яўляюцца нейкія іншыя справы, як правіла, сямейныя: у мяне малое дзіця.
Што чытаеш, калі не сакрэт?
Літаратуру па асабістым росце, па самаразвіцці, па бізнесе. Мастацкую літаратуру таксама. У дадзены момант Караткевіча чытаю: «Хрыстос прызямліўся ў Гародні».
У творцаў, у розных сферах, часта назіраецца праблема эмацыйнага выгарання, творчага знясілення. Як выходзіш з такога стану, калі ён бывае? Што цябе натхняе найбольш?
Так, такое бывае. Натхніць можа ўсё што заўгодна, але галоўнае гэта змена абстаноўкі, змена акружэння нават. Змена месца. Стараюся пераключыцца, з’ехаць у іншы горад, пераключыць свае думкі, сваю свядомасць. На рыбалку з’ездзіць, патэлефанаваць сябру, з якім даўно не меў зносіны. Наогул, тое, што адвядзе мяне зусім у іншы бок.
Быў час, мы працавалі над праектам «Акадэміі Талентаў». Гэта былі самыя дзікія здымкі. Усе хацелі максімальна хутка ўсё зняць, гэта былі вельмі шчыльныя рэпетыцыі, па 50 па 80 песень здымалі. Два тыдні гэты праект па неверагоднай колькасці гадзін, здымкі з 8.30 раніцы да 10−11 вечара. Знаходзіліся ўвесь час там, з невялікім перапынкам.
У цябе ёсць пэўная місія, пасыл, які ты хочаш данесці сваёй музыкай?
Калі казаць пра музыку якую пішу я — гэта спроба вывучэння сябе, спроба пазнання сябе, эмоцый, уласных інтарэсаў, густаў, уласнай асобы. Спроба прапусціць ноты праз сябе, праз свае погляды і разуменне рэальнасці, паказаць сябе праз музыку.
Транспартаваць свае музычныя густы ў нешта матэрыяльнае, і ўнесці ўсё тое, што, мне падабаецца ў музыцы, сабраць разам.
www.youtube.com/watch?v=lsgR-R1nwpU
Можаш даць савет музыкам-пачаткоўцам?
Самае галоўнае — гэта жаданне і энтузіязм. Калі яно ёсць — значыць усё будзе! Калі ёсць патрэба расці, становіцца прафесіяналам, ты проста ўжо нікуды не дзенешся, ты будзеш музыкам. А запатрабаванасць, напэўна, пачынаецца проста з добрага стаўлення да людзей. А наогул, па больш упэўненасці і веры ў сябе, менш сумнявацца. Нявызначанасць па максімуму выкараняць! Захоўваць, так званую, «свядомасць пачаткоўца».
