Сучасны камуніст Ваня з Кітая распавёў, як яму жывецца ў беларускім Гродне

«Прывітанне, я Ваня, але мне падабаецца, калі мяне называюць Валодзя. Чаму? Усё проста: я захапляюся Уладзімірам Леніным», — так мы пазнаёміліся з кітайскім студэнтам Ванем, які ўжо чацвёрты год жыве і вучыцца ў Гродне. 24-гадовы кітаец вывучае ў нас машынабудаванне і ў будучыні марыць стаць прэзідэнтам сваёй краіны.

Вань Сюемінь прыехаў у Гродна ў верасні 2015 года, прайшоў падрыхтоўчы курс па вывучэнні рускай мовы і на наступны год паступіў ва ўніверсітэт імя Янкі Купалы на факультэт інавацыйных тэхналогій машынабудавання.

Бацькі думалі, што ў Беларусі мафія

Родам Ваня з паўднёвай правінцыі Дзянсу. Пасля школы хлопец вучыўся ў адным з кітайскіх універсітэтаў на пілота, але на другім курсе быў адлічаны і тады вырашыў адправіцца ў Еўропу. Ваня з добрай сям'і: мама — вядомы паэт у сваёй правінцыі, а бацька кіруе адной з частак па будаўніцтве чыгунак.

«Спачатку я хацеў ехаць вучыцца ў Расію, але апынуўся ў Беларусі, — распавядае Ваня. — Да нядаўняга часу мае бацькі думалі, што я вучуся ў Расіі, бо многія кітайцы думаюць, што Беларусь гэта частка Расіі. Мне даводзілася тлумачыць, што гэта асобная дзяржава.

Яшчэ да паездкі ў Беларусь бацькі думалі, што тут вакол мафія і былі супраць маёй вучобы ў гэтай краіне. Шмат чулі страшных гісторый з 90-х. Але я ім сказаў адразу: Беларусь — гэта прыгожая і бяспечная краіна, баяцца тут няма чаго. Бацькі ўжо хочуць прыехаць у госці».

Адзіны замежнік у сваёй групе

У Гродне Ваня першы час жыў у інтэрнаце з афрыканскімі студэнтамі, але пасля непрыемных гісторый вырашыў здымаць сваё жыллё. Кажа, аднаму жыць лепш.

«Я прыляцеў у Мінск у 2015 годзе і знаёмы мне параіў адразу адправіцца на захад краіны, у Гродна. Ён сказаў, што там у мясцовым універсітэце можна атрымаць добрую адукацыю і не горш, чым у Мінску. Тым больш, у Гродне на той момант было мала кітайцаў і можна было хутка вывучыць рускую мову.

На другі год знаходжання ў Беларусі я вырашыў паступіць на факультэт інавацыйных тэхналогій машынабудавання. Я адзіны замежны студэнт у сваёй групе і, дарэчы, самы старэйшы. Яшчэ на першым курсе выкладчыкі не ведалі толкам на якой мове мне ўсё тлумачыць і мне было вельмі складана вучыцца. Але за некалькі гадоў я здолеў адаптавацца дзякуючы рускамоўным студэнтам і таму, што мы вывучаем такую ​​ж матэматыку, як і ў Кітаі».

Беларуска-кітайскае сяброўства дапамагае

Зараз кітайскаму студэнту значна лягчэй вучыцца ў Гродне, чым у першы год. У яго з’явіліся сябры і дзяўчына, якая таксама прыехала вучыцца сюды з Кітая.

«Мне падабаецца Гродна — прыгожы і ўтульны горад. Шмат людзей добрых. У вольны час я хаджу ў спартзалу, фатаграфую, праводжу час з сябрамі і дзяўчынай. Сёння я самы старэйшы ў сваёй групе і наша моладзь не заўсёды мяне разумее. Я з Кітая, але мяне чамусьці пытаюць пра Японію і калі выйдзе новае анімэ. Пытаюцца, ці можна купіць тэлефон з Кітая і многае іншае. Былі і іншыя пацешныя выпадкі: хадзіў я неяк да ўрача ў медыцынскі цэнтр і там падумалі, што я з Туркменістана і запатрабавалі нейкія дадатковыя дакументы. Калі я сказаў, што прыехаў з Кітая, то спрацавала сяброўства народаў. Зусім іншыя адносіны».

Чысты камуніст

Ваня камуніст і ганарыцца гэтым. Нават другое імя абраў у гонар Уладзіміра Леніна.

«Яшчэ да прыезду ў Гродна я ведаў хто такі Ленін. У школьныя гады ў кабінетах у нас вісела па чатыры партрэты: Маркс, Энгельс, Ленін і Сталін. Цяпер ужо не так. Але гісторыю камунізму я ведаю добра. Нават гісторыю абаронцаў Брэсцкай крэпасці мы вывучалі, хоць і не ведалі, дзе гэта знаходзіцца. Але кожны школьнік ведаў пра Брэст.

Я да гэтага часу знаходжуся ў партыі - чысты камуніст, прайшоў шлях ад камсамола. У нашай краіне быць камуністам гэта прэстыжна. У Гродне я сустракаў таксама камуністаў, напрыклад выкладчыка гісторыі Уладзіміра. Але ён іншы, савецкі камуніст і старога мыслення, а я сучасны.

Я лічу, у Савецкім саюзе шмат было памылак — ЧК, КДБ, закрытая краіна і супраць камунізму не пойдзеш. У нас наадварот, супраць чыноўнікаў і прэзідэнта можна спакойна выказвацца. Галоўнае для нас гэта прытрымлівацца філасофіі камунізму. Мой герой — галоўны герой рамана Мікалая Астроўскага „Як гартавалася сталь“ Павел Карчагін. З дзяцінства ганаруся ім.

У Кітаі мяне завуць Ваня, але ў Беларусі я называю сябе Валодзя або Уладзімір. Мне падабаецца Ленін».

Хацеў бы стаць добрым інжынерам

Пасля заканчэння вучобы ў Гродне Ваня плануе вярнуцца ў Кітай і стаць добрым інжынерам. Кіраваць краінай яму таксама было б цікава. Яшчэ хлопец мае прапановы з’ехаць у ЗША.

«Першы час я ездзіў дадому раз у год. Цяпер магу часцей, але я стараюся яшчэ і падарожнічаць. Напрыклад, на Чэмпіянат свету па футболе ў Расію ездзіў, у Еўропе шмат дзе быў. У Беласток часта езджу па пакупкі, там танней. Шэнген візу атрымаў без праблем, хутка наогул зробяць бязвізавы рэжым для кітайцаў у Еўропе. Але нашы людзі ўжо не хочуць там жыць. Адаптацыя, новая мова, гэта ўсё складана. Больш аддаюць перавагу азіяцкім краінам. У Еўропе кітайцам бізнес стала нявыгадна весці, а ў Беларусі і Расіі наадварот свабодныя пляцоўкі. Гэтым можна карыстацца».