Жыхары вёсак Смаргонскага раёна ўжо пяць гадоў просяць улады заасфальтаваць дарогу Н-6134 Галяшонкі — Панара ад Васілевічаў да Караваева. На днях яны сустракаліся з прадстаўнікамі раёна і «Гроднааблдарбуда», але сустрэчай засталіся незадаволеныя, а пытанне з дарогай так і не вырашылася.
Лужы, ямы, размытыя абочыны
Мясцовыя жыхары ўпэўненыя: будзе асфальт — і жыццё ў вёсках закіпіць. Сады і школы можна адкрыць, ці хаця б стане менш пустых дамоў. Блізкасць сталіцы — паўтары гадзіны на машыне — магла б прывабіць пакупнікоў дач. Часткова так і адбываецца, але пастаянных і «сезонных» жыхароў не задавальняюць пад’язныя шляхі. Пра праблему расказвае «Гродзенская праўда».
— Дарога пастаянна ў дрэнным стане: пасля дажджу — лужы, ямы, размытыя абочыны, кусты на дарозе, ніхто іх не абразае, — расказвае мясцовы жыхар Аляксандр Вішнеўскі. — Пасля грэйдэра дарога ў норме максімум два дні.
Лёс дарогі жыхары спрабуюць вырашыць не першы год, пакуль толькі збіраюць звароты і адказы.
— Я жыву ў вёсцы і кожны дзень езджу на працу ў горад. Раз на паўгоды даводзіцца рамантаваць падвеску, каля 700 рублёў. То амартызатар, то шаравую вырве, — кажа Аляксандр.
— Нядаўняя сітуацыя. Спынілася на запраўцы купіць вады, сядаю ў машыну — не заводзіцца. Хацела выклікаць таксі, але дыспетчар адмовіўся — ніхто не паедзе, — расказвае жыхарка Марына Канановіч з Мінска, якая купіла тут дом. — Невялікая цана жылля тлумачыцца дрэннымі пад’язнымі шляхамі.
З адмовай ехаць у Галяшонкі сутыкаліся многія. Кіроўца рэйсавага аўтобуса падтрымлівае просьбу жыхароў:
— Дарога дрэнная, можа, нават горшая ў раёне. Часам даводзіцца ехаць 20−30 км/г, а трэба 50−60.
Жыхары напісалі калектыўны ліст у Адміністрацыю прэзідэнта, падпісалі 340 чалавек.
Улады: дарогай карыстаюцца толькі сто чалавек
Мясцовыя жыхары з падлікамі не згодныя: за паўтары гадзіны сустрэчы налічылі больш за 20 машын.
Па словах намесніка гендырэктара КУП «Гроднааблдарбуд» Аляксандра Марцулевіча, асфальт ацэньваюць па двух крытэрыях: куды вядзе дарога і колькі машын ездзіць. На Н-6134 няма прадпрыемстваў, школ, бальніц — яна злучае вёскі. Паводле падлікаў спецыялістаў, тут ездзіць менш за 100 машын у суткі.
Яшчэ адзін спрэчны момант — падлік карыстальнікаў. Улады ўлічваюць толькі пастаянна пражываючых (10−20 чалавек у вёсцы), жыхары ж лічаць усіх — сваякоў, дачнікаў і тых, хто праязджае міма.
«Чаму вы скардзіцеся, а іншыя не?»
Жыхары скардзяцца і на грунтавыя дарогі да вёсак за Галяшонкамі — Вялікая Мыса, Базары, Мігулі, Алешышкі, Міхнічы, Камунарка. Аўталаўка ў некаторыя вёскі не даязджае, а пры пажары выратавальнікі даехалі, а медыкі — не.
У раёне, па словах спецыялістаў, амаль 140 км грунтавых дарог, іх паступова пакрываюць жвірам. Гэтыя дарогі вядуць да такіх жа малазаселеных вёсак.
— Чаму трэба пакінуць у іх грунтавую дарогу, а тут, дзе ёсць паўнавартасная з жвірам, пакласці асфальт? Там такія ж людзі, — пыталіся ўлады.
— Хто яшчэ да вас звяртаецца пяць гадоў? Калі не просяць, значыць, задавальняе, — адказвалі жыхары.
Што па фінансаванню?
Адрамантаваць у раёне ўсе дарогі адразу не могуць. У 2020 годзе рамонту патрабавалі 105 км, фінансаванне было толькі на 14,8 км. У 2021−2023 гадах рамантавалі па 10−15 км штогод. У мінулым годзе — 28,8 км.
На 2025 год выдзелена 9,38 млн рублёў, хопіць амаль на 25 км — частку заасфальтуюць, частку капітальна адрамантуюць.
Капітальны рамонт гравійнай дарогі з асфальтам — каля 800 тыс. руб./км. Бюджэтны варыянт — адзін слой асфальту на стабілізаванае пакрыццё, 300−350 тыс./км. Асфальтаванне ўчастка Н-6134 можа абысціся ў 1,4−1,6 млн руб., але грошай пакуль няма.
У райвыканкаме ведаюць пра праблему, разглядаюць уключэнне дарогі ў спіс на рамонт на 2026−2030 гады. А пакуль спецыялісты абслугоўваюць дарогу па артыкуле «утрыманне»: праходзяць грэйдэрам, прыбіраюць размыіны і каляіны, падсыпаюць жвір.
