«Нас закідвалі камянямі, у нас кідалі цэглу, нападалі з газавымі балончыкамі, з вострымі прадметамі. Але ні я, ні адзін з маіх таварышаў па службе ні разу не сказаў пра тое, што ён стаміўся ці яму цяжка», распавёў пра падзеі пасля выбараў-2020 амапавец Уладзімір Сакалоўскі «Гродзенскай праўдзе». Праўда, за апошні год амапаўцы рэгулярна распавядалі ў судах аб тым, што дрэнна спалі і хваляваліся з-за негатыўных каментароў.
Як стаў амапаўцам
У першую чаргу, гэта фізічная падрыхтоўка, ёй я надаваў час па некалькі гадзін штодня. Прыходзіў на службу гадзіны на дзве раней, чым трэба, і займаўся ў трэнажорнай зале. Пасля працы таксама праводзіў час на стадыёне. Вядома, вывучаў і нарматыўна-прававыя акты, статут. У 2017 годзе ў складзе каманды УУС Гродзеншчыны заняў трэцяе месца ў аглядзе-конкурсе прафмайстэрства. Мяне заўважылі, і ўжо ў 2018 годзе я ўступіў у шэрагі Гродзенскага АМАПу.
Чытайце таксама:
- Выбор ОМОНа Гродно: как перестать бегать за медалями и заставить всех тебя ненавидеть
- Гродненец попытался узнать численность ОМОН в Беларуси. Что из этого вышло
«Нас закідвалі камянямі, у нас кідалі цэглу»
У дні пратэстаў часта можна было прачытаць на старонках оппа-рэсурсаў заклікі «заганяць» супрацоўнікаў АМАП, выбіць нас з сіл. Нас закідвалі камянямі, у нас кідалі цэглу, нападалі з газавымі балончыкамі, з вострымі прадметамі. Але ні я, ні адзін з маіх таварышаў па службе ні разу не сказаў пра тое, што ён стаміўся ці яму цяжка. Мы ўсе выходзілі на вуліцы, плошчы і да апошняга адстойвалі і абаранялі інтарэсы дзяржавы.
Чытайце таксама: «Плохо спал, поссорился с женой». 3000 рублей компенсации попросил на суде милиционер, которому гродненец распылил газ в лицо
«Хлопцы атрымлівалі сур’ёзныя траўмы і ўдары. Але мы гэта не афішавалі»
Як я і казаў, формы «зносін» і выказвання сваёй пазіцыі ў нашых апанентаў максімальна далёкія ад канструктыўных. Усе ведаюць, як праходзілі іх «мірныя» акцыі: хаос, крык, беспарадак, раз’юшаны натоўп. Мне, напэўна, пашанцавала, і ніякіх сур’ёзных наступстваў для здароўя я не адчуў. Але магу прывесці не адзін прыклад, як маім калегам ламалі рукі і ногі, як хлопцы атрымлівалі сур’ёзныя траўмы і ўдары. Але мы гэта не афішавалі. Больш за тое, у той час як апазіцыя любую драпіну або ранку тыражавала на ўсіх інтэрнэт-пляцоўках, абвінавачваючы ва ўсім АМАП, многія байцы, не гледзячы ні на якія траўмы працягвалі выконваць свой абавязак, выходзячы на службу. У дні пратэсту ў нас не было паняцця «адпачынак» або «выхадны». Мы разумелі, што тут і цяпер патрэбныя краіне, таму ахвяравалі здароўем, сном, асабістым жыццём, але выходзілі і працавалі.
Пра пагрозы сям’е
Былі і ціск, і пагрозы, і абразы. І маё імя, і імёны маіх калегаў публікавалі на старонках розных дэструктыўных рэсурсаў, размяшчалі нашы асабістыя дадзеныя, фатаграфіі, заклікалі да розных гвалтоўных дзеянняў. Але самае страшнае не гэта, а тое, што пагрозы ішлі і ў адрас нашых сем’яў. Я перажываў толькі за родных. Але мая жонка, да прыкладу, сама супрацоўнік міліцыі, яна да гэтага паставілася практычна абыякава. А ў многіх нашых байцоў ёсць маленькія дзеці, якім таксама пагражалі, прычым фізічнай, гвалтоўнай расправай.
Чытайце таксама: «Мама, на нас напали бандиты?» В Гродно во время акции протеста пострадала пятилетняя девочка
«Настрой граматна курыравалі камандзіры»
Памятаю, як часта ноччу на мой асабісты мабільны тэлефон паступалі званкі з розных замежных нумароў. Часцей за ўсё ў трубку проста маўчалі, або зусім адразу скідалі. Прыходзілі смс, тыпу: «Як табе жывецца?», «Ці спакойна ты спіш?». Я стараўся яго проста ігнараваць такія выпадкі. Дапамагло і тое, што на службе нашу працу і наш настрой вельмі граматна курыравалі камандзіры. З намі працавалі псіхолагі, ідэолагі. У той перыяд гэта адыграла ключавую ролю.
Пасля выбараў ніхто не звольніўся
У нас не было тых, хто звольніўся. Асабіста я, прыйшоўшы ў 2014 годзе служыць у органы ўнутраных спраў, зрабіў свой выбар, і мяняць яго не збіраюся. Мой абавязак — служыць Радзіме, аберагаць яе, рабіць усё, каб грамадзяне нашай краіны жылі ў мірных гарадах, хадзілі па прыгожых, ціхіх вуліцах, адчувалі, што за іх ёсць каму заступіцца. Я патрыёт, і не магу паступіць інакш.
Аб удзячнасці людзей
<…> ніколі нашай задачай не было нанесці шкоду людзям, наадварот, мы будзем ахвяраваць сабой, калі спатрэбіцца, каб зберагчы ад бяды народ. Мы бачым і цэнім ўсіх, хто перажывае за нас. Людзі праяўляюць клопат рознымі спосабамі: хтосьці піша словы падзякі ў сацыяльных сетках, выказваецца ў СМІ, многія прыносяць нам пачастункі, прыгатаваныя сваімі рукамі. Асаблівы адбітак у душы пакідаюць малюнкі і пажаданні дзяцей.
Аб сям'і і узаемаразуменні
— У мяне ёсць жонка, з ёй, дарэчы, мы пазнаёміліся, калі я служыў у Кастрычніцкім РАУС. Яна таксама супрацоўнік міліцыі, таму ў нас аднолькавыя інтарэсы, погляды, захапленні. У рэдкія свабодныя выхадныя дні, якія ў нас выдаюцца і часам супадаюць, стараемся выходзіць на прагулкі, у кафэ, кінатэатры. […] Жонка падтрымлівае ва ўсім і заўсёды, я гэта вельмі цаню. Мы глядзім на свет аднымі вачыма, ад гэтага ў нашым жыцці практычна няма рознагалоссяў і недамовак.
Аб іншых магчымых прафесіях
Я рады служыць у міліцыі і быць карысным. Сёння, азіраючыся назад, я разумею: не бачу сябе ні ў якой іншай прафесіі. Думаю, мае калегі са мной пагодзяцца: нягледзячы на тое, што мы заўсёды гатовыя стаць на абарону Радзімы, кожны з нас у душы марыць аб адным: каб заўсёды былі мір і спакой у роднай Беларусі.
