Алёна — прыгожая дзяўчынка сямі гадоў: банцікі, касічкі і маўленчы працэсар за вушкам. Яна не саромеецца і не камплексуе, бо дзякуючы яму хоць бы адным вушкам яна можа чуць, і больш за ўсё марыць пачуць і другім.
Новае жыццё пачалося з велізарных высілкаў і пастаянных заняткаў
Алёна нарадзілася здаровай і праблем са слыхам не было. Бяда здарылася ў восем месяцаў, калі пасля шпіталізацыі з ларынгітам слых пачаў хутка зніжацца.
— Мы думаем, гэта здарылася з-за антыбіётыкаў. У бальніцы, дзе Алену лячылі ад ларынгіту, ёй прызначылі амікацын, у пабочных дзеяннях якога значыцца зніжэнне слыху і незваротная глухата. Магчыма ў Алены слых якраз апынуўся «ахілесавай пятай», — распавядае мама Аксана.
Малая перастала рэагаваць на кліч, гаворка перастала развівацца, і нават тыя гукаперайманні, якія яна раней прамаўляла, сталі знікаць. Агляд у аўдыёлога паказаў чацвёртую (апошнюю) ступень глухаватасці на абодва вушка. Алёна нічога не чула.
-Ёй было год і чатыры, — успамінае мама. — Мы вельмі прасілі, каб Алену прааперавалі ў снежні, каб з Новым годам пачаць новае жыццё.
На шчасце усё атрымалася, і дзяўчынка пачала чуць на правае вушка. А новае жыццё пачалася з велізарных высілкаў і пастаянных заняткаў, каб нагнаць страчаны ў развіцці дзіцяці час.
— З паўтары гадоў я кожны дзень з ёй займалася. Мы хадзілі на заняткі ў Гродзенскую абласную лякарню да сурдапедагога і ў ЦКРНіР на БЛК да дэфектолага. У яе былі праблемы з вымаўленнем, з памяццю. Бывала, тыдзень вучым нейкую тэму, а ў панядзелак яна ўжо нічога не памятае. Але мы вельмі стараліся, каб гэта выправіць.
Зараз Алёне сем. Праблем з памяццю ў яе больш няма. Чуе Алёна на адно вушка дзякуючы кахліярнаму імпланту, а другое вушка не чуе нічога.
Як з гэтым жыць?
— Самыя вялікія праблемы — гэта праблемы з лакалізацыяй, — распавядае маці. — З-за таго, што чуе толькі адно вуха, Алёна не можа вызначыць, дзе знаходзіцца крыніца гуку. Калі я буду зваць яе з іншага пакоя, яна пачуе гук, але не зразумее нават у якім баку я знаходжуся, будзе шукаць па ўсёй кватэры…
Гэта вельмі небяспечна на вуліцы. Дзяўчынка не можа вызначыць па гуку, адкуль ідзе небяспека: не зразумее адкуль набліжаецца веласіпедыст або аўтамабіль.
— Памятаю, крычу ёй: «Машына, асцярожней!», а яна губляецца і не ведае, куды кідацца, таму што не разумее, адкуль пагроза.
Калі клічаш Алену — паварочваецца яна заўсёды на правы бок, той, з якога стаіць імплант, а ў школе, каб успрымаць матэрыял, заўсёды сядзіць на першай парце, паварочваючыся правым вушкам у бок настаўніка.
— Затое ёсць адзін плюс, — смяецца мама. — Калі я лаюся, Алена непрыкметна адключае апарат, і тут ужо, лайся — не лайся, — нічога не чуваць.
Пад забаронай усё тое, што тычыцца вады: басейны, аквапаркі, дождж і нават пот. З апаратам плаваць нельга, бо калі патрапіць вада — ён зламаецца, калі пот патрапіць на маўленчы працэсар — ён таксама можа імгненна адключыцца, а калі Алёна яго здыме каб не намачыць — то нічога наогул не будзе чуць.
— Два гады таму ў нас быў ацёк каля імпланта, і нам прыйшлося зняць маўленчы працэсар: два тыдні дзіця нічога не чула, Алёна была выкінутая з соцыўма. Гэта добра, што яна тады ўжо і чытала, і пісала. Я хоць неяк магла з ёй мець зносіны, нешта напісаць, каб яна прачытала і зразумела. А гаворка стала патроху распадацца проста на вачах, таму што яна перастала чуць нас і сябе, пастаянна знаходзілася ў цішыні.
— Гэта страшна — застацца без апарата, — кажа маці. Бо калі з ім нешта здарыцца — гэта палохаючая цішыня, якая можа зацягнуцца на месяцы. Не чуеш — не можаш мець зносіны, вучыцца, нічога не можаш. Для дзіцяці гэта глыбокае эмацыйнае ўзрушэнне.
Пра Алену
У гэтым годзе дзяўчынка скончыла першы клас. І пайшла яна не ў школу для дзяцей з парушэннямі слыху, і не ў агульнаадукацыйную школу. Бацькі і педагогі старанна з ёй займаліся, і Алена справілася: цяпер яна гімназістка і першы клас ужо за ёй.
Алена — вельмі таленавітая дзяўчынка, і акрамя вучобы спрабуе сябе ў розных творчых кірунках. Сцяна ў Алены ўвешана дыпломамі і медалямі за перамогі, якія даюцца ёй дзякуючы руплівасці і намаганням: у вольны ад вучобы час яна займаецца мастацкай гімнастыкай, вакалам, акцёрскім майстэрствам.
— Больш за ўсё я люблю ўсё — кажа Алена. — Я па вечарах яшчэ вырабы раблю, ляплю з пластыліну, гуляю ў лялечны домік, — паказвае дзяўчынка на вялікі цацачны дом. — Гэта мне дзед мароз падарыў, — распавядае яна. — Я ў яго веру.
Ёсць у Алены і адмысловы талент — гэта чытанне вершаў. Калі педагогі заўважылі, з якім артыстызмам Алена распавядае вершы, пачалі вылучаць яе на розныя конкурсы ў намінацыі «Мастацкае слова».
Мама Алены — педагог дашкольнай адукацыі. Але па працы ёй сумаваць няма калі: пастаянныя заняткі з Аленай, вучоба, секцыі…
— Я бачу ў гэтым сваю рэалізаванасць, — распавядае Аксана. — Я даю, і я атрымліваю. Я бачу, як яна расце на вачах. Ведаеце, ёсць мерапрыемствы для дзетак з парушэннем слыху, на якіх выступаюць і дзеці з кахліярнымі імплантамі. І калі выходзіць Алена, і ты бачыш, што ўсе захапляюцца тваім дзіцём, то разумееш, што кінула кар’еру нездарма і ўся праца не марная.
— Я мару, што, калі вырасту, і Алена Лятучая стане старой, — распавядае Алена, — я стану замест яе. Мне падабаецца глядзець «Ревизорро». Кавяранькі мне так сабе, а вось гатэлі мне падабаюцца. Затое, калі мы будзем з’язджаць, то будзем ведаць, куды ехаць можна, а куды нельга.
Але больш за ўсё Алёна марыць нармальна чуць.
— У старэйшай сястры Алёны быў нядаўна дзень нараджэння, — распавядае маці. — Калі мы ёй падарункі дарылі, я запыталася ў Алены: «А ты што хочаш на свой дзень нараджэння?». «А я хачу, каб чуць без апарата» — са слязамі ўспамінае Аксана адказ дачкі.
Алена — цудоўная малая. Вельмі таленавітая і жыццярадасная. На ўсе знаходзіць час, вельмі стараецца. У яе ёсць таленты, ёсць здольнасці, ёсць жаданне развівацца і свяціць маленькай зорачкай, якая з цягам часу абавязкова загарыцца велізарнай зоркай, але не мае магчымасці нармальна чуць.
— Я вельмі стараюся, — кажа Алена, — але мне цяжка… Я вельмі хачу другое вушка, і чуць, як усе.
Як дапамагчы Алене
«Цэнтр дапамогі «Вера» просіць усіх неабыякавых людзей адгукнуцца і дапамагчы набыць для Алёны сістэму кахлеарнай імплантацыі. Аперацыю па яе ўсталёўцы правядзе ў Гродне прафесар, доктар медыцынскіх навук Хораў Алег Генрыхавіч — загадчык кафедры отарыналарынгалогіі ГрДМУ. На другое вушка ў нашай краіне такія аперацыі робяцца бясплатна, але саму сістэму бацькам Алены неабходна набыць самастойна. Кошт сістэмы кахлеарнай імплантацыі (імпланты «SYNCHRONY» і аўдыяпрацэсар «SONNET») складае 23 200 еўра. Вы можаце дапамагчы дзяўчынцы, унёсшы мэтавае ахвяраванне на любы з дабрачынных рэквізітаў з указаннем прызначэння плацяжу — Уласенка Алене:
1. Банкаўскі дабрачынны рахунак.
Филиал № 400-Гродненское областное управление ОАО «АСБ Беларусбанк», г. Гродно, ул. Новооктябрьская 5. УНП 591 029 371. БИК (SWIFT): AKBBBY21400. Благотворительный счет: BY83 AKBB 3135 0000 0038 9400 0000. Центр помощи Вера.
2. Сістэма «Разлік» (АРІП).
Для правядзення плацяжу неабходна выбраць паслядоўна пункты:
+ Сістэма «Разлік» (АРІП)
+ Дабрачыннасць, грамадскія аб’яднанні
+ Дапамога дзецям, дарослым
— ЦЭНТР ДАПАМОГІ ВЕРА
— Ахвяраванні.
Размяшчэнне паслугі ў дрэве паслуг сістэмы «Разлік» (АРІП) у некаторых пунктах аплаты можа адрознівацца ад апісанага вышэй. У сувязі з гэтым, у выпадку ўзнікнення праблем з пошукам паслугі, прапануем выканаць пошук па УНП: 591 029 371.
3. SMS-ахвяраванне
Калі вы з’яўляецеся абанентам мабільнага аператара life:) ці МТС, то вы можаце зрабіць ахвяраванне, даслаўшы на нумар 553 SMS-паведамленне (не тарыфікуецца):
1222 <Імя дзіцяці> <Сума>
1222 ПРАБЕЛ Алена ПРАБЕЛ сума
Прыклад SMS-паведамлення: 1222 Алена 1*
* У гэтым выпадку з вашага рахунку будзе спісана толькі пазначаная сума. Прабел паміж параметрамі абавязковы! З рахунку здымаецца сума ахвяравання і камісія; для абанентаў МТС камісія Сістэмы iPay складае 3%, для абанентаў life:) — 4,5%. Для ажыццяўлення аперацый у сістэме iPay даступная не ўся сума балансу асабістага рахунку: пасля спісання выніковай сумы аперацыі на вашым рахунку павінна застацца не менш за 10 капеек для абанентаў МТС і не менш за 50 капеек для абанентаў life:). Для абанентаў Velcom дадзеная паслуга недаступная.
