Чацвёрты пачатковец жоўта-зялёных Дзмітрый Верхаўцоў даў афіцыйнаму сайту гродзенскага клуба першае інтэрв'ю, дзе і распавёў, чаму вырашыў падпісаць кантракт з «Нёманам».
Перад прыездам у Гродна, абаронца быў гульцоў польскай «Кароны» з горада Кельцэ.
Вяртаешся ў Беларусь пасля працяглага перапынку, якія твае адчуванні ад гэтай падзеі?
— Самыя што ні на ёсць спакойныя. Вельмі хочацца дапамагчы «Нёману» у цэлым і Ігару Мікалаевічу ў прыватнасці правесці добры сезон. Як ужо атрымаецца загадваць не будзем, але гульнёй хочацца парадаваць гродзенскіх заўзятараў.
Як паўстаў наогул такі варыянт працягу кар’еры ў Гродне і ці былі прама цяпер іншыя варыянты?
— Ігар Мікалаевіч патэлефанаваў мне і прапанаваў разгледзець варыянт маёй арэнды ў польскага клуба на застаўшыяся чатыры месяцы [да сканчэння кантракту — рэд.]. Я падумаў і вырашыў наогул з «Каронай» разарваць супрацоўніцтва. Яны былі не супраць, таму я прыйшоў у Гродна на паўнавартасны сезон.
Кантракт падпісаны на год?
— Так, на ўвесь сезон.
Ці ёсць опцыя ў кантракце, якая дае магчымасць сысці летам, калі знойдзеш сабе добры варыянт?
— Не, такой опцыі няма. Аднак, я так думаю, што ніхто мне не будзе чыніць перашкодаў у клубе, калі такі варыянт падвернецца.
Ці правільна мы разумеем, што вырашальным фактарам для цябе пры прыняцці рашэння аб пераходзе ў гродзенскі клуб быў трэнер Ігар Мікалаевіч?
— Вядома, я даўно яго ведаю — гэта выдатны трэнер.
— Мы не толькі доўга гулялі ў «Нафтане», Філіп яшчэ і мой кум. Аднак, калі я размаўляў з Кавалевічам з нагоды магчымага пераходу, Рудзіка ў Гродне яшчэ не было. Ён прыехаў у Гродна і працягнуў кантракт крыху пазней. Я толькі потым даведаўся, што ён будзе ў камандзе. Таму, калі б не было Філіпа ў «Нёмане», я ўсё роўна б прыйшоў у Гродна. А вось прыйшоў бы Філіп ці не, калі б я не даў згоду на пераход? Пра гэта трэба будзе спытаць у яго самога (смяецца).
У мінулым годзе наша каманда змагалася за выжыванне. Калi ты даваў згоду на пераход, ты ўжо ведаў, хто ёсць у камандзе. Як ты ацэньваеш перспектывы «Нёмана» ў цяперашнім чэмпіянаце?
— Я скажу банальныя словы — з любым супернікам можна гуляць. Так, БАТЭ — гэта лідар чэмпіянату, а «Шахцёр» і мінскае «Дынама» традыцыйна моцныя, але іх усіх можна абыгрываць. Трансферная кампанія яшчэ не завершана, магчыма і ў нас яшчэ з’явяцца новыя гульцы. Думаю, што той склад, які ў нас ужо ёсць цяпер, у параўнанні з мінулым сезонам здольны зрабіць крок наперад. Хацелася б, каб ён быў значным. Спадзяюся, што Гродна ў гэтым сезоне многім навяжа сваю гульню і пашчыпае нервы грандам.
16 забітых у матчах чэмпіянату мячоў - гэта шмат ці мала для абаронцы?
— Дастаткова. Гэта прыкладна за 160 праведзеных гульняў. Не думаю, што ў мяне ёсць вялікае імкненне да атакуючых дзеянняў, проста я часта падключаюся да атак пры розыгрышах стандартаў. У асноўным усе свае мячы я забіў галавой. Па-мойму я толькі адзін мяч у чэмпіянаце забіў нагой — «Савіту», таму толькі яго і памятаю. А вось у зборнай галавой забіў толькі фінам, два іншых мячы забіў нагой.
Калі гуляў у «Нафтане», у нас былі вельмі добрыя выканаўцы, якія мне і дапамагалі забіваць: Ігар Чумачэнка, Ігар Трухаў, той жа Валерый Жукоўскі. Яны падавалі ў патрэбную кропку, а нам заставалася толькі не прамахнуцца. Мы тады вельмі шмат забівалі са стандартаў. Напэўна, палову ад усіх галоў былі забітыя са стандартных палажэнняў. У сучасным футболе гэтаму надаюць вельмі шмат увагі. Думаю, што «Нёман» у гэтым плане не будзе выключэннем, а трэнерскі штаб падкажа нам, як выціснуць са стандартаў максімум.
Апошнія два тваіх сезоны цяжка занесці ў актыў - толькі 12 згуляных матчаў. Чаму такому кваліфікаванаму гульцу як ты не атрымалася зайграць у чэмпіянаце Польшчы, як лічыш?
— У «Кароне» ўсё пачыналася добра. Мяне паклікаў адзін трэнер, я трапляў у склад і гуляў, пакуль не атрымаў траўму. Амаль два месяцы мне проста нічога нельга было рабіць. Вяртанне пасля прастою было ўдалым, нават гол забіў у першым жа матчы. З-за таго, што доўга не трэніраваўся, на адной з трэніровак пацягнуў заднюю цягліцу і зноў апынуўся па-за гульнёй. Пазней у каманду прыйшоў новы галоўны трэнер, які ўжо не бачыў мяне ў асноўным складзе. Бо адначасова на полі могуць знаходзіцца толькі два легіянеры, я пазбавіўся гульнявой практыкі. Таму і было прынята рашэнне гэты кантракт разарваць. Гэта можа і не ідэальнае для мяне вырашэнне пытання, але на сённяшні дзень ужо сапраўды аптымальнае. Калі б я застаўся ў Кельцэ, то проста б яшчэ тры месяцы прасядзеў на лаўцы запасных, а тут у мяне ёсць шанец трэніравацца пад кіраўніцтвам вопытнага трэнера з добрай камандай, даказваць сваю важнасць і выходзіць на поле гуляць. Для мяне зараз вельмі важна вярнуць свае лепшыя кандыцыі і заваяваць месца ў аснове. Трыццаць гадоў яшчэ не мяжа, як я лічу.
Можна ж яшчэ і ў зборную паспрабаваць вярнуцца, пры належным стаўленні да справы?
— Гэта будзе залежаць толькі ад мяне самога, ад таго, якую я буду паказваць гульню. Калі я буду выглядаць мацней за іншых, то чаму б і не. Нічога немагчымага няма. Я спадзяюся, што сваёй гульнёй я ў першую чаргу змагу дапамагчы «Нёману», а добрае выступленне клуба дапаможа і мне ў далейшай кар’еры. А ў зборную я перастаў выклікацца яшчэ да Польшчы, калі прыйшоў Аляксандр Мікалаевіч Хацкевіч. Ён выклікаў мяне з «Уфы» толькі адзін раз, але ў мяне тады была траўма. Я прыехаў, пагаварыў з доктарам зборнай і мне сказалі, што лепш на два тыдні адмовіцца ад футбола і загаіць траўму да канца. Тады мы з Хацкевічам зразумелі адзін аднаго, аднак больш мяне ў стан зборнай не выклікалі.
Ужо зусім хутка ты пазнаёмішся з нашымі заўзятарамі, бо першую гульню сезона мы праводзім дома супраць мазырскай «Славіі». Што хочаш ім сказаць перад стартам турніру?
— Прыходзьце і заўзейце за сваю любімую каманду на працягу ўсяго сезону. Футбалістам лягчэй гуляецца тады, калі іх падтрымлівае як мага больш заўзятараў. А мы, у сваю чаргу, пастараемся парадаваць вас змястоўнай гульнёй. Спадзяюся, што ўсё ў нас на чале з Ігарам Мікалаевічам і разам з вамі атрымаецца. Жадаю ў гэтым сезоне ўсім поспеху, ён ніколі яшчэ не быў лішнiм.
