Пік актыўнасці паркуру ў Гродне прыйшоўся на пачатак 2000-х гадоў - пасля выхаду на экраны фільма «Ямакасi». Тады шмат гродзенскiх падлеткаў скакала праз перашкоды ў парках, на стадыёнах і дахах дамоў. Сёння ў горадзе гэтым «мастацтвам перамяшчэння» займаецца ўсяго дзясятак чалавек. Чаму за гады трэніровак яны не закінулі сваё хобі, у адрозненні ад многіх, разбіраўся карэспандэнт Hrodna.life.
Нешматлікіх гродзенскіх паркурыстаў можна сустрэць недалёка ад занёманскіх яўрэйскіх могілак, на пляжы, дзе яны зрабілі сабе спецыяльную пляцоўку. Час ад часу паркурыстаў можна сустрэць і каля ўніверсама «Брэст», а таксама ў цэнтры горада.
Валерый Пашкевіч, 24 гады, у паркуры 12 гадоў. Штодзённыя трэніроўкі дапамаглі хлопцу ў службе ў арміі.
«Цяпер я займаюся паркурам, бо засталася звычка з дзяцінства. Пачаў займацца даўно, але дагэтуль сябе прафесіяналам не лічу. Пачалося ўсё з паказу фільма „13-ы раён“. Пасля брат прывёў мяне на месца, дзе ён і яго сябры займаліся паркурам. Мне спадабалася. Першы час нічога не атрымлівалася. Але за кошт жадання шмат чаму навучыўся.
Зараз паркур для мяне — гэта ўжо больш самаразвіццё. Нічога новага і звышжорсткага, як у дзяцінстве, я ўжо не раблю. У жыцці дадзены від вулічнага мастацтва дапамагае мне час ад часу. Напрыклад, калі спяшаюся куды-небудзь, магу дзесьцi што-небудзь пераскочыць, пералезці і г. д.»
Вулічная падрыхтоўка дапамагла хлопцу ў службе ў арміі - рабіць фізічныя практыкаванні. Валерый кажа, што цяпер паркур выйшаў з моды — людзей ім займаецца ў разы менш. «Я заўважаю 12-гадовых дзяцей, якія робяць сальта на пяску. Але гэта не тое, што было ў нас». Паводле Валерыя, цяпер модна займацца руфiнгам [хадзіць на вышыні - рэд.].
Былі ў хлопца і траўмы — рваў звязку галенастопа. Але гэта яго не спыняла. «Я ўжо не ўяўляю жыццё без паркура. На трэніроўкі выходжу амаль кожны дзень, раблю гэта не для якіх-небудзь спаборніцтваў, а для сябе».
Уладзімір Сіцько, 24 гады, у паркуры 11 гадоў. Хлопец лічыць, што будучыня ў паркура ўсё ж ёсць. Проста гэта культура ўжо даўно пачала развівацца ў іншым кірунку.
«У гэтую вулічную культуру я трапіў яшчэ тады, калі быў у дзіцячым доме. Я доўга назіраў за адным сваім сябрам, які займаўся паркурам, а пасля і я сам пачаў займацца. Сёння паркур — гэта мой лад жыцця. Мне без яго сумна, я не магу без яго жыць. Займаюся кожны дзень».
Хлопец лічыць сябе прафесіяналам, час ад часу прымае ўдзел у спаборніцтвах. Думкі скончыць не з’яўляліся, нягледзячы на сур’ёзныя траўмы. Яму здаецца, што будучыня ў гэтай вулічнай культуры ёсць. «Толькі цяпер паркур стаў развівацца трохі ў іншым накірунку — моладзь больш стала практыкавацца ў акрабатыцы».
Арцём Хруль, 23 гады, у паркуры 10 гадоў. Ён неаднаразова здымаўся ў кліпах, а таксама фільмах, дзе паказваў сваё майстэрства.
«Упершыню паркур убачыў у дзяцінстве ў фільме, вось і стаў займацца. Сёння шляху назад ужо няма. Але з узростам разумееш, што рабіць нейкія трукі ўсё цяжэй і цяжэй. Многія перасталі ў Гродне займацца паркурам, бо выраслі ці атрымалі шматлікія, часам сур’ёзныя траўмы».
Арцём трэніруецца 1−2 разы ў тыдзень — гэтага хапае. Ён працуе ў кампаніі «Амбер фільм» і часам выкарыстоўвае свае ўменні ў роліках, якія здымае фірма.
Паркур з’яўляецца адным з самых траўманебяспечных вулічных заняткаў. Але ён не з’яўляецца відам спорту, які прадугледжвае спаборніцтва, канкурэнцыю і імкненне перамагчы суперніка. Ідэалогія паркуру адмаўляе гэтыя прынцыпы.
Гродзенскія паркурысты адзначаюць, што для таго, каб займацца паркурам, чалавеку неабходна развівацца ў цэлым шэрагу дысцыплін. Перш за ўсё, неабходна спазнаць сябе, імкнучыся стварыць гармонію паміж целам і духам, ацаніць свае магчымасці і пачаць змагацца са сваімі недахопамі, страхамі. Найлепш для гэтага падыходзіць скалалазанне. Таксама добрым спосабам выхавання духу з’яўляюцца адзінаборствы, дзе пастаянна прыходзіцца змагацца з псіхалагічным фактарам, напрацоўваючы імкненне перамагаць сябе. Для развіцця навыкаў перамяшчэння дапаможа лёгкая атлетыка.
Как покрасить яйца необычно? Из фиолетовой капусты можно получить изумрудный цвет, из вина получаются яйца,…
Беларускім студэнтам пачалі адмаўляць у візе для вучобы за мяжой. Тэрміны, на якія віза выдаецца,…
Каля 600 зваротаў, адпраўленых гродзенцамі або звязаных з Гродна, ёсць у базе зваротаў у КДБ.…
Гістарычны канал Hrodna 11:27 працягвае пераказваць, што пра жыццё ў Гродне пісала мясцовая газета "Echo…
У Гродне можна купіць некалькі бізнес-цэнтраў, запоўненых арандатарамі. Сярод іх - былое чыгуначнае дэпо пачатку…
Як выглядала жыццё ў Гродне стагоддзе таму? Даведацца пра падзеі і клопаты штодзённасці можна са…