Пра тое, наколькі даступныя памяшканні галоўнага гродзенскага ўніверсітэта для людзей з інваліднасцю, піша на старонцы часопіса МолоКо Анна Яшына.
Амаль два гады прайшло з таго часу, як я скончыла філалагічны факультэт Гродзенскага ўніверсітэта, але варта толькі апынуцца недзе паблізу ці ўбачыць яго ў акенца, седзячы ў машыне, як мяне тут жа ахоплівае хваляванне. І справа зусім не ў настальгіі па мінулых імгненнях студэнцкага жыцця, а ў тым, колькі сіл і энергіі спатрэбілася, каб атрымаць доўгачаканы дыплом.
[irp posts="20 750″ name="Антыбар'ер у Гродне: ад акцыі да грамадскай кампаніі"]
Ці варта ўдакладняць, што з таго часу, як я пайшла вучыцца, абстрактнае словазлучэнне «даступнасць ВНУ» здабыла для мяне асабіста цалкам канкрэтны сэнс? А паколькі пачынаць лепш з малога, мы з хлопцамі вырашылі пратэставаць два суседнія будынкі ГрДУ, у якіх, дарэчы, і праходзіла вялікая частка маіх заняткаў: вул. Леніна 32 і вул. Ажэшкі 22 — гэта значыць галоўны корпус універсітэта.
Па пандусе забрацца няпроста, а вышэй першага паверху не патрапіць
Пандус у будынку галоўнага корпуса ГрДУ сканструяваны зігзагам, з-за чаго было складана карэктна вымераць даўжыню і вышыню яго верхняй часткі, даўжыня другой паловы пандуса 3 метры, пры яго вышыні 32 см (яшчэ 20 см і існуючыя стандарты былі б выкананыя).
Забрацца наверх зусім няпроста.
— Табе трэба было б прыязджаць сюды за гадзіну, каб паспець на заняткі на час! — жартуе Ілля, які прыйшоў разам са мной, каб паўдзельнічаць у нашым чарговым эксперыменце.
Але калі казаць сур’ёзна, то чалавек у вазку не зможа самастойна падняцца вышэй першага паверху, бо ліфты ва ўніверсітэцкіх будынках папросту адсутнічаюць.
Ва ўніверсітэце — больш інтэнсіўны рытм
— Для чалавека з інваліднасцю вельмі важна выбудаваць добрыя адносіны з аднакурснікамі. Трэба быць адкрытым і добразычлівым да людзей і не саромецца прасіць аб дапамозе, калі гэта неабходна, — дзеліцца вопытам былы студэнт ГрДУ, а цяпер настаўнік гісторыі Іван Мікалаевіч. — Калі я вучыўся, ля ўваходу ў корпус гістфаку, на Кастрычніцкай 5 не было нават парэнчаў, а вось у 2014 годзе іх пабудавалі, і зараз там усё выдатна.
Ваня прызнаўся, паколькі хлопцы-аднагрупнікі заўсёды былі побач і дапамагалі, праблема перамяшчэння адышла для яго на другі план. Цяжэй было прызвычаіцца да інтэнсіўнага працоўнага і жыццёваму рытму, да больш высокіх патрабаванняў, у параўнанні з надомным навучаннем у школе.
[irp posts="22 167″ name="На ровары ездзіць балюча: «Антыбар'ер» праверыў Альшанку на даступнасць"]
Пагадзіўшыся, што студэнцкае жыццё прадугледжвае некаторае «паскарэнне», я міжволі згадваю, як часта спазнялася на пары. Напрыклад, на тое, каб пешшу перайсці ў суседні корпус на вул. Леніна і падняцца на другі ці трэці паверх, мне патрабавалася хвілін 30, а перапынак паміж заняткамі ўсяго 10. Пры гэтым побач заўсёды павінен быў знаходзіцца чалавек, які будзе трымаць мяне за руку, бо самастойна хадзіць я не магу…
На Леніна пандус лепшы, але адпаведных прыбіральняў усё яшчэ няма
Як жа добра, што цяпер ёсць магчымасць пракаціцца ў вазку і ўжо праз 5 хвілін апынуцца на месцы, каля корпуса ўніверсітэта на Леніна.
Дарэчы, пандус тут пабудаваны паводле ўсіх стандартаў, яго даўжыня 8 м 43 см, пры вышыні ўсяго 76 см. Заехаць наверх змогуць нават людзі, якія не валодаюць дастатковай фізічнай сілай. У мяне, напрыклад, атрымалася няблага.
Як не дзіўна, справы з туалетамі ў абодвух будынках ідуць значна горш, чым з пандусамі на ўваходзе. Не аднойчы даводзілася сыходзіць дадому задоўга да канца лекцый, таму што патрапіць туды самастойна чалавеку, які дрэнна стаіць ці ходзіць, немагчыма. А супраць прыроды, як той казаў, не папрэш!
Вось чаму галоўным вынікам нашага эксперыменту я лічу ліст, адпраўлены на імя рэктара, з просьбай вырашыць наяўныя праблемы,
гэта значыць прывесці ў парадак прыбіральні. Калі ж мне даводзіцца ўзгадваць вучобу, як страшны сон, дык няхай хоць астатнім пашанцуе больш.
Універсітэт паабяцаў вырашыць праблемы
Адказ аказаўся больш чым натхняльным:
Зараз застаецца толькі чакаць. Яшчэ трохі і мы ўбачым, ці зможа адміністрацыя ГрДУ выканаць сваё абяцанне.
